ความรับผิดทางแพ่งกรณีรถหายในห้างสรรพสินค้า
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพซึ่งเก็บรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูลจากเอกสารมีวัตถุประสงค์ในการวิจัย คือ เพื่อศึกษาบริบท สภาพแวดล้อมกรณีรถหายในห้างสรรพสินค้าและกฎหมายความรับผิดกรณีรถหายในห้างสรรพสินค้า ตลอดถึงศึกษาแนวทางพัฒนาปรับปรุงกฎหมายที่เกี่ยวกับในความรับผิดกรณีรถหายในห้างสรรพสินค้า
ผลวิจัยพบว่า ห้างสรรพสินค้ามีหน้าที่จัดการดูแลรักษาความปลอดภัยทรัพย์สินของผู้มาซื้อสินค้า จะต้องมีมาตรการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดและมีประสิทธิ ภาพ เมื่อมีเหตุรถหายในห้างสรรพสินค้าถือว่าเป็นการงดเว้นหน้าที่ดูแลทรัพย์สินของลูกค้าจึงเป็นความรับผิดในทางละเมิด และไม่สามารถอ้างการปิดประกาศยกเว้นความรับผิด เป็นเหตุให้ตนหลุดพ้นความรับผิดได้ แต่อย่างไรก็ตาม หากห้างสรรพสินค้าจัดให้มีผู้ประกอบการรายอื่นเช่าพื้นที่ บุคคลเหล่านี้ถือว่าไม่ใช่ลูกค้าของห้างสรรพสินค้า ดังนี้ ห้างสรรพสินค้าไม่ต้องรับผิด
งานวิจัยมีข้อเสนอแนะว่าควรจัดทำ ดังนี้ (1) ชื่อ “ร่างพระราชบัญญัติความรับผิดทางแพ่งกรณีรถหายในห้างสรรพสินค้า” (2) กำหนดหลักเกณฑ์ว่า “ห้างสรรพสินค้ามีหน้าที่จะต้องใช้ความระมัดระวังดูแลทรัพย์สินของลูกค้าเช่นเดียวกับผู้มีอาชีพเช่นนั้น” (3) การปิดประกาศยกเว้นความรับผิดในกรณีรถของลูกค้าหายในห้างสรรพสินค้า ก็ไม่เป็นเหตุให้หลุดพ้นจากความรับผิดแต่อย่างใด (4) กำหนดให้พนักงานรักษาความปลอดภัยต้องรับผิดตามสัญญา และ (5) กำหนดให้ห้างสรรพสินค้าต้องจัดให้มีการทำประกันภัยเพื่อคุ้มครองวินาศภัยในกรณีที่รถของลูกค้าหาย
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ หรือเพื่อกระทำการใดๆจะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารนิติศาสตร์และสังคมท้องถิ่นก่อนเท่านั้น
References
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 38/2496
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5398/2538
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 370/2540
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 9278/2542
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 11605/2553
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7471/2556
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2461/2558
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3251/2559
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7078/2560
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 743/2561
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 915/2561
จิตติ ติงศภัทย์. ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เรียงมาตราว่าด้วย จัดการงานนอกสั่ง ลาภมิควรได้ ละเมิด บรรพ 2 มาตรา 395-452. กรุงเทพฯ: เดือนตุลา, 2557.
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์.
พระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522.
ไพจิตร ปุญญพันธุ์. คำสอนชั้นปริญญาโท : กฎหมายเปรียบเทียบไทยกับประมวลกฎหมายประเทศ. พิมพ์ครั้ง 4. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2546.
ลิขิต น้าประเสริฐ. “บทบรรณาธิการ.” https://www.autoinfo.co.th/article/10880/ (ค้นเมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 2561).
ศนันท์กรณ์ (จำปี) โสตถิพันธ์. ละเมิด จัดการงานนอกสั่ง ลาภมิควรได้. พิมพ์ครั้ง 4. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2555.
สุมาลี วงษ์วิฑิต. กฎหมายว่าด้วยละเมิด จัดการงานนอกสั่ง ลาภมิควรได้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2548.
บุคลานุกรม
ธรรมศักดิ์ แสงจันทร์. สัมภาษณ์โดย เพชร ขวัญใจสกุล. สำนักงานอัยการจังหวัดนาทวี. 25 มกราคม 2564
บุญสวัสดิ์ ชวลิตกุล. สัมภาษณ์โดย เพชร ขวัญใจสกุล. สำนักกฎหมายบุญสวัสดิ์ ชวลิตกุล. 24 พฤศจิกายน 2563
ศุภชัย คำคุ้ม. สัมภาษณ์โดย เพชร ขวัญใจสกุล. กรมสอบสวนคดีพิเศษ. 26 มกราคม 2564