การพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตจิตวิทยามหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ โดยโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมายเพื่อ 1) สร้างโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ 2) เปรียบเทียบความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตจิตวิทยากลุ่มทดลอง ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และหลังการติดตามผล และ3) เปรียบเทียบความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และหลังการติดตามผล กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ คือ นิสิตปริญญาตรี ภาควิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ที่มีคะแนนเฉลี่ยของคุณลักษณะที่พึงประสงค์ทางจิตวิทยาตั้งแต่เปอร์เซ็นต์ไทล์ที่ 25 ลงมา จำนวน 16 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 8 คน โดยกลุ่มทดลองเข้าร่วมโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถามความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น และโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม การวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์ความแปรปรวนสองทางแบบวัดซ้ำ และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวแบบวัดซ้ำ
ผลการวิจัยสรุปได้ ดังนี้ 1) โปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ประกอบด้วย 3 ขั้นตอน คือ ขั้นเริ่มต้นกลุ่ม ขั้นการให้คำปรึกษากลุ่ม และขั้นยุติการให้คำปรึกษากลุ่ม โดยมีการบูรณาการทฤษฎีและเทคนิคการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มที่หลากหลาย 2) ความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นโดยรวม และรายด้านของนิสิตกลุ่มทดลอง หลังการทดลอง และหลังการติดตามผล สูงกว่าก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ 3) ความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นโดยรวม และรายด้านของนิสิตกลุ่มทดลอง หลังการทดลอง และหลังการติดตามผล สูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.01 แสดงว่าโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มมีผลให้ความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนิสิตจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
Article Details
References
ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาจิตวิทยาการแนะแนว มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
กาญจนา ไชยพันธุ์. (2549). การให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม. กรุงเทพมหานคร : โอเดียนสโตร์.
จิตราภรณ์ ทองกวด. (2555). การศึกษาและพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาตอนต้น. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการแนะแนว, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ดุลยา จิตตะยโศธร. (2552). “พฤติกรรมเอื้อสังคม : แนวคิดกลุ่มนักจิตวิทยาที่ยึดทฤษฎี
พัฒนาการทางสติปัญญา”. วารสารมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย 29 (1) : 238-251.
ธีรพัฒน์ วงศ์คุ้มสิน. (2561). “การพัฒนาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ทางจิตวิทยาของนิสิตจิตวิทยา
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์โดยโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม” วารสารสังคมศาสตร์ และมนุษยศาสตร์ (44)1:(มกราคม-มิถุนายน 2561).
นวลศิริ เปาโรหิตย์, เมธินินท์ ภิญญูชน. (2552) คู่มือให้คำปรึกษาและช่วยเหลือผู้อื่น : ทักษะพื้นฐานในการเป็นผู้ให้คำปรึกษาและคู่มือปฏิบัติการ (Basic Counseling Skills & a Helper's Manual. กรุงเทพมหานคร : บีมีเดีย.
นาถสินี ศิลาวัชรพล. (2539). ผลการใช้สถานการณ์จำลองที่มีต่อความเห็นอกเห็นใจผู้ป่วยของ
นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 2 วิทยาลัยพยาบาลเกื้อการุณย์ ปริญญานิพนธ์การศึกษา
มหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการแนะแนว, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ปวรี กาญจนภี. (2556). “การพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์และ
วิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยนครพนม โดยใช้วิดีทัศน์การเรียนรู้จากตัวแบบสัญลักษณ์.” วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม (3) 3 : 21-26.
ปรียานุช มาตยารักษ์. (2555). ผลของโปรแกรมกระบวนการกลุ่มพัฒนาการเข้าใจความรู้สึกผู้อื่นของวัยรุ่น. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการให้คำปรึกษา, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
รัชฎา โสภณ. (2546). ผลของกิจกรรมการฝึกความไวต่อการรับรู้ความรู้สึกของผู้อื่นที่มีต่อการร่วมรู้สึกของนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วันเพ็ญ เกื้อหนุน. (2531). ผลของบทบาทสมมติที่มีต่อความเห็นอกเห็นใจผู้ป่วยของนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 2 วิทยาลัยพยาบาลสภากาชาดไทย กรุงเทพมหานคร. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการแนะแนว,มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เศรษฐกร มงคลจาตุรงค์. (2546). ผลของการฝึกการแสดงออกที่เหมาะสมเพื่อพัฒนาความเฉลียวฉลาดทางอารมณ์ด้านความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสตรีวิทยา 2. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการแนะแนว, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อำพัน จารุทัสนางกูร. (2541). การเปรียบเทียบผลของการฝึกทักษะทางสังคมแบบกลุ่มและแบบรายบุคคลที่มีต่อการแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้ป่วยจิตเวชของพยาบาลเทคนิค โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการแนะแนว, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุขอรุณ วงษ์ทิม. (2561). “ทักษะการสร้างสัมพันธภาพ” ในเอกสารการสอนชุดวิชาเทคนิคการปรึกษาเบื้องต้น. นนทบุรี : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่12 พ.ศ. 2560 – 2564. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
Bandura, Albert. (1986). Social Foundations of Thought and Action: A Social Cognitive Theory. New Jersey: Prentice – Hall.
Bar-On, and James D.A. Parker (Editors). (2000). The Handbook of Emotional Intelligence: Theory, Development, Assessment, and Application at Home, School, and in the Workplace. San Francisco: Jossey-Bass.
Brammer, L.M. (1999). Helping Relationship : Process and Skills. 7th Edition. Upper Saddle River,NJ. : Prentice Hall.
Corey, Gerald. (2004). Theory and Practice of Group Counseling. 6th ed. California: Thomson Brook/Cole Inc.
Brammer, L.M. (2008). Theory and Practice of Counseling and Psychotherapy. 7th ed. International Student Edition. California: Thomson Brooks/Cole Inc.
Creswell, John W. (2003). Research Design: Qualitative Quantitative and Mixed Methods Approaches. 2nd ed. London: SAGE Publication.
Goleman, Daniel. (1998). Working with Emotional Intelligence. New York: Bantam Books.
Hoffman, M. L. (2000). Empathy and Moral Development: Implications for Caring and Justice. New York, NY, US: Cambridge University Press.
Ioannidou, F., & Konstantikaki, V. (2008). “Empathy and emotional intelligence: What is it really about.” International Journal of Caring Sciences, 1(3), 118-123.
Milne, Alfred R. (2003). Teach Yourself Counseling. London: Cox & Wyman.
Nelson – Jones, Richard. (1998). Theory and Practice of Counseling. New York : Holt, Rinehart and Winston.
Ra, F. (2011). Empathy: Teaching Empathy in Children: Empathy Training with Empathy Exercises. Vancouver: Subjective well-being Inst.
Thompson A. Rosemarry. (2003). Counseling Techniques: Improving Relationships with Others, Ourselves, Our Families and Our Environment. 2nd ed. New York: Brunner-Rutledge.
Trotzer, Jame P. (1999). The Counselor and The Group : Integrating Theory, Training, and Practice. 3rd ed. Philadephia : Taylor & Francis.
Trotzer, Jame P. . (2006). The Counselor and The Group : Intregrating Theory, Training, and Practice. 4th ed. Philadelphia : Taylor & Francis.