ประสิทธิผลของหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวม ในโรงเรียนผู้สูงอายุ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบสมรรถภาพการทำหน้าที่ทางกายและสุขภาพจิตของผู้สูงอายุก่อนและหลังเข้าร่วมหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวมในโรงเรียนผู้สูงอายุ ตำบลหนองชุมพลเหนือ อำเภอเขาย้อย จังหวัดเพชรบุรี กลุ่มตัวอย่าง คือผู้สูงอายุที่มีอายุ 60 ปี ขึ้นไป จำนวน 30 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย 1) แบบประเมินสมรรถภาพการทำหน้าที่ทางกาย 2) แบบประเมินสุขภาพจิต เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวม เนื้อหาของกิจกรรมประกอบไปด้วย กลุ่มสาระการเรียนรู้ 5 กลุ่มสาระ ได้แก่ 1) กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์และนันทนาการ 2) กิจกรรมทางกาย 3) การสื่อสาร ภาษา และเทคโนโลยี 4) กิจกรรมส่งเสริมสุขภาพจิต
5) กิจกรรมด้านจิตวิญญาณ สื่อและการประเมินผล เก็บรวมรวมข้อมูลในเดือนพฤษภาคม-สิงหาคม 2567 วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทำการทดสอบค่าที ผลการศึกษาพบว่า ค่าเฉลี่ยความดันโลหิตตัวบน ความดันโลหิตตัวล่าง และการเดินย่ำก้าว 2 นาที
ก่อนและหลังการทดลองแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ผลคะแนนเฉลี่ยสุขภาพจิตมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (t = 3.34, p < 0.05) โดยข้อที่มีคะแนนเฉลี่ยสูงขึ้น คือ ความรู้สึกภูมิใจในตนเอง ( t = 2.18, p < 0.05)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัญญาณี สมอ, ศิริลักษณ์ หวังชอบ, ณัฐพัชร์ วงศ์ณรัตน์,ธงชัย เจือจันทร์,วิจิตรา โพธิสาร, ธเนษฐ โยธาศิริ และกฤษฎา นวลนาง. (2566). การพัฒนาทักษะการผลิตสื่ออย่างสร้างสรรค์ของสังคมผู้สูงอายุในจังหวัดสุรินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 25(1),1-14.
เกษมณี นบน้อม, สุรศักดิ์ เทียบฤทธิ์, ภัทรพล โพนไพรสันต์ และสุไวย์รินทร์ ศรีชัย. (2565). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุที่มีโรคเรื้อรังในเขตตําบลสะเดาใหญ่ อําเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ.วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน, 8(4),64-84.
ชัยยา นรเดชานันท์, เพชรีย์ กุณาระสิริ, ณัทกวี ศิริรัตน์ และจิรัฐัติกาล ศิลปะสุวรรณ. (2563). ผลของหลักสูตรเสริมสร้างสมรรถนะผู้สูงอายุในการส่งเสริมสุขภาพและป้องกันภาวะแทรกซ้อนจากโรคไม่ติดต่อเรื้อรังที่มีต่อสมรรถภาพการทำหน้าที่ทางกายและคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุโรงเรียนผู้สูงอายุหาดเจ้าสำราญ อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. วารสารการพยาบาลและสุขภาพ, 14(3), 60-62.
ณฤดี ชลชาติบดี, รังสิมันต์ สุนทรไชยาและสารรัตน์ วุฒิอาภา. (2565). ผลของโปรแกรมส่งเสริมสุขภาพจิตต่อภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารพยาบาลทหารบก,23(3), 342-350.
ธวัชชัย วรพงศธร และสุรีย์พันธุ์ วงพงศธร. (2561). การคํานวณขนาดตัวอย่างสําหรับงานวิจัยโดยใช้โปรแกรมสําเร็จรูป g*power. วารสารการส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม, 41(2), 11-21.
ธีรวัฒน์ กุณาอิ่น, นครินทร์ คำดี, สถาพร คำแก้ว, ศิริลักษณ์ จันทเขต และชุติกาญจน์ งานปรีชาธร. (2566). กระบวนการเสริมสร้างสุขภาพแบบองค์รวมอย่างมีส่วนร่วมของผู้สูงอายุในชุมชนปางเปา ตำบลขี้เหล็ก อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารข่วงผญา, 17(2), 2-18.
พระครูปลัดชัยณรงค์ (พัฒนพร้อมสุข) อทินฺโน, พระมหาบุญเลิศ อินฺทปญฺโญ และภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา. (2564). การจัดการสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการดำรงชีวิตของผู้สูงอายุในชุมชนยายชา อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 6(3), 558-572.
พิศมัย วรรณขาม, สุทธีพร มูลศาสตร์ และกฤษณาพร ทิพย์กาญจนเรขา. (2562). ประสิทธิผลของโปรแกรมการดูแลสุขภาพแบบองค์รวมในผู้สูงอายุที่เสี่ยงต่อภาวะสมองเสื่อม. วารสารวิจัยสุขภาพและการพยาบาล, 35(3), 1-12.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2564). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2564. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์พับลิชชิ่ง; 2564.
วิไลวรรณ อิศรเดช. (2565). ผู้สูงอายุกับการดูแลสุขภาวะแบบองค์รวม. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยา
เชิงพุทธ, 7(12), 147-161.
วิไลลักษณ์ ตียาพันธ์ และวรจรรฑญาร์ มงคลดิษฐ์ (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างความรอบรู้ด้านสุขภาพกับพฤติกรรมการดูแลตนเองของผู้สูงอายุข้อเข่าเสื่อมในศูนย์บริการสุขภาพ โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย, 6(2), 336-351.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2567 ). รายงานประจำปี 2567. เข้าถึงได้ที่ https://www.nso.go.th/public/e- book/NSOLetsRead/population.html. สืบค้นเมื่อ 24 พ.ย. 2567
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส). ( 2567). รายงานข่าว 2567.
เข้าถึงได้ที่ https://www.thaihealth.or.th/?p=219952. สืบค้นเมื่อ 24 พ.ย. 2567.
อัจฉรา ปุราคม , สบสันต์ มหานิยม, สุพรทพิย์ พูพะเหนียด , ทัศนีย์ จันธิยะ, สุภิญญา ปัญญาหสีห์ , นิตยา แสงชื่น และสุดารัตน์ วัดปลั่ง. (2562). การพัฒนาหลักสูตรการเรียนรู้สุขภาพผู้สูงอายุแบบองค์รวม.วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์, 20(1), 125-138.
อุไรวรรณ ขมวัฒนา. (2563). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมนันทนาการระหว่างวัยที่มีผลต่อสุขภาพองค์รวมและคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา
ไม่สังกัดภาควิชา/ เทียบเท่าคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.กรุงเทพมหานคร.
ฤทธี เทพไทยอำนวย. (2560). ผลการเข้าร่วมโปรแกรมกิจกรรมนันทนาการและการบันเทิงที่มีต่อระดับความเครียดของผู้สูงอายุในสถานสงเคราะห์คนชรา บ้านธรรปกรณ์ ตำบลวัดม่วง อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารชุมชนวิจัย, 11(2), 142-155.
Boulton-Lewis. G, Purdie. N. & Gillian. G. (2003). The Learning Needs of Older Adults. Educational. Gerontology, 29(2), 129-149, DOI: 10.1080/713844281.
House, J.S. (1981). The nature of social support In M.A. Reading (Ed.), Work stress and social support. Addison-Wesley.
Jones C, J.; & Rikli, R.E. (2002). Measuring Functional Fitness of Older Adults. The Journal on Active Aging, 3(5), 24–30.
Pender, N.J, Murdaugh, C.L, & Parsons, M.A. (2010). Health Promotion in Nursing Practice 6th ed. Boston, MA: Pearson.
Polit & Beck. (2022). Essentials of nursing research: Appraising evidence for nursing practice (10thed.). Philadelphia, PA: Wolters Kluwer.
Ya-hui lee. (2011). Older adults’ Motivation to Learn in Higher Education. Adult education Research Conference.
Available: http://newprairiepress.org/cgi/viewcontent.cgi?article=3184&context=aer Accessed Sep.14, 2024.
