Problem of Criminal Prosecution, Corruption and Misconduct by the Injured Person

Main Article Content

Pornpimon Wichaipan

Abstract

The Procedures for Corruption and Misconduct Act B.E.2559 (2016) stipulates the right for the injured person to become the plaintiff to sue the fraud and misconduct directly to the court, without the necessity to pass any examination from any government agency responsible for preventing and opposing the corruption. This article therefore is a study of the concept of criminal proceedings, concept of determining the offenses against government officials, victimization, legal morality and prosecution for corruption and misconduct in Thailand. The study shows determination the right of the injured person to be able to file a lawsuit for corruption and misconduct directly to the court is contrary to legal morality, which is a creation of a parallel organization with a government organization with the power and duty to investigate and prosecute government officials. No investigation and screening of allegations of government officials were conducted prior to filing the case to court, which leads to delays in sentencing, not in accordance with the objectives and purposes of the establishment of a criminal court for corruption and misconduct. According to the statistics of lawsuits filed to the Central Criminal Court for Corruption and Misconduct Cases and the Criminal Court for Corruption and Misconduct, Region 1 - 9, victims have mostly sued in cases of fraud and misconduct between 2016 – 2019, with the total prosecution of 2,166 cases, accounting for 47.17 percent of the volume of cases entered into the court's consideration, which causes problems due to criminal prosecution, corruption, and misconduct by the victim, also the problem of determining the victim's damage, problems in prosecution without knowledge of fraud and misconduct behavior, problems of disloyal prosecution, problems in filing lawsuits against the spirit of the law and the problem of prosecution without an investigation of facts, affecting the government officials and the national administration.

Article Details

How to Cite
Wichaipan, P. (2020). Problem of Criminal Prosecution, Corruption and Misconduct by the Injured Person. Journal of Thai Justice System, 13(3), 101–120. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JTJS/article/view/242618
Section
Academic Articles

References

คณิต ณ นคร. (2552). วิ.อาญาวิพากษ์. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

คณิต ณ นคร. (2556). ข้อกฎหมายในคดีนายกอานันท์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

คณิต ณ นคร. (2559). ประมวลกฎหมายอาญาหลักกฎหมายและพื้นฐานการเข้าใจ (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

คณิต ณ นคร. (2560). กฎหมายอาญาภาคทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

คณิต ณ นคร. (2561). กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

โชคสุข กรกิตติชัย. (2559). การจัดตั้งศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบ. ค้นเมื่อ 4 เมษายน 2563, จาก https://www.parliament.go.th/ewtadmin/ewt/parcy_train/ewt_dl_link. php?nid=32609

ดาริน บุญมาเลิศ. (2554). การฟ้องคดีในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

ธานิศ เกศวพิทักษ์. (2561). คำอธิบายพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลอาญาคดีทุจริต และประพฤติมิชอบและวิธีพิจารณาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบ พ.ศ. 2559. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

ปกป้อง ศรีสนิท. (2550). ปัญหาการดำเนินคดีอาญาโดยผู้เสียหาย. ใน รวมบทความงานวิชาการประจำปี พ.ศ. 2550 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พัสสน ตันติเตมิท. (2555). ความผิดฐานเจ้าพนักงานปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (ม.ป.ป.). ร่างที่ สคก. ตรวจพิจารณาแล้ว เรื่องเสร็จที่ 359/2559 เรื่อง “บันทึกหลักการและเหตุผล ประกอบร่างพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดี ทุจริตและประพฤติมิชอบ พ.ศ. ....”. ค้นเมื่อ 25 เมษายน 2563, จาก http://web.krisdika.go.th /data/news/news11977.pdf

สำนักงานศาลยุติธรรม. (2560). รายงานสถิติคดีศาลยุติธรรมทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2560. ค้นเมื่อ 25 เมษายน 2563, จาก https://oppb.coj.go.th/th/content/cate gory/detail/id/8/cid/2085/iid/94936

สานักงานศาลยุติธรรม. (2561). รายงานสถิติคดีศาลยุติธรรมทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2561. ค้นเมื่อ 25 เมษายน 2563, จาก https://oppb.coj.go.th/th/content/category/detail/id/8/cid/2085/iid/142443

สำนักงานศาลยุติธรรม. (2562). ผลการดำเนินงานศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2562. ค้นเมื่อ 25 เมษายน 2563, จาก https://oppb.coj.go.th/th/content/category/detail/id/8/cid/2089/iid/184799

สุรพล นิติไกรพจน์. (2536). ทฤษฎีแบ่งแยกอำนาจกับการห้ามศาลพิจารณาคดีที่ฝ่ายปกครองเป็นจำเลย. ใน ข้อกฎหมายในคดีนายกอานันท์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.

อรรถพล ใหญ่สว่าง. (2524). ผู้เสียหายในคดีอาญา. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อัญชลี ฉายสุวรรณ. (2534). การทดแทนค่าเสียหายแก่ผู้เสียหายในคดีอาญาหรือเหยื่ออาชญากรรมโดยรัฐ. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อุดม รัฐอมฤต, วีรวัฒน์ จันทโชติ, ปกป้อง ศรีสนิท, วีระศักดิ์ แสงสารพันธ์, ชาลินี ถนัดงาน และนัทธี ฤทธิ์ดี. (2555). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์โครงการศึกษาความเหมาะสมในการปฏิรูปกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการกระทำความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อุทัย อาทิเวช. (2554). คู่มือกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา เล่ม 2 สิทธิของผู้เสียหายในคดีอาญา. กรุงเทพฯ: วี.เจ.พริ้นติ้ง.

เอกูต์ เอช. (2477). กฎหมายอาญา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.