ประสิทธิผลของหลักสูตรเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย: การสื่อสารอย่างเปิดใจระหว่างผู้ใหญ่ และบุตรหลาน ตำบลบึงสามพัน อำเภอบึงสามพัน จังหวัดเพชรบูรณ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของหลักสูตรเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย:การสื่อสารอย่างเปิดใจระหว่างผู้ใหญ่และบุตรหลาน กลุ่มตัวอย่างคือผู้ใหญ่ที่ดูแลบุตรหลานที่มีอายุตั้งแต่ 11-19 ปี ในตำบลบึงสามพัน อำเภอบึงสามพัน จังหวัดเพชรบูรณ์ จำนวน 30 คน คัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือหลักสูตรเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย เนื้อหาประกอบไปด้วย 5 กิจกรรมการเรียนรู้ ดังนี้ 1) กิจกรรมหลอมละลายพฤติกรรมและแนะนำตัว 2) กิจกรรมส่งเสริมความมั่นใจการเป็นผู้ปกครอง 3) กิจกรรมรู้ทันอารมณ์และสถานีรู้เขารู้เรา 4) กิจกรรมย้อนรอยอดีตและเส้นชีวิต และ 5) กิจกรรมกิจกรรมสื่อสารอย่างสร้างสรรค์และการประเมินผล เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ 1) แบบประเมินทัศนคติ ความรู้และทักษะในการสื่อสารเรื่องเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย 2) แบบประเมินภาวะสุขภาพจิต เก็บรวมรวมข้อมูลในเดือนมิถุนายน - กรกฎาคม 2567 วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบค่าที ผลศึกษาพบว่า คะแนนเฉลี่ยด้านทัศนคติ ความรู้ ทักษะการสื่อสารเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัยและคะแนนสุขภาพจิตหลังเข้าร่วมกิจกรรมอบรมในหลักสูตร มีความแตกต่างจากก่อนเข้าร่วมกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .05) ได้แก่ ทัศนคติในการเข้าใจวัยรุ่นในยุคปัจจุบัน (t = 2.76) ความรู้เกี่ยวกับอนามัยเจริญพันธ์ (t = 9.10) ความรู้เกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัย (t = 11.88) ทักษะการจัดการอารมณ์ของตนเอง (t = 12.04) ทักษะการสื่อสารกับวัยรุ่น (t = 3.26) ทักษะการสื่อสารเรื่องเพศในวัยรุ่น (t = 5.75) และสุขภาพจิต (t = 6.02)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณัฐยา ศรีทะแก้ว, เกษราภรณ์ เคนบุปผา, วิไลวรรณ ปะธิเก และทรงวุฒิ ภัทรไชยกร. (2564). รูปแบบการสอน
เพศศึกษาสำหรับเด็กวัยรุ่นไทยและผลลัพธ์:การทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ. วารสารวิทยาศาสตร์ สุขภาพ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์, 5(3), 36-53.
ทิพย์วัลย์ สุรินยา. (2564). โปรแกรมการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับสถาบันครอบครัวไทย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 47(1), 175-192.
ธวัชชัย วรพงศธร และสุรีย์พันธุ์ วงพงศธร. (2561). การคำนวณขนาดตัวอย่างสำหรับงานวิจัยโดยใช้โปรแกรม
สำเร็จรูป g*power. วารสารการส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 41(2), 11-21.
บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. (2553). ระเบียบวิธีวิจัยทางการพยาบาล(พิมพ์ครั้งที่ 5). ยูแอนด์ไอ อินเตอร์มีเดีย.
มูลนิธิแพททูเฮลท์. (2561 ). คู่มือฝึกอบรมผู้จัดการเรียนรู้ เพศศึกษาแบบรอบด้าน.โครงการ : ก้าวย่างอย่างเข้าใจ
พฤศจิกายน 2561. กรุงเทพฯ.
รพีพัฒน์ รักกุศล. (2564). การศึกษาความรู้เกี่ยวกับเพศศึกษาและพฤติกรรมการสอนเพศศึกษาของผู้ปกครองที่มีบุตรวัยรุ่นตอนต้น. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน
คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ปีการศึกษา 2564 ลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ลออ สิงหโชติสุขแพทย์. (2567). ประสิทธิผลของหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวมในโรงเรียน
ผู้สูงอายุ. Journal of Science and Technology Phetchabun Rajabhat University, 4.(2), 102-111
ศิรประภา มุงบัง, พรนภา หอมสินธุ์ และรุ่งรัตน์ ศรีสุริยเวศน์. (2564). ผลของโปรแกรมการเสริมส้างพลังอำนาจการสื่อสารเรื่องเพศต่อการสื่อสารเรื่องเพศในผู้ปกครองของวัยรุ่นหญิง. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์มหาวิยาลัยูรพา, 32 (2), 1-15.
ศิริวรรณ เจียรชัชวาลวงศ์ ( 2566 ) การจัดการการสื่อสารเพื่ออบรมเลี้ยงดูลูกในครอบครัวของจังหวัดยะลา
วารสารสารสื่อศิลป์, 5(9), 53-68.
สถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่นราชนครินทร์(2566 ). คู่มือการจัดกิจกรรมการดูแลวัยรุ่นกลุ่มเสี่ยงสำหรับพ่อแม่
https://www.camri.go.th/th/สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2567.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดเพชรบูรณ์. (2567). รายงานรายงานเฝ้าระวังการตั้งครรภ์แม่วัยรุ่น 30 พฤศจิกายน
เอกสารคัดสำเนางานส่งเสริมสุขภาพ และควบคุมโรค.
สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์ กรมอนามัย ( 2567 ). รายงานเฝ้าระวังการตั้งครรภ์แม่วัยรุ่น พ.ศ. 2567.
สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข ถนนติวานนท์อำเภอเมือง จังหวัดนนทบุรี.
สำนักงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์. (2566). รายงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์ พ.ศ. 2566. สำนักงานสถิติจังหวัดเพชรบูรณ์.
สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์ กรมอนามัย. (2558). คู่มือเรื่องเพศคุยได้ในครอบครัว. ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม. กรุงเทพฯ.
สำนักอนามัยการเจริญพันธ์ กรมอนามัย. (2558). คู่มือพัฒนาทักษะการสื่อสาร เรื่องเพศระหว่างวัยรุ่นกับ
ครอบครัว. บริษัท บียอนด์ พับลิสซื่ง จำกัด. กรุงเทพฯ.
อมรา อัคเสม, ภรกต สูฝน และชลการ ทรงศรี. (2563). การพัฒนาแนวทางการสื่อสารเรื่องเพศของหญิง
ตั้งครรภ์วัยรุ่นกับครอบครัว. วารสารสุขภาพและสื่งแวดล้อมศึกษา, 5( 3), 148-160.
องค์การแพธ (PATH). (2554). คู่มือการจัดกิจกรรมการสื่อสารระหว่างพ่อแม่ผู้ปกครองกับบุตรหลานเพื่อส่งเสริมสุข
ภาวะทางเพศในเยาวชน. องค์การแพลนอินเตอร์เนชั่นแนลอิงค์(สำนักงานประเทศไทย).
อรอุมา ทางดี, นฎาประไพ สาระ และภัทรพงศ์ ชูเศษ. (2561). การพัฒนาหลักสูตรการจัดการอบรมเรื่องเพศคุย
ได้ในครอบครัว. วารสารส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 12(27), 62-81.
CoxK. (1993). HUMAN RIGHTS COMMITTEE.Human Rights Library.
http://hrlibrary.umn.edu/undocs/html/vws539.htm
Polit & Beck. (2022). Essentials of nursing research: Appraising evidence for nursing practice
(10thed.). Philadelphia, PA: Wolters Kluwer.
Unicef. (2011). The state of world’s children 2011 “Adolescence An Age of Opportunity”.
New York. united Nations Children’s Fund.
