CONFIRMATORY FACTOR ANALYSIS OF MEDICAL DISPUTES SETTLEMENT EFFECTIVENESS IN BANGKOK METROPOLITAN REGION

Authors

  • Anusorn Youprom สำนักงานศาลยุติธรรม

Keywords:

component, dispute resolution, medical disputes

Abstract

          The purposes of this study were to examine the components of effectiveness in medical dispute resolutions. The subjects participating in this study were 248 medical practitioners in public hospitals, judges, and government officials working for district and provincial courts, located in Nonthaburi Province and  Pathum Thani Province. The subjects were recruited by a simple random technique from 2 provinces out of 6 provinces. The instruments of this study comprised two sets of 5-interval-scale questionnaires. The statistical tests used to analyze the collected data included frequency, percentage, mean, standard deviation, and confirmatory factor analysis. The results of the study were as follows:

  1. The results based on the examination of consistency of confirmatory factor structure of the effectiveness of medical dispute resolution showed that there were six aspects, out of eight aspects. These included the aspects of communication, mediators, information technology,  participation in dispute resolution, teamwork, and negotiation.
  2. The results based on the examination of consistency of confirmatory factor structure of the effectiveness of medical dispute resolution in Bangkok Metropolitan Region with empirical data revealed that the fitness of Chi-Square test (X2)  was = 377.159, df = 299, X2/df(CMIN/DF) = 1.261, RMR = 0.020, RMSEA = 0.028, GFI = 0.927, AGFI = 901, TLI=970 และCFI = 0.  These indicated that the model for the components of effectiveness in medical dispute resolution was consistent and correct, possible to be implemented, and was in line with the conceptual framework of this study.

References

นพพร โพธิรังสิยากร. (2556). ปัญหาข้อกฎหมายเกี่ยวกับทุรเวชปฏิบัติจากการรักษาทางการแพทย์. กรุงเทพฯ: ศูนย์สันติวิธีสาธารณสุข.

ประสพชัย พสุนนท์. (2558). ความเที่ยงตรงของแบบสอบถามสำหรับงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18, 375-396.

ปริญญา ทวีชัยการ. (2554). ความคิดเห็นของศัลยแพทย์ทั่วไปต่อพระราชบัญญัติการคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข. เอกสารวิชาการส่วนบุคคล หลักสูตร “ผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.)” รุ่นที่ 15. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.

ภูมิ โชคเหมาะ, และคณะ. (2557). รายงานวิจัย แนวทางการพิจารณาคดีความผิดทางแพ่งและทางอาญาของผู้ประกอบวิชาเฉพาะ: ศึกษากรณีวิชาชีพทนายความและวิชาชีพแพทย์. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยรพีพัฒนศักดิ์ สำนักงานศาลยุติธรรม.

มนต์ชัย ชนินทรลีลา. (2548). แพทย์กับกระบวนการยุติธรรม: รักษาอย่างไรไม่ต้องรับผิดทางกฎหมายและรักษาอย่างไรต้องรับผิดตามกฎหมาย. กรุงเทพฯ: ร้านสวัสดิการหนังสือกฎหมาย “ปณรัชช”.

สุพัตรา จิตตเสถียร. (2550). การจัดการความขัดแย้งในสถานพยาบาลของรัฐระดับจังหวัด. (ปริญญานิพนธ์ ปริญญาดุษฎีบัณฑิต รัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลันรามคำแหง.

สุษม ศุภนิตย์. (2553). คำอธิบาย กฎหมายลักษณะละเมิด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติบรรณาการ.

สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ. (28 มีนาคม 2558). สรุปเรื่องร้องเรียนมาตรา 57,59 ตามพระราช บัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545 ที่ได้รับแจ้งเรื่องผ่านสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ปีงบประมาณ 2556. หนังสือราชการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ.

แสวง บุญเฉลิมวิภาส. (2554). ปัญหาฟ้องร้องทางการแพทย์และแนวทางแก้ไข. จุลนิติ, 8(3), 47-58.

Glenn D. Israel. (1992). Determining Sample Size. the Program Evaluation and Organizational Development.

Downloads

Published

2021-06-27

Issue

Section

Research Articles