Guidelines for promotion and development of mediation process according to the Mediation Act, B.E. 2562

Main Article Content

Udom Ngammuangsakul
Chaloemwut Sarakit
Wimonrakha Sirichairawan
Krisada Jaikaewti
Vassanon Vassanon

Abstract

          This research paper is part of the project “Studying the situation and evaluating the success of Thailand's current mediation measures” which aims to know the situation, problems, obstacles and related action results, to review the theories, laws, regulations, practices and measures related to the mediation of disputes in the pre-trial court, especially the mediation of disputes under the Mediation Act B.E. 2562 and to analyze and suggest guidelines for promoting and developing the mediation process in Thailand. The methodology is both quantitative and qualitative research methods.


          From the research study, it was found that factors that make mediation successful must start from; 1. Creating awareness among people, building confidence and acceptance in the mediation process, and promoting and developing mediators with knowledge and abilities until they are accepted by the people.  2. Accelerating the process of mediating criminal disputes at the level of investigators that are still less mobilized by formulating concrete, strategies, policies, and plans for implementation. Improving and developing the process of mediating criminal disputes at the level of the investigating officers to facilitate their performance at the investigative level. 3. Developing the mediation process of the Public-Engaging Mediation Center by improving the law to have a process to assist the parties in the legal process in case of non-compliance with the dispute settlement memorandum.  4. Establishing a mechanism for integration among agencies that have mediation actions under their own specific laws. And 5. Improving the law to shift from alternative justice being the first way of justice and the way of salvation by requiring parties to use mediation before bringing the dispute to arbitration or court.

Article Details

How to Cite
Ngammuangsakul, U., Sarakit, C., Sirichairawan, W., Jaikaewti, K., & Bunnamas, V. (2023). Guidelines for promotion and development of mediation process according to the Mediation Act, B.E. 2562. Journal of Thai Justice System, 16(3), 1–34. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JTJS/article/view/259802
Section
Research Articles

References

คะนึงนิจ แซ่เฮง. (2559). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในสิงคโปร์. ค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2564, จาก http://khanuengnit.blogspot.com/2016/05/blog-

post.html

ชาติ ชัยเดชสุริยะ และคณะ, (2548). มาตรฐานองค์การสหประชาชาติว่าด้วยกระบวนการยุติธรรมทางอาญา,กรุงเทพฯ : มูลนิธิพัฒนากระบวนการยุติธรรม.

จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2548). ระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ : การปรับกระบวนทัศน์กระบวนการยุติธรรมไทย. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา

สหวิทยาการ คณะบัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จุฬารัตน์ เอื้ออำนวย. (2553). การพัฒนากรอบแนวทางการวิจัยชุดโครงการกระบวนการยุติธรรมทางเลือกในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการยุติธรรม

กระทรวงยุติธรรม.

นัทธี จิตสว่าง.(2545). Restorative Justice: กระบวนการยุติธรรมแนวใหม่ เหยื่อและชุมชนมีส่วนร่วม”, ในกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์: ทางเลือก

ใหม่สาหรับกระบวนการยุติธรรมไทย, กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดือนตุลา.

ปรีดี เกษมทรัพย์. (2560). นิติปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ภัทรวรรณ ทองใหญ่. (2563). การหันเหผู้กระทำผิดออกจากระบบกระบวนการยุติธรรมทางอาญา: ศึกษากรณีการหันเหในชั้นก่อนฟ้องในประเทศไทย,”

วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ปีที่ 49, ฉบับที่ 4, 727-753.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก. หน้า 1.

วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). การไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทและความขัดแย้งในชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2562). รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการวิเคราะห์ระบบค่าฤชาธรรมเนียมและค่าขึ้นศาลด้วยวิธีการทางเศรษฐศาสตร์.

สถาบันวิจัยและพัฒนารพีพัฒนศักดิ์ สำนักงานศาลยุติธรรม.

สรวิศ ลิมปรังษี. (2549). การไกล่เกลี่ยฟื้นสัมพันธ์ไนคดีอาญาประสบการณ์ของศาลนิวซีแลนด์. วารสารศาลยุติธรรมปริทัศน์, ปีที่ 1, ฉบับปฐมฤกษ์ 1,หน้า

-35.

สรวิศ ลิมปรังษี. (2555). การจัดการความขัดแย้งกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท : ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท. กรุงเทพมหานคร: สำนักระงับ

ข้อพิพาทสำนักงานศาลยุติธรรม.

สุวรรณ วงษ์การค้า และคณะ. (2564). แนวทางการจัดทำกฎหมายต้นแบบว่าด้วยการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระดับท้องถิ่น. วารสารสังคมศาสตร์และ

มานุษยวิทยาเชิงพุทธ, ปีที่ 6, ฉบับที่ 8, หน้า 325-341.

สุรศักดิ์ ลิขสิทธิ์วัฒนกุล. (2562). “ปฏิรูปกระบวนการยุติธรรมที่ดูดาย” ค้นเมื่อ 20 เมษายน 2564, จากhttps://www.the101.world/surasak-

interview/

อุดม งามเมืองสกุล และวิมลเรขา ศิริชัยราวรรณ. (2563). กฎหมายการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทภาคประชาชน. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์,

ปีที่ 49, ฉบับที่ 2, น.297-315.

United Nation. United Nations basic principles on the use of restorative justice in penal matters 2002.

Stephen J. 0'Driscoll. (n.d.). Youth justice in New Zealand: A restorative justice approach to reduce youth offending. ค้นเมื่อ 5 ธันวาคม

, จาก http://www.unafei.or.jp/english/pdf/Rs_No75/No75_10VE_O'Driscoll.pdf