ความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ
คำสำคัญ:
ความเป็นพลเมืองดิจิทัล, นักศึกษาระดับปริญญาตรี, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ1) ศึกษาข้อมูลคุณลักษณะและองค์ประกอบความเป็นพลเมืองดิจิทัล 2) วิเคราะห์ความเป็นคุณลักษณะและองค์ประกอบความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ 3) จับคู่กลยุทธ์ แนวทางในการพัฒนาและแนวทางการแก้ไขปัญหาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพได้กลุ่มตัวอย่างได้แก่ นักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ จำแนกตามคณะ 7 คณะ จำนวน 368 คน ด้วยเทคนิคการสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัย คือ แบบสอบถามเกี่ยวกับในปัจจัยด้านการเข้าถึง และการใช้งานดิจิทัล เป็นแบบตรวจสอบรายการ (Check List) และมาตราส่วนประมาณค่า (Rating Scale) ผลการศึกษาพบว่า นักศึกษาส่วนใหญ่ใช้โทรศัพท์มือถือ (Smart Phone) เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการเข้าถึงสื่อดิจิทัล (Digital Media) หรือสื่อสังคมออนไลน์ (Social Media) รองลงมา คือ โน้ตบุ๊ก (Notebook) และแท็บเล็ต (Tablet) ทั้งนี้ นักศึกษามีความสามารถในการใช้สื่อดิจิทัล (Digital Media) หรือสื่อสังคมออนไลน์ (Social Media) ประกอบด้วย เฟซบุ๊ก (Facebook), ยูทูบ (Youtube), อินสตาแกรม (Instagram), เฟซบุ๊กไลฟ์ (Facebook Live), ทวิตเตอร์ (Twitter), เว็บไซต์ (Website) และไลน์ (Line) เป็นส่วนหนึ่งในการใช้ในชีวิตประจำวัน ทั้งในด้านการศึกษา การติดต่อสื่อสารและการดำเนินกิจกรรมต่าง ๆ ผลการวิเคราะห์และจับคู่กลยุทธ์ (TOWS Matrix) ของมหาวิทยาลัย โดยเน้นจุดแข็งภายใน เช่น การจัดกิจกรรมเชิงปฏิบัติการและจุดอ่อน เช่น การขาดแคลนห้องแล็บ (Lab) ทางดิจิทัล โอกาสภายนอกรวมถึงทักษะดิจิทัลของนักศึกษา ในขณะที่อุปสรรค คือ ปัญหาค่าใช้จ่ายและสัญญาณอินเทอร์เน็ต (Internet) กลยุทธ์เชิงรุก (SO) มุ่งสร้างพื้นที่การเรียนรู้ดิจิทัล และกลยุทธ์เชิงป้องกัน (ST) เน้นการอบรมทักษะดิจิทัล
เอกสารอ้างอิง
กิรพัฒน์ เขียนทองกุลและคณะ. (2564). นโยบายเศรษฐกิจดิจิทัลของประเทศไทย: บทวิเคราะห์ความสัมพันธ์ เชิงสถาบันระหว่างหน่วยงานของรัฐ. วารสารปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 34(1), 192-205.
ฉัตรพงศ์ ชูแสงนิล. (2562). ความฉลาดทางดิจิทัล (Digital intelligence). เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฎาคม 2567 จาก https://www.scimath.org/article-technology/item/10611-digital-intelligence
ทวนทอง เชาวกรีรติพงศ์และสมชัย วงษ์นายะ. (2564). แนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยกำแพงเพชร. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 26(4), 72-85.
พิมพ์ตะวัน จันทันและคณะ. (2563). คุณลักษณะความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตระดับปริญญาตรี. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(12), 430-444.
พูลศักดิ์ หอมสมบัติ และคณะ. (2565). การจัดการเรียนรู้ที่เน้นคุณสมบัติอันพึงประสงค์ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ สำหรับนิสิตคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 145-162.
เศกสรร สกลธวัฒน์. (2560). กลยุทธ์การบริหารโรงเรียนในเครือมูลนิธิคณะเซนต์คาเบรียลแห่งประเทศไทยตามแนวคิดการเสริมสร้างนักเรียนให้มีความเป็นพลเมืองดิจิทัล. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (ม.ป.ป.). หลักสูตรการเข้าใจดิจิทัลสำหรับพลเมืองไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2563). รายงานประจำปี 2563 สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. ปทุมธานี: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
สำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี. (2561). การพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม พ.ศ. 2560. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก หน้า 1-15. (13 ตุลาคม 2561).
DQ Institute Leading Digital Education, Culture, and Innovation. (2018). Digital Intelligence (DQ) A Conceptual Framework & Methodology for Teaching and Measuring Digital Citizenship. Retrieved July 15, 2024, from https://www.dqinstitute.org/wp-content/uploads/2017/08/DQ-Framework-White-PaperVer1-31Aug17.pdf.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Ribble, M. (2015). Digital Citizenship in Schools: Nine Elements All Student Should Know. Washington, DC. International Society fot Technology in Education.
