กลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ยุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, การพัฒนากิจกรรม, เส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา, ยุคทวารวดี, จังหวัดนครปฐมบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพและเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนายุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม 2) พัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนายุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม 3) กำหนดกลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนายุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 21 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะ จำนวน 10 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์แล้วนำเสนอในลักษณะพรรณนาความ เนื้อหาประกอบบริบท ผลการวิจัยพบว่า 1) ศักยภาพและเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ได้แก่ 1) ศักยภาพและเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา 1.1.1) ประวัติพระพุทธศาสนายุคทวารวดี 1.1.2) สภาพการท่องเที่ยว จังหวัดนครปฐมมีพื้นที่มีความโดดเด่นในเรื่องของทรัพยากรท่องเที่ยวทางธรรมชาติ ประวัติศาสตร์ วิถีชีวิต 1.1.3) การบริหารจัดการกิจกรรมการท่องเที่ยว 1.1.4) ผลกระทบที่เกิดขึ้นจากกิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา 1.2) การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา 1.2.1) กลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา 1.2.2) การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาเป็นนโยบายและยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา 1.2.3) การดำเนินการสร้างกลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา 2) การกำหนดกลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนายุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม ได้แก่ 2.1) รูปแบบศักยภาพและเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ยุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม 2.2) รูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ยุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม 2.3) รูปแบบกลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ยุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม
เอกสารอ้างอิง
กฤษดา ขุ่นอาภัย. (2552). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านลวงเหนือ ตำบลลวงเหนืออำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์การเมือง. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กลุ่มสารสนเทศเศรษฐกิจการท่องเที่ยงและกีฬา. (2559). การท่องเที่ยวเชิงศาสนา. ใน รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว (หน้า 47-48). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2548). แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรกรรมพร้อมบริการ. กรุงเทพมหานคร: กองอนุรักษ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ธนิต บุตรทิพย์สกุล. (2558). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา วัดในพื้นที่ฝั่งธนบุรี. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 21(2), 203-210.
พยอม ธรรมบุตร. (2546). หลักการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พรทิพย์ กิจเจริญไพศาล. (2553). การศึกษาทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดปทุมธานี. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยเกษตร.
มูลนิธิโครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ. (2557). สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน เล่มที่ 20 ศาสนาและความเชื่อ. กรุงเทพมหานคร: โครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน โดยพระราชประสงค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2562). พระพุทธรูปและพระพิมพ์ทวารวดีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะไทย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
David, F. R. (2007). Strategic management: Concepts and cases. Upper Saddle River, NJ: Pearson Prentice Hall.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




