การพัฒนารูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อเสริมสร้าง การจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานสำหรับครูโรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์) สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงราย เขต 1

ศิริวรรณ   อรุณปรีย์

ผู้แต่ง

ศิริวรรณ อรุณปรีย์ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงราย เขต 1, เชียงราย

คำสำคัญ:

รูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ, การจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐาน, การพัฒนาครู

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างการจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานสำหรับครูโรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์) โดยวิธีวิจัยและพัฒนา ดังนี้ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ได้แก่ ศึกษาแนวคิดและเอกสารที่เกี่ยวข้อง สนทนากลุ่มกับผู้บริหารและครู และสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ 2) พัฒนาและตรวจสอบโดยประชุมสัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญ 3) ศึกษาผลการใช้รูปแบบ 4) ประเมินรูปแบบ แหล่งข้อมูล คือ ครู จำนวน 42 คน ได้มาโดยการสุ่มอย่างง่ายจากครูอาสาสมัคร 8 กลุ่มสาระการเรียนรู้ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง ประเด็นสนทนากลุ่ม แบบตรวจสอบ และแบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ คือ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์เนื้อหา สรุปข้อมูล ผลการวิจัยพบว่า 1) ความต้องการพัฒนาของครู ได้แก่ ความรู้เกี่ยวกับการออกแบบและเขียนแผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานและการจัดทำโครงงานด้วยเทคนิคการสอนที่หลากหลาย 2) รูปแบบมี 6 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ วัตถุประสงค์ เนื้อหา กระบวนการ การวัดและประเมินผล และปัจจัยความสำเร็จ โดยกระบวนการมี 5 ขั้นตอน คือ ขั้นที่ 1 การเตรียมความพร้อมของชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ ขั้นที่ 2 การวางแผนการจัดการเรียนรู้ ขั้นที่ 3 การจัดการเรียนการสอนและการสังเกตชั้นเรียน ขั้นที่ 4 การสะท้อนผลร่วมกัน ขั้นที่ 5 การเผยแพร่และขยายผล 3) ผลการใช้รูปแบบ พบว่า ครูมีความสามารถในการจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐานโดยรวมภาคเรียนที่ 1 อยู่ในระดับที่สามารถปฏิบัติได้ด้วยตนเอง และภาคเรียนที่ 2 อยู่ในระดับที่สามารถปฏิบัติได้ด้วยตนเองและช่วยเหลือผู้อื่นได้ 4) ครูมีความคิดเห็นต่อรูปแบบโดยรวมในระดับมากที่สุด ( = 4.86, S.D. 0.15)

เอกสารอ้างอิง

กิตติชัย สุธาสิโนบล. (2564). ครูมืออาชีพ จิตวิญญาณแห่งศาสตร์และศิลป์ของความเป็นครู. กรุงเทพมหานคร: คอมเมอร์เชียว เวิลด์ มีเดีย.

กุลิสรา จิตรชญาวิณิช. (2561). การศึกษาและความเป็นครูไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จันทร์ชลิ มาพุทธ. (2560). สมรรถนะครูและมาตรฐานวิชาชีพครูที่สอดคล้องกับสภาพการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย ใน ระบบและรูปแบบการพัฒนาครูที่เหมาะสมกับสังคมไทยและความเป็นสากล. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

จินตนา ศิริธัญญารัตน์ และวัชรา เล่าเรียนดี. (2562). การออกแบบระบบการเรียนการสอน (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

จิราพร รอดพ่วง. (2559). การพัฒนารูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างทักษะการจัดการเรียนรู้การคิดอย่างเป็นระบบ และการสร้างสรรค์นวัตกรรมของนักศึกษาวิชาชีพครู. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑฺต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยศรีครินทรวิโรฒ.

จุรี ทัพวงษ์. (2562). การประยุกต์ใช้กิจกรรมการเรียนรู้แบบโครงงานเป็นฐานสำหรับนักเรียนที่มีความสามารถพิเศษด้านวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์. วารสาร การอาชีวศึกษาภาคกลาง, 3(2), 10-16.

ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2558). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 6). นนทบุรี: พี บาลานซ์ดีไซด์แอนปริ้นติ้ง.

ทิศนา แขมมณี. (2558). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธา.

ปรณัฐ กิจรุ่งเรือง และอรพิณ ศิริสัมพันธ์. (2561). ชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพครู กลยุทธ์การยกระดับคุณภาพการศึกษา : แนวคิดสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: M & N Design Printing.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2560). โรงเรียนเป็นชุมชนแห่งการเรียนรู้: เอกสารประกอบการบรรยายกลุ่มผู้อำนวยการผู้นำ (Thailand Principal Forum). กรุงเทพมหานคร: บริษัทปิโก ไทยแลนด์ จำกัด.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2562). ทักษะ 7C ของครู 4.0. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

โรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์). (2563). สภาพปัญหาการเรียนรู้ของผู้เรียนและปัญหาการจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐาน. เชียงราย: โรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์).

วรรณดี สุทธินรากร. (2563). การวิจัยเชิงปฏิบัติการในชั้นเรียนเพื่อสร้างความหมายใหม่ในการเรียนรู้เชื่อมโลกและห้องเรียนไว้ด้วยกัน. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). นโยบายสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน ปีการศึกษา 2563. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2550). การจัดการเรียนรู้โดยใช้โครงงานเป็นฐาน: แนวทางการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

Armstrong, M., & Taylor, S. (2017). rmstrong’s Handbook of Human Resource Management Practice. London: Kogan Page.

Caine, G., & Caine, R.N. (2010). Strengthening and Enriching Your Professional Learning Community: The Art of Learning Together. Alexandria: ASCD.

Darling-Hammond, L. (2000). Teacher Quality and Student Achievement: A Review of State Policy Evidence. Education Policy Analysis Archives, 8(1), 1-44.

Duffy, T. & D. Cunningham. (1996). Constructivism: Implications for the Design and Delivery of Instruction. New York: MacMillan.

DuFour, R. (2011). Work Together; But Only If You Want to. Phi Delta Kappan, 92(5), 57-61.

DuFour, R. & Eaker, R. (2008). Revisiting Professional Learning Communities at Work. Bloomington, IN: Solution Tree.

Guzdial, M. (1998). Technological Support for Project-Based Learning. Washington, D.C: The Association.

Mezirow, J. (1978). Perspective Transformation. Adult Education Quarterly, 28(2), 100-110.

Sargent, T. C. & Hannum, E. (2009). Doing More with Less Teacher Professional Learning Communities in Resource-Constrained Primary Schools in Rural China. Journal of Teacher Education, 60(3), 258-276.

Sato & Akita. (2017). School as Learning Community in Asia. Japan: Nagoya University.

Whatley, R.A.M. (2020). Enhancing Teacher Efficacy and Competency for Project-Based Learning in Middle Grades Math and Science Classes. In Doctor of Education (EDD). University of Georgia.

Yutaka, O. (2018). What’s All the Fuss about Lesson Study: As a Japanese Teacher’s Culture. Tokyu: Kanto-Gakuin University.