การบูรณาการหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ เพื่อการพัฒนาศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยว
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ตลอดทศวรรษที่ผ่านมาภาคการท่องเที่ยวของประเทศไทยเติบโตอย่างรวดเร็วอย่างต่อเนื่อง อันเป็นผลเนื่องมาจากการที่ประเทศไทยเป็นจุดหมายปลายทางที่สำคัญอันดับต้นๆ ของนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกประกอบกับการเข้าสู่ยุคโลกาภิวัตน์และการเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวกระโดดของเทคโนโลยี มีผลทำให้บริบทของแต่ละชุมชนตลอดจนความต้องการของนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกมีการเปลี่ยนแปลงแตกต่างจากเดิมไปเป็นอันมาก ดังนั้นการเพิ่มศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวในแต่ละชุมชนเพื่อให้กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยม อันจะเป็นแหล่งสร้างรายได้ให้กับชุมชนตั้งแต่ระดับย่อยไปจนถึงการพัฒนาในระดับประเทศอย่างยั่งยืนต่อไปนั้น แหล่งท่องเที่ยวชุมชนทั้งหลายจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องปรับตัวให้สอดคล้องกับภาวการณ์ของโลกที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว บทความชิ้นนี้ผู้เขียนได้วิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูลทุติยภูมิจากแหล่งต่าง ๆ โดยมีมีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวคิดในการใช้องค์ความรู้ที่เกิดจากการบูรณาการหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์มาปรับใช้กับชุมชนท่องเที่ยวเพื่อให้เกิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน โดยที่ผู้เขียนได้ทำการวิเคราะห์จากชุมชนต้นแบบของการท่องเที่ยวที่ดำเนินการภายใต้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ที่ประสบผลสำเร็จเป็นอย่างดี เพื่อให้ชุมชนที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวสามารถนำไปใช้เป็นแนวในการดำเนินการทาง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายในการพัฒนาประเทศภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปีที่มุ่งเน้นให้มีการพัฒนาที่ยั่งยืนควบคู่ไปกับการปรับโครงสร้างของประเทศไทยไปสู่ระบบ 4.0 อีกทั้งยังสอดคล้องกับเป้าหมายขององค์การท่องเที่ยวโลกที่มุ่งหวังให้ใช้การท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาประเทศ โดยส่งเสริมให้ทุกประเทศในโลกมีการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืน ลดปัญหาสังคมควบคู่ไปกับการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อการคงอยู่ของวัฒนธรรมที่หลากหลาย และคงไว้ซึ่งมรดกทางวัฒนธรรมอันจะนำมาซึ่งการอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข
Article Details
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). คู่มือบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ.กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ.
เกษม วัฒนชัย. (29 มีนาคม 2555). เศรษฐกิจพอเพียงกับการจัดการการศึกษาของชาติ. กรุงเทพฯ.
ทิพย์สุดา พุฒจร. (2554). ความท้าทายของชุมชน ท่ามกลางการพัฒนาสู่ความทันสมัย. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 72-87.
โฆษิต ปั้นเปี่ยมรัฐ. (24 พฤศจิกายน 2549). แนวทางการพัฒนาประเทศในช่วงแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๑๐ ภายใต้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.
เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดำเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตภาคเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล, และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 69-71.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2560, ธันวาคม 22). โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย. Retrieved from พระไตรปิฏกเล่มที่ 35 : https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=35&siri=41
มูลนิธิชัยพัฒนา. (2559). พระราชดำริว่าด้วยเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.วิสาหกิจชุมชนทอผ้าบ้านนาต้นจั่น. (2560). สืบค้นเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม 2562, จาก https://www.right-livelihoods.org/wp-ontent/uploads/2019/09/%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%95% E0%B9% 89%E0%B8%99%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99-1.pdf
สํานักงานปลัดการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). รายงานรายได้จากการท่องเที่ยวในปี พ.ศ.2562. กรุงเทพฯ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2 กุมภาพันธ์ 2560). สืบค้นเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน 2562, จาก https://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). การประยุต์ใช้หลักเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ.
สำนักงานปลัดกระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สถานการณ์ท่องเที่ยวโลกที่สำคัญ. รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว, 04.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ความรู้และแนวทางปฏิบัติ.กรุงเทพฯ: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Curtis, D., & Irvine, I. (2017). Principles of Economics. Lyryx Publishing.
Economists Advisory Group. (1997). Economies of Scale. Luxembourg: European Communities
P.A. Payutto. (2005). Buddhist Economics. Bangkok: Komal Keem Thong Publishing.
Richards, G. (2010). Creative Tourism A Global Conversation how to provide unique creative experiences for travelers worldwide: at present at the 2008 Santa Fe & UNESCO International Conference on Creative Tourism in Santa Fe. In Wurzburger, R. (Ed.), Creative Tourism and Local Development. 78-90.
Richards, G., & Raymond, C. (2000). Creative Tourism. ATLAS News, 23, 16-20.
Shapiro, S. A., & Greenlaw, D. (2018). Principles of Macroeconomics 2e. Texas: Openstax Publishing.
Suttipisan, S. (2013). Adaptive Uses of Local Textiles for Creative Tourism Product Development in Thailand. International Journal of Cultural and Tourism Research, 47-55.
United Nation. (2015). Retrieved from Participation United Nation for Youth:
https://www.un.org/development/desa/youth/world-programme-of-action-for-youth/participation.html
United Nation. (2019). Sustainable Development Goals. Retrieved November 03, 2019, from Sustainable Development Goals: https://www.undp.org/content/undp/en/home/sustainable-development- goals.html
UNESCO. (2006). Toward Sustainable Strategies for creative tourism. Discussion Report of the Planning Meeting for 2008 International Conference on Creative Tourism. Santa Fe, New Mexico. The U.S.A.
TRANSLATED THAI REFERENCES
Ministry of Tourism and Sports. (2017). Creative Tourism Destination Management. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Department of Economic of Tourism and Sport. (2019). Tourism Economic Report. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Kasem Watanachai. (2012, March 29). Sufficiency Economy and Education Management of Thailand. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Tipsuda Putjorn. (2011). Challenges of Communities among the Modernization Development. Journal of Liberal Art, Thammasat University, 72-87. (in Thai).
Kosit Panpiemras. (2006, March 24). Sufficiency Economy and the Tenth National Economic and Social Development Plan. Bangkok. (in Thai).
Petchsri Nonsiri. (2012). Pattern of Community=Based Tourism Operation in the Lower Northern Thailand. Journal of International and Thai Tourism, 8(2) (in Thai).
Fongchan L., Surachai K., Waraporn, N. (2018) The potential of role-model communities in sustainable and creative tourism. Journal of Open Distance Innovative Learning, 69- 71. (in Thai).
Chaipattana Foundation. (2016). Philosophy of Sufficiency Economy. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Mahachulalongkornrajavidyalaya (2017, December 22). Thai Tripitaka Program. Retrieved from Tripitaka Volume 35: https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=35&siri=41 (in Thai)
Natonchan Community Enterprise. (2017). Right Livelihood. Retrieved December 02, 2019, from https://www.right-livelihoods.org/wp-content/uploads/2019/09/%E0%B8 %99%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%88%E0%B8%B1%E 0%B9%88%E0%B8%99-1.pdf (in Thai).
Office of the Permanent Secretary. (2019). 2019 Thailand Revenue of Tourism Report. Bangkok. (in Thai).
Office of the National Economic and Social Development Board. (2017, February 02). Retrieved November 30, 2019, from https://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422 (in Thai).
Office of the National Economic and Social Development Board. (2007). Philosophy of Sufficiency Economy. Bangkok, Thailand. (in Thai).
Office of Secretary of National Strategy Board. (2017). World Tourism Situation, 04. (in Thai).
Suddan Wisudthiluck. (2015). Principle of Creative Tourism Thailand. Bangkok: Faculty of Sociology and Anthropology, Thammasat University. (in Thai).