THE DIGITAL CITIZENSHIP OF UNDERGRADUATE STUDENTS, RAJAMANGALA UNIVERSITY OF TECHNOLOGY KRUNGTHEP
Keywords:
Digital Citizenship, Undergraduate Students, Rajamangala University of Technology KrungthepAbstract
The objectives of this research were to 1) study the characteristics and components of digital citizenship, 2) analyze the characteristics and components of digital citizenship among undergraduate students at Rajamangala University of Technology Krungthep, and 3) pairing matching strategies, development approaches, and solutions to digital citizenship problems among these students. The sample group includes 368 undergraduate students from seven faculties, selected through a simple random sampling technique. The research instruments include a checklist and a 5-level rating scale questionnaire, which assess factors affecting internet access and usage. The research findings reveal that most students use mobile phones asmain devices for access to digital media and social media platforms, followed by laptops and tablets. The students showed their ability to use various digital and social platforms, such as Facebook, Instagram, Facebook Live, Twitter, website, and Line Application, in education, communication, and other daily activities.The university's TOWS Matrix analysis reveals internal strengths like practical activities and weaknesses such as a lack of digital labs. External opportunities include students' digital skills, while threats encompass cost and internet connectivity issues. The SO strategy focuses on creating digital learning spaces, and the ST strategy emphasizes digital skills training.
References
กิรพัฒน์ เขียนทองกุลและคณะ. (2564). นโยบายเศรษฐกิจดิจิทัลของประเทศไทย: บทวิเคราะห์ความสัมพันธ์ เชิงสถาบันระหว่างหน่วยงานของรัฐ. วารสารปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 34(1), 192-205.
ฉัตรพงศ์ ชูแสงนิล. (2562). ความฉลาดทางดิจิทัล (Digital intelligence). เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฎาคม 2567 จาก https://www.scimath.org/article-technology/item/10611-digital-intelligence
ทวนทอง เชาวกรีรติพงศ์และสมชัย วงษ์นายะ. (2564). แนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยกำแพงเพชร. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 26(4), 72-85.
พิมพ์ตะวัน จันทันและคณะ. (2563). คุณลักษณะความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตระดับปริญญาตรี. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(12), 430-444.
พูลศักดิ์ หอมสมบัติ และคณะ. (2565). การจัดการเรียนรู้ที่เน้นคุณสมบัติอันพึงประสงค์ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ สำหรับนิสิตคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 145-162.
เศกสรร สกลธวัฒน์. (2560). กลยุทธ์การบริหารโรงเรียนในเครือมูลนิธิคณะเซนต์คาเบรียลแห่งประเทศไทยตามแนวคิดการเสริมสร้างนักเรียนให้มีความเป็นพลเมืองดิจิทัล. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (ม.ป.ป.). หลักสูตรการเข้าใจดิจิทัลสำหรับพลเมืองไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2563). รายงานประจำปี 2563 สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. ปทุมธานี: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
สำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี. (2561). การพัฒนาดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม พ.ศ. 2560. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก หน้า 1-15. (13 ตุลาคม 2561).
DQ Institute Leading Digital Education, Culture, and Innovation. (2018). Digital Intelligence (DQ) A Conceptual Framework & Methodology for Teaching and Measuring Digital Citizenship. Retrieved July 15, 2024, from https://www.dqinstitute.org/wp-content/uploads/2017/08/DQ-Framework-White-PaperVer1-31Aug17.pdf.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Ribble, M. (2015). Digital Citizenship in Schools: Nine Elements All Student Should Know. Washington, DC. International Society fot Technology in Education.
