The Effectiveness of a Safe Sex Education Program: Open-Minded Conversations Between Adults and Their Children in Bueng Sam Phan Sub-district, Bueng Sam Phan District, Phetchabun Province

Main Article Content

Rattiya Wonglappanich
khajornwithaya prapalert
Laoo Sinhachotsukpat
Kruawan Kamfoo

Abstract

This quasi-experimental research aimed to investigate the effectiveness of a safe sex education program focused on open-minded conversations between adults and their children. The sample comprised 30 adults caring for children aged 11-19 years in Bueng Sam Phan sub-district, Bueng Sam Phan district, Phetchabun province, selected through purposive sampling. The research instrument was the safe sex education program, which included five learning activities: 1) Ice-breaking and introduction, 2) Enhancing parental confidence, 3) Emotional awareness and the "Understanding Each Other" station, 4) Reflecting on the past and life timeline, and 5) Creative communication and evaluation. Data collection instruments included: 1) a questionnaire assessing attitudes, knowledge, and skills in communicating about safe sex, and 2) a mental health assessment form. Data were collected between June and July 2024 and analysed using percentages, means, standard deviations, and Paired t-tests. The findings revealed a statistically significant difference (p<.05) in the mean scores of attitudes, knowledge, safe sex communication skills, and mental health after participation in the program compared to before the intervention. Specifically, significant improvements were observed in: attitudes towards understanding contemporary adolescents (t=2.76), knowledge about reproductive health (t=9.10), knowledge about safe sex (t=11.88), self-emotion management skills (t=12.04), communication skills with adolescents (t=3.26), skills in communicating about sex with adolescents (t=5.75), and mental health (t=6.02)


 

Article Details

Section
Research articles

References

ณัฐยา ศรีทะแก้ว, เกษราภรณ์ เคนบุปผา, วิไลวรรณ ปะธิเก และทรงวุฒิ ภัทรไชยกร. (2564). รูปแบบการสอน

เพศศึกษาสำหรับเด็กวัยรุ่นไทยและผลลัพธ์:การทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ. วารสารวิทยาศาสตร์ สุขภาพ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์, 5(3), 36-53.

ทิพย์วัลย์ สุรินยา. (2564). โปรแกรมการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับสถาบันครอบครัวไทย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 47(1), 175-192.

ธวัชชัย วรพงศธร และสุรีย์พันธุ์ วงพงศธร. (2561). การคำนวณขนาดตัวอย่างสำหรับงานวิจัยโดยใช้โปรแกรม

สำเร็จรูป g*power. วารสารการส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 41(2), 11-21.

บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. (2553). ระเบียบวิธีวิจัยทางการพยาบาล(พิมพ์ครั้งที่ 5). ยูแอนด์ไอ อินเตอร์มีเดีย.

มูลนิธิแพททูเฮลท์. (2561 ). คู่มือฝึกอบรมผู้จัดการเรียนรู้ เพศศึกษาแบบรอบด้าน.โครงการ : ก้าวย่างอย่างเข้าใจ

พฤศจิกายน 2561. กรุงเทพฯ.

รพีพัฒน์ รักกุศล. (2564). การศึกษาความรู้เกี่ยวกับเพศศึกษาและพฤติกรรมการสอนเพศศึกษาของผู้ปกครองที่มีบุตรวัยรุ่นตอนต้น. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน

คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ปีการศึกษา 2564 ลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ลออ สิงหโชติสุขแพทย์. (2567). ประสิทธิผลของหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวมในโรงเรียน

ผู้สูงอายุ. Journal of Science and Technology Phetchabun Rajabhat University, 4.(2), 102-111

ศิรประภา มุงบัง, พรนภา หอมสินธุ์ และรุ่งรัตน์ ศรีสุริยเวศน์. (2564). ผลของโปรแกรมการเสริมส้างพลังอำนาจการสื่อสารเรื่องเพศต่อการสื่อสารเรื่องเพศในผู้ปกครองของวัยรุ่นหญิง. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์มหาวิยาลัยูรพา, 32 (2), 1-15.

ศิริวรรณ เจียรชัชวาลวงศ์ ( 2566 ) การจัดการการสื่อสารเพื่ออบรมเลี้ยงดูลูกในครอบครัวของจังหวัดยะลา

วารสารสารสื่อศิลป์, 5(9), 53-68.

สถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นราชนครินทร์(2566 ). คู่มือการจัดกิจกรรมการดูแลวัยรุ่นกลุ่มเสี่ยงสำหรับพ่อแม่

https://www.camri.go.th/th/สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2567.

สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดเพชรบูรณ์. (2567). รายงานรายงานเฝ้าระวังการตั้งครรภ์แม่วัยรุ่น 30 พฤศจิกายน

เอกสารคัดสำเนางานส่งเสริมสุขภาพ และควบคุมโรค.

สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์ กรมอนามัย ( 2567 ). รายงานเฝ้าระวังการตั้งครรภ์แม่วัยรุ่น พ.ศ. 2567.

สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข ถนนติวานนท์อำเภอเมือง จังหวัดนนทบุรี.

สำนักงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์. (2566). รายงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์ พ.ศ. 2566. สำนักงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์.

สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์ กรมอนามัย. (2558). คู่มือเรื่องเพศคุยได้ในครอบครัว. ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม. กรุงเทพฯ.

สำนักอนามัยการเจริญพันธ์ กรมอนามัย. (2558). คู่มือพัฒนาทักษะการสื่อสาร เรื่องเพศระหว่างวัยรุ่นกับ

ครอบครัว. บริษัท บียอนด์ พับลิสซื่ง จำกัด. กรุงเทพฯ.

อมรา อัคเสม, ภรกต สูฝน และชลการ ทรงศรี. (2563). การพัฒนาแนวทางการสื่อสารเรื่องเพศของหญิง

ตั้งครรภ์วัยรุ่นกับครอบครัว. วารสารสุขภาพและสื่งแวดล้อมศึกษา, 5( 3), 148-160.

องค์การแพธ (PATH). (2554). คู่มือการจัดกิจกรรมการสื่อสารระหว่างพ่อแม่ผู้ปกครองกับบุตรหลานเพื่อส่งเสริมสุข

ภาวะทางเพศในเยาวชน. องค์การแพลนอินเตอร์เนชั่นแนลอิงค์(สำนักงานประเทศไทย).

อรอุมา ทางดี, นฎาประไพ สาระ และภัทรพงศ์ ชูเศษ. (2561). การพัฒนาหลักสูตรการจัดการอบรมเรื่องเพศคุย

ได้ในครอบครัว. วารสารส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 12(27), 62-81.

CoxK. (1993). HUMAN RIGHTS COMMITTEE.Human Rights Library.

http://hrlibrary.umn.edu/undocs/html/vws539.htm

Polit & Beck. (2022). Essentials of nursing research: Appraising evidence for nursing practice

(10thed.). Philadelphia, PA: Wolters Kluwer.

Unicef. (2011). The state of world’s children 2011 “Adolescence An Age of Opportunity”.

New York. united Nations Children’s Fund.