รูปแบบการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำ ชุมชนฐานรากบนพื้นที่สูง ตามศาสตร์พระราชา บ้านแอเอาะ หมู่ที่ 1 ตำบลแจ่มหลวง อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่
คำสำคัญ:
รูปแบบการจัดการป่าชุมชน, ชุมชนฐานราก, ศาสตร์พระราชาบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำชุมชนฐานรากบนพื้นที่สูงตามศาสตร์พระราชา จังหวัดเชียงใหม่ 2) พัฒนารูปแบบการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำชุมชนฯ และ 3) นำเสนอรูปแบบการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำชุมชนฯ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เน้นการวิจัยภาคสนาม และการวิจัยแบบมีส่วนร่วม ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ ผู้นำชุมชน คณะกรรมการหมู่บ้าน ปราชญ์ชุมชน/ผู้นำจิตวิญญาณ กลุ่มชาติพันธุ์ปกาเกอะญอ บ้านแอเอาะ หมู่ที่ 1 ตำบลแจ่มหลวง อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 16 รูป/คน โดยใช้แบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงสถิติพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) การจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำบ้านแอเอาะตามแนวทางศาสตร์พระราชา ชุมชนมีกระบวนการและแนวทางในการร่วมกันรักษาป่าชุมชนไว้โดยใช้หลักในการทรงงานในเรื่องการยึดประโยชน์ส่วนรวม และแนวทางการจัดการเชิงอนุรักษ์มาเป็นพื้นฐานในกระบวนการพัฒนาการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำ และแนวคิดการจัดการทรัพยากรธรรมชาติในเชิงอนุรักษ์ป่าต้นน้ำหรือป่าอนุรักษ์ 2) การพัฒนารูปแบบป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำบ้านแอเอาะตามแนวทางศาสตร์พระราชา ชุมชนได้นำวิธีการแห่งศาสตร์พระราชาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนมาเป็นแนวทาง โดยเริ่มต้นด้วยตนเอง และนำไปสู่การพึ่งพาตนเองได้ และ 3) การนำเสนอรูปแบบการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำบ้านแอเอาะตามแนวทางศาสตร์พระราชาไว้ตามกระบวนการวางแผนแบบมีส่วนร่ม (A-I-C) ทำให้ทราบถึงความต้องการของชาวบ้านในการแก้ไขปัญหาและพัฒนาชุมชน ข้อเสนอแนะจากการวิจัย ผู้นำชุมชนควรใช้กระบวนการเวทีชาวบ้านประจำเดือน นำหัวข้อเรื่องการจัดการป่าชุมชนแหล่งต้นน้ำ เพื่อให้เกิดกระบวนการเรียนรู้และวางแผนร่วมกัน
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). “แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ ฉบับที่12 พ.ศ. 2560 - 2564”. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
จักรพงษ์ พวงงามชื่น. (2556). การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการป่าชุมชน. วารสารวิจัยและพัฒนา มจร, 36(2), 233-239.
เดือนนภา ภู่ทอง. (2561). การจัดการป่าชุมชนเพื่อความยั่งยืนโดยการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมสาธารณะ และจารีตประเพณีท้องถิ่นในพื้นที่ภาคเหนือ. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 6(2), 88-89.
ทัชชวัฒน์ เหล่าสุวรรณ และคณะ. (2553). บทบาทในการส่งเสริมและพัฒนาป่าชุมชนแบบมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองท้องถิ่น จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.
ธีรทัศน์ โรจน์กิจจากุล และพระสมุห์อุทัย (มะโนรัตน์). (2561). การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมของประชาชน ในการอนุรักษ์และการจัดการป่าชุมชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภาวดี ทะไกรราช. (2561). การจัดการป่าชุมชนในพื้นที่ชั้นคุณภาพลุ่มน้ำชั้นที่ 3 จังหวัดศรีสะเกษโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน. วารสารวิชาการ, 12(3), 115-118.
สมเกียรติ อุ่นท้าว. (2549). การใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นของประชาชนบ้านฝาง อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่นในการอนุรักษ์ป่าชุมชน. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สัญญา วิวัฒน์. (2549). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 6 ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานจังหวัดเชียงใหม่ กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (2563). บรรยายสรุปจังหวัดเชียงใหม่. เรียกใช้เมื่อ 30 มีนาคม 2563 จาก https://www. chiangmai.go.th/managing/public/D8/8D12Nov2020103220.pdf
อคิน รพีพัฒน์. (2547). การมีส่วนร่วมของประชาชนในงานพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์การศึกษานโยบายสาธารณสุขสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อัจฉรา สโรบล. (2553). กระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนกับโครงการพัฒนา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบ้านและชุมชน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




