การพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเมืองอู่อารยธรรม แดนพระพุทธศาสนา จังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
การพัฒนาการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์, การท่องเที่ยว, เมืองอู่อารยธรรม, พระพุทธศาสนาบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยว 2) พัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยว เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 18 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะ จำนวน 12 รูป/คน รวมทั้งสิ้น 30 รูป/คนใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท ผลการวิจัย พบว่า 1) ศักยภาพของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยว 1) การสนับสนุนจากหน่วยงานภาครัฐ 2) มีสินค้าและบริการทุกรูปเเบบอย่างมีมาตรฐาน 3) ทั้งภาครัฐและเอกชนได้จัดทำนโยบายในการส่งเสริมและอย่างเต็มที่ 4) โครงสร้างพื้นฐานในวัดและชุมชน มีความคล้ายคลึงกันในเรื่องของวิถีชีวิต 5) การบริหารจัดการภายในวัดและชุมชน ควรให้รัฐบาลเข้ามาส่งเสริม 6) ทรัพยากรทางเศรษฐกิจในวัดและชุมชน 7) สภาพการท่องเที่ยวในวัดและชุมชน ยังคงครึกครื้น 8) การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ หาวิธีการที่หลากหลายเข้ามาดำเนินการ 2) การพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเมืองอู่อารยธรรม ได้แก่ ขั้นที่ 1 รูปแบบเชิงนโยบายการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ ซึ่งประกอบไปด้วย 1) การจัดทำแผนพัฒนาการท่องเที่ยว 2) สร้างการท่องเที่ยวเมืองอู่อารยธรรม 3) การรับมือความเสี่ยงสถานการณ์เมืองอู่อารยธรรม ขั้นที่ 2 รูปแบบการบริหารจัดการผลิตภัณฑ์ ซึ่งประกอบไปด้วย 1) การให้ความรู้ความเข้าใจด้านการท่องเที่ยว 2) การพัฒนากระบวนการจัดการ 3) หน้าที่ในการจัดการ ขั้นที่ 3 นำเสนอแนวทางการพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ ได้แก่ 1) การให้ความสำคัญกับกิจกรรมงานสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ 2) การส่งเสริมการมีส่วนร่วมขับเคลื่อน 3) การพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเมืองอู่อารยธรรม
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2562). แผนปฏิบัติการส่งเสริมการท่องเที่ยวประจําปี 2562. กรุงเทพมหานคร: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ณัฐวุฒิ โรจนทัต. (2551). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตเกาะเมืองพระนครศรีอยุธยาและ บริเวณรอบนอกเกาะเมือง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. ใน สารนิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พรทิพย์ กิจเจริญไพศาล. (2553). การศึกษาทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดปทุมธานี. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยเกษตร.
พิทูร มลิวัลย์ และไสว มาลาทอง. (2542). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
พุทธทาสภิกขุ. (2553). พุทธประวัติจากพระโอษฐ์แปลจากพระไตรปิฎก. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อรุณวิทยา.
ไพโรจน์ ชินศิรประภา. (2550). สนุก สุขใจ ได้ปัญญา. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิไทยคม.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2530). ผ้าไทย : พัฒนาอุตสาหกรรมและสังคม. กรุงเทพมหานคร: บริษัทเงินทุนอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย.
สำนักงานจังหวัดนครปฐม. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดนครปฐม 4 ปี พ.ศ. 2561 - 2564. นครปฐม: กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนา จังหวัดนครปฐม.
อรพิน บุญแย้ม. (2544). การศึกษาความคิดเห็นเกี่ยวกับการมาเที่ยวในวัดพระศรีสรรเพชญ์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: สถาบันราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
TAT Review. (2561). การท่องเที่ยวหรืออุตสาหกรรมท่องเที่ยวเป็นเรื่องใกล้ตัวกว่าที่คิด. เรียกใช้เมื่อ 15 มกราคม 2565 จาก https://www.tatreviewmagazine.com/ article/community-based-tourism/
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




