นโยบายและแนวทางการดำเนินการการสื่อสารสุขภาพ ด้วยสื่อสังคมออนไลน์ของสถาบันมะเร็งแห่งชาติ เกี่ยวกับโภชนาการในการป้องกันโรคมะเร็ง ในพนักงานสำนักงาน
คำสำคัญ:
โภชนาการป้องกันโรคมะเร็ง, สื่อสังคมออนไลน์, การสื่อสารสุขภาพบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อมุ่งเน้นศึกษานโยบายและแนวทางการดำเนินการการสื่อสารสุขภาพ ด้วยสื่อสังคมออนไลน์ของสถาบันมะเร็งแห่งชาติเกี่ยวกับโภชนาการในการป้องกันโรคมะเร็งในพนักงานสำนักงาน ในประเด็นที่เกี่ยวกับ 1) สภาพปัญหาและความต้องการด้านนโยบายและแนวทางการดำเนินการสื่อสาร 2) การจัดการการสื่อสาร 3) กลยุทธ์การสื่อสาร 4) นโยบายการสื่อสารใหม่และแนวทางการพัฒนาการดำเนินการสื่อสาร การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ที่เกี่ยวข้องโดยตรง มีข้อค้นพบที่สำคัญ คือ องค์กรที่ทำหน้าที่สื่อสารต้องกำหนดนโยบายการสื่อสารจากการรวบรวมประเด็นเกี่ยวกับสภาพปัญหาและความต้องการจากส่วนต่าง ๆ กำหนดกลุ่มเป้าหมายที่จะทำการสื่อสารให้ชัดเจน กำหนดพันธกิจของหน่วยงานที่ครอบคลุม จัดโครงสร้างการบริหารและการปฏิบัติการของหน่วยงานภาคส่วนต่าง ๆ ด้วยการตั้งคณะทำงานการสื่อสารเป็นการเฉพาะ จัดการทรัพยากรบุคคลและงบประมาณให้เพียงพอ กำหนดหน้าที่ให้สอดคล้องกับพันธกิจ จัดทีมงานการผลิตสื่อที่รับผิดชอบวางแผนการสื่อสารผ่านสื่อสังคมออนไลน์ทุกช่องทาง และเชิญผู้เชี่ยวชาญด้านโภชนาการและการสื่อสารมาร่วมเป็นคณะทำงาน กำหนดกลยุทธ์การสื่อสารผ่านสื่อออนไลน์เพื่อหวังผลด้วยการสร้างภาพลักษณ์หน่วยงานและทีมผู้ส่งสารให้เป็นที่ยอมรับเป็นที่น่าเชื่อถือ บุคลากรที่ทำหน้าที่ส่งสารมีคุณวุฒิเกี่ยวกับโภชนาการ ใช้กลยุทธ์นำเสนอข้อมูลที่น่าสนใจต่อกลุ่มผู้รับสาร กำหนดประเด็นและเนื้อหาเน้นความสดใหม่ ทันสมัย และมีความน่าเชื่อถือ โดยต้องทำงานร่วมกันกับภาคีเครือข่ายกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง สถาบันมะเร็งแห่งชาติทำการสื่อสารผ่านสื่อสังคมออนไลน์เป็นแนวทางให้กับหน่วยงานอื่นนำไปประยุกต์ใช้ในการสื่อสารผ่านสื่อสังคมออนไลน์เรื่องโภชนาการเพื่อการป้องกันโรคมะเร็ง
เอกสารอ้างอิง
กรุงเทพมหานคร. (2564). ประวัติกรุงเทพมหานคร. เรียกใช้เมื่อ 14 ธันวาคม 2565 จาก https://official.bangkok.go.th/page/19
แก้วตา สังขชาติ และวรสิทธิ์ ศรศรีวิชัย. (2562). ถอดบทเรียน DHS South การจัดการโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง ที่มีพื้นที่เป็นฐานและประชาชนเป็นศูนย์กลาง. สงขลา: มูลนิธิสุขภาพภาคใต้.
จิตตินันทน์ ตั้งประเสริฐ และพิทักษ์ศักดิ์ ทิศาภาคย์. (2563). นโยบายการบริหารจัดการ และการใช้สื่อในการสื่อสารเพื่อการประชาสัมพันธ์ของกรมประชาสัมพันธ์ในบริบทประเทศไทย4.0. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 20(1), 137-52.
พิชศาล พันธุ์วัฒนา. (2562). พฤติกรรมการบริโภคอาหารของคนเมืองวัยทำงานในกรุงเทพมหานคร. วารสารสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 7 ขอนแก่น, 11(2), 93-103.
เทพรัตน์ เอื้อธรรมถาวร และคณะ. (2561). พฤติกรรมการบริโภคอาหารจานด่วนกลุ่มวัยทำงาน. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา, 12(1), 338-48.
รัญดา พลเยี่ยม และลักษณา คล้ายแก้ว. (2563). ปัจจัยที่ทำให้ไวรัสวิดีโอเพื่อการโฆษณาได้รับความนิยมบนสื่อสังคมออนไลน์. วารสารเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน, 5(2), 59-66.
เรือนรสสุคนธ์ จันทร์เจริญ และพิษนุ อภิสมาจารโยธิน. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างการใช้สื่อสังคมออนไลน์และภาวการณ์กลัวการตกกระแสของนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก. วารสารการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และองค์การ, 10(1), 69-94.
ศาศวัต จันทนะ และณัฏฐ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2565). กลยุทธ์การสื่อสารผ่านสื่อใหม่ของกระทรวงสาธารณสุขและความไว้วางใจของประชาชนในช่วงการระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโควิด-19. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(5), 570-84.
ศุภิสรา สุวรรณชาติ และธิดารัตน์ นิ่มกระโทก. (2565). ระดับความรู้และความต้องการข้อมูลเรื่องโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่และไส้ตรงของประชาชน. วารสารสุขภาพและการศึกษาพยาบาล, 28(1), 1-16.
สถาบันมะเร็งแห่งชาติ. (2563). ทะเบียนมะเร็งระดับโรงพยาบาล พ.ศ. 2563. กรุงเทพมหานคร: กลุ่มงานดิจิทัลทางการแพทย์ สถาบันมะเร็งแห่งชาติ.
สุริยศักดิ์ มังกรแก้ววิกุล และศิริวัฒน์ สิริวัฒนกุล. (2563). ปัญหาการนำนโยบายสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไปปฏิบัติ: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลสาวชะโงก อำเภอบาง จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารศิลปการจัดการ, 4(2), 205-22.
อิริยาพร อุดทา และอริชัย อรรคอุดม. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารสุขภาพออนไลน์ผ่านสื่อเฟซบุ๊กของโรงพยาบาลพญาไท. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 5(2), 145-56.
Chutima Kessadayurat. (2019). Value Co-Creation and relationship management strategies in online social media. BU Academic Review, 18(1), 132-47.
Kostygina G. et al. (2020). Boosting health campaign reach and engagement through use of social media influencers and memes. Social Media + Society, 6(2), 1-12.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




