การพัฒนาผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้ภาษาอังกฤษด้วยกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน

รสนา  มรรษทวี

ผู้แต่ง

รสนา มรรษทวี โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม)

คำสำคัญ:

การเรียนรู้ภาษาอังกฤษ, การจัดการเรียนรู้, การจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ด้วยกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน 2) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่เรียนและไม่เรียนด้วยกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่เรียนภาษาอังกฤษด้วยกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน กลุ่มตัวอย่างมาจากนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จำนวน 2 ห้องเรียน จากโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม) ปีการศึกษา 2562 จำนวนทั้งสิ้น 72 คน โดยกำหนดให้นักเรียนจาก 1 ห้องเรียนที่มีนักเรียน จำนวน 33 คน เป็นกลุ่มควบคุม และอีก 1 ห้องเรียนที่มีนักเรียน จำนวน 39 คน เป็นกลุ่มทดลอง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ แบบวัดผลสัมฤทธิ์ภาษาอังกฤษ และแบบประเมินความพึงพอใจที่มีต่อกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงาน วิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติโดยใช้ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบความแตกต่างของคะแนนเฉลี่ยด้วยค่า t-test ผลการวิจัยพบว่า 1) นักเรียนมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษดีขึ้นหลังได้รับกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) นักเรียนที่ไม่ได้รับกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงานมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษสูงกว่านักเรียนที่เรียนด้วยกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงานทั้งก่อนและหลังการทดลอง แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนและหลังการทดลอง 3) ความพึงพอใจเฉลี่ยของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ที่ 4 ที่ได้รับกระบวนการจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์ผลงานอยู่ในระดับมากทั้งสามด้าน ได้แก่ ด้านกิจกรรมการเรียนการสอน ด้านบรรยากาศการเรียนรู้ และด้านครูผู้สอน

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน 2551. เรียกใช้เมื่อ 18 กรกฏาคม 2561 จาก http://www.thailibrary.in.th/2016/02/10/eng-edu-standard/

ทิพวัลย์ มาแสง. (2532). การสอนภาษาอังกฤษสำหรับคนไทย. กรุงเทพมหานคร: ทิพย์อักษร.

นารีนารถ กลิ่นหอม และคณะ. (2560). การพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาจีนโดยการจัดการเรียนรู้แบบเน้นภาระงาน (Task-Based Learning) ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 40(2), 39-72.

บุญเลี้ยง ทุมทอง. (2556). ทฤษฎีและการพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ เอส.พริ้นติ้ง ไทย แฟคตอรี่.

ผกามาศ เมฆศรี. (2554). การพัฒนาความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษโดยใช้กิจกรรมการเรียนรู้แบบเน้นงานปฏิบัติของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาศิลปศาสตร์. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

ฝ่ายวิชาการโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร. (2561). หลักสูตรโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม). กรุงเทพมหานคร: โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม).

รสรินทร์ ปิ่นแก้ว และภานุวัฒน์ ศิรินุพงศ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาอังกฤษในชีวิตจริง 1 ของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพประเภทวิชาอุตสาหกรรม วิทยาลัยอาชีวศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(1), 83-97.

ศิรินันท์ เอื้อนไธสงค์. (2560). การจัดการเรียนรู้แบบเน้นงานปฏิบัติเพื่อเสริมสร้างทักษะการพูดภาษาอังกฤษสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยศิลปากร. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนภาษาอังกฤษ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สฤทธิ์ ผิวอ่อน เเละคณะ. (2559). รูปแบบการจัดการศึกษาเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการคณะศึกษาศาสตร์, 17(1), 68-78.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2557). แนวปฏิบัติตามประกาศกระทรวงศึกษาธิการเรื่อง นโยบายการปฏิรูปการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ. เรียกใช้เมื่อ 18 กรกฏาคม 2561 จาก file:///C:/Users/User/Downloads/5705140101.pdf

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติพ.ศ. 2560 - 2579. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.

ออมสิน จตุพร และแสงแข คงห้วยรอบ. (2557). การสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ: ความท้าทายสำหรับครูผู้สอนภาษาอังกฤษชาวไทยในยุคศตวรรษที่ 21. วารสารครุศาสตร์, 42(4), 205-207.

Ellis, R. (2003). Task-based language learning and teaching. Oxford: Oxford University Press.

Finch, A. (2006). Task-based supplementation: Achieving high school textbook goals through from focused interaction. English Teaching, 61(1), 41-65.

Nunan, D. (1995). Designing Tasks for the Communicative Classroom. 7th ed. Cambridge: Cambridge University Press.

Smith, L. E. (1976). English as an international auxiliary language. RELC Journal, 7(2), 38-43.

Thanh, L. N. & Huan, N. B. (2012). Task-Based Language Learning and Student Motivation in Vocabulary Acquisition. Language Education in Asia, 3(1), 106-120.

Willis, J. (1996). A Framework for Task-Based Learning. Edinburgh: Longman.