แนวทางการพัฒนาสมรรถนะด้านการจัดการของผู้จำหน่ายอิสระ ในธุรกิจเครือข่ายแบบหลายระดับชั้น

ธรรมรัฐ  ชวลิต; อนันต์  ธรรมชาลัย; พิศมัย  จารุจิตติพันธ์

ผู้แต่ง

ธรรมรัฐ ชวลิต คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ กรุงเทพมหานคร
อนันต์ ธรรมชาลัย คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ กรุงเทพมหานคร
พิศมัย จารุจิตติพันธ์ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ กรุงเทพมหานคร

คำสำคัญ:

ปัจจัยกระตุ้น, ปัจจัยค้ำจุน, ความเชื่อในความสามารถของตนเอง, สมรรถนะ, ธุรกิจเครือข่าย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและข้อเสนอแนะในการพัฒนาสมรรถนะของผู้จำหน่ายอิสระในธุรกิจเครือข่าย 2) วิเคราะห์ปัจจัยกระตุ้น ปัจจัยค้ำจุน ความเชื่อในความสามารถของตนเอง และสมรรถนะของผู้จำหน่ายอิสระ จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) วิเคราะห์ปัจจัยกระตุ้น ปัจจัยค้ำจุน และความเชื่อในความสามารถของตนเอง ที่ส่งผลต่อสมรรถนะของผู้จำหน่ายอิสระ และ 4) วิเคราะห์และนำเสนอแนวทางการพัฒนาสมรรถนะของผู้จำหน่ายอิสระ เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ ในส่วนของวิธีการเชิงคุณภาพ ผู้วิจัยเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 18 ท่าน โดยวิธีการเลือกแบบเจาะจง ส่วนวิธีการเชิงปริมาณ ผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลจากแบบสอบถาม จำนวน 400 ชุด สถิติและการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว และการวิเคราะห์การถดถอยเชิงพหุแบบเป็นขั้นตอน โดยผลการวิจัยพบว่า 1) ผู้จำหน่ายอิสระเป็นอาชีพที่ต้องได้รับการกระตุ้น สร้างความเชื่อและแรงบันดาลใจอยู่เสมอ 2) สมรรถนะของผู้จำหน่ายอิสระด้านการสรรหาผู้มุ่งหวัง และด้านความเป็นผู้ประกอบการ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเมื่อพิจารณาแยกตามระดับการศึกษา 3) ปัจจัยกระตุ้น ปัจจัยค้ำจุน และความเชื่อในความสามารถของตนเอง ร่วมกันอธิบายสมรรถนะด้านการจัดการของผู้จำหน่ายอิสระโดยรวม ได้ร้อยละ 80.8 เมื่อพิจารณา รายด้าน พบว่า โอกาสเจริญก้าวหน้า ประสบการณ์ของตนเอง กำลังใจจากคนรอบข้าง และการตอบสนองต่อสิ่งเร้า ส่งผลต่อสมรรถนะโดยภาพรวมอย่างมีนัยสำคัญ 4) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะด้านการจัดการของผู้จำหน่ายอิสระ ควรมุ่งสร้างสมรรถนะด้านการวางแผนองค์การ การสรรหาผู้มุ่งหวัง ความมีมนุษยสัมพันธ์ การเป็นผู้นำ และความเป็นผู้ประกอบการ

เอกสารอ้างอิง

กรกช วนกรกุล และวรางคนางค์ สกุลวงศ์. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยกระตุ้นและปัจจัยบำรุงรักษาตามทฤษฎีสองปัจจัยของเฮอร์ซเบิร์กกับความพึงพอใจในงานและความไม่พึงพอใจในงานของผู้ปฎิบัติงานตัวแทนผู้รับจัดการขนส่งสินค้าระหว่างประเทศในองค์การธุรกิจไทย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้า มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 38(4), 38-51.

จินตนา พรจะเด็ด. (2558). แนวทางการพัฒนาผู้นำขององค์การธุรกิจขายตรง. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร, 10(1), 28-39.

นเรศ ล้วนไพรินทร์. (2556). การพัฒนาตัวแบบการจัดการความสัมพันธ์กับลูกค้ากรณีศึกษา : องค์การธุรกิจเครือข่ายขายตรงในประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยรังสิต.

นิภารัตน์ ป้อสีลา. (2557). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของผลการดำเนินงานของธุรกิจขายตรง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและเอกชน. มหาวิทยาลัยคริสเตียน.

พิชชาภา ทองดียิ่ง. (2561). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลของธุรกิจเครือข่ายขายตรงในประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยสยาม.

วิเชียร ชุบไธสง. (2560). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะสำหรับวิชาชีพทนายความ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.

สมาคมการขายตรงไทย. (2564). สถิติการเติบโตของขายตรง. เรียกใช้เมื่อ 29 มกราคม 2565 จาก http://www.tdsa.org/content/21/1/

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). สถิติประชากรศาสตร์ ประชากรและเคหะ. เรียกใช้เมื่อ 29 มกราคม 2565 จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/e-Book/รายงานสถิติรายปี.aspx

สุธาสินี พรมทา. (2562). โมเดลสมการโครงสร้างสมรรถนะข้ามวัฒนธรรมของนักเรียนช่างอุตสาหกรรมระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ วิทยาลัยเทคนิค ในกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตร์อุตสาหกรรมดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาครุศาสตร์อุตสาหกรรม. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

สุภัคพร นิธิพัฒนกาญจน์. (2562). ปัจจัยเชิงสาเหตุพหุระดับที่มีผลต่อสมรรถนะการสร้างข้อสอบของครูระดับมัธยมศึกษาในเขตภาคกลาง . ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยวัดผลและสถิติการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.

อังศุมาลิน ผลค้า. (2557). รูปแบบการรับรู้นวัตกรรมของผลิตภัณฑ์อาหารเสริมในอุตสาหกรรมขายตรงในจังหวัดสุรินทร์. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีอุตสาหกรรม. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.

Aimee, C. (2020). Relationship Between Virtual Employee Engagement, Self-Efficacy, and Productivity. In Dissertation, Doctor of Business Administration in Management. Walden University.

Backus, C. R. (2018). The Nature of the Learning Experiences of Leadership Coaches That Lead to Coaching Competencies: A Phenomenological Study. In Dissertation, Doctor of Education in Human & Organizational Learning. The George Washington University.

Bandura, A. (1977). Self-Efficacy: Toward A Unifying Theory of Behavioral Change. Psychological Review, 84(2), 191-215.

Brightwell, S. S. (2020). A Case Study Reimagining the Motivation and Leadership of Health Information Management Associate Degree Program Directors. In Dissertation, Doctor of Philosophy. Northern Arizona University.

Cordell, N. R. (2018). Strategies for Sustainability in Multilevel Marketing Organizations. In Dissertation, Doctor of Business Administration. Walden University.

Davis, J. G. (2018). A Study of K-12 Teachers' Perceptions ofTeacher Self-Efficacy in Relation to Instruction of 21st Century Skills. In Dissertation, Doctor of Education. Neumann University.

Herzberg, F. et al. (1959). The Motivation to Work. New York:John Wiley & Sons.

Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Journal of Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.

Krista L. N. (2018). Progress in Self-Efficacy for Female Engineer. National Social Science Journal, 51(1), 44-55.

O'Keeffe-Foley, J. (2020). Improving Professional Development: A Mixed Methods Study of Teacher Motivation Through Intrinsic and Extrinsic Factors. In Dissertation, Doctor of Education. Manhattanville College.

Spisak, J. R. (2018). Secondary Student Information Literacy Self-Efficacy vs. Performance . In Dissertation, Doctor of Philosophy in Education. Virginia Commonwealth University.