An Ethnosemantic Study of Chinese Food Terms Used among Thai-Hakka Descendants in Betong District, Yala Province

Main Article Content

Nareerat Watthanawelu

Abstract

This study aimed to investigate the structure, semantics, and cultural reflections within Chinese food terms used by Thai-Hakka descendants in Betong District, Yala Province. Drawing upon the ethnosemantic framework established by Chanokporn Angsuviriya (2012, 2014), the research analyzed the structure and semantic components of 368 Chinese food terms collected through purposive sampling and interviews with six Thai-Hakka participants. Descriptive statistics and percentages were employed for data analysis. The findings revealed a dominant five-syllable structure for Chinese food terms, with compound words and subject-predicate forms prevalent. The "food raw material" group emerged as the most frequent structural category. Semantically, the “Thai-Chinese” dimension held the highest representation, followed by the "cooking method" dimension (n = 15), where stir-frying was the most common method. "Pork" was the most frequently occurring semantic component within the "meat" category (n = 21). Culturally, the study suggested a focus on meat in Chinese food terms, with flexible wording emphasizing the first position. Food culture seems to prioritize simplicity, utilizing local ingredients and fire-based cooking methods that preserve natural flavors. Additionally, the use of auspicious terms and the avoidance of unfavorable words were identified as potential characteristics.

Article Details

Section
Research Articles

References

กฤตวิทย์ กฤตมโนรถ และศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2562). การท่องเที่ยวเชิงอาหารผ่านอัตลักษณ์อาหารทั้ง 4 ภูมิภาค. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 20(2), 139-151.

โกสินทร์ ปัญญาอธิสิน. (2552). การศึกษาคำเรียกการทำอาหารในภาษาไทยถิ่นเหนือตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชนกพร อังศุวิริยะ. (2555). การศึกษาชื่ออาหารในอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลาตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ชนกพร อังศุวิริยะ. (2557). การวิเคราะห์โครงสร้างคำเรียกชื่ออาหารภาษาไทยท้องถิ่นภาคใต้ของกลุ่มชาติพันธุ์ในอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 6(1), 17-30.

นลินภัสร์ เมฆเกรียงไกร และมิ่งมิตร ศรีประสิทธิ์. (2564). คำเรียกการทำอาหารในภาษาไทยถิ่นกลาง: การศึกษาตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. 4(2), 51-66.

นันทนา วงษ์ไทย. (2559). การศึกษาชื่อน้ำพริกใน 4 ภาค: ภาพสะท้อนความเป็นอยู่และวัฒนธรรมไทย. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 8(16), 88-100.

พลศรี คชาชีวะ และยศพิชา คชาชีวะ. (2553). อาหารจีนยอดนิยม. กรุงเทพมหานคร: แม่บ้านทันสมัย.

รัตนา จันทร์เทาว์ และเชิดชัย อุดมพันธ์. (2560). ชื่ออาหารท้องถิ่นอีสานและภาคใต้: มุมมองด้านอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่. 9(1), 63-89.

วีระพันธ์ ไชยคีรี. (2542). เบตง: ใต้สุดสยามเมืองงามชายแดน. กรุงเทพฯ: ปรับโฟกัส.

สุพัตรา จิรนันทนาภรณ์ และอัญชลี สิงห์น้อย. (2552). คำเรียกรสของกลุ่มชาติพันธุ์ไทในเขตภาคเหนือตอนล่าง: กรณีศึกษาในแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์, กัณฑิมา รักวงษ์วาน, มนสิการ เฮงสุวรรณ, และสิริวิมล ศุกรศร. (2555). บุคคลสำคัญและความคิดหลักในอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์: การเข้าถึงวัฒนธรรมโดยผ่านภาษา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อาภิสรา พลนรัตน์ และไกรสิทธิ์ จามรจันทร์สาขา. (2562). การตั้งชื่ออาหารพื้นบ้านล้านนาในจังหวัดเชียงราย. วารสารมังรายสาร. 7(1), 13-26.

อุมาภรณ์ สังขมาน. (2562). การจำแนกทางความหมายของชื่อผักพื้นบ้านในภาษาไทลื้อ. วารสารจีนศึกษา, 12(1), 91-112.

Li, G. Y. (2565). ความหมายและค่านิยมของคำรื่นหูในภาษาจ้วงถิ่นรั่ว. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

Chen, J. B. (2001). Study on Chinese Dishes Naming. Cuisine Journal of Yangzhou University, 28(3), 13-17.