บทบาทผู้ว่าราชการจังหวัดไทยในการบริหารเมือง
คำสำคัญ:
บทบาท, ผู้ว่าราชการจังหวัด, เมือง, การบริหารเมือง, เมืองสำคัญระดับโลกบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาบทบาทของผู้ว่าราชการจังหวัดไทยในการบริหารเมืองขนาดใหญ่เพื่อก้าวไปสู่เมืองสำคัญของโลก และ 2. เพื่อศึกษาปัญหาในการดำเนินงานตามบทบาทในการบริหารเมืองขนาดใหญ่เพื่อก้าวไปสู่เมืองสำคัญของโลกของผู้ว่าราชการจังหวัดไทย
การวิจัยนี้ ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ เป็นบุคคลที่ได้มาจากเลือกแบบเฉพาะเจาะจงคือ ผู้ว่าราชการจังหวัด จำนวน 4 คน รองผู้ว่าราชการจังหวัด จำนวน 14 คน ปลัดจังหวัด จำนวน 3 คน เกษตรจังหวัด จำนวน 3 คน พาณิชย์จังหวัด จำนวน 3 คน พัฒนาการจังหวัด จำนวน 3 คน นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด จำนวน 3 คน หอการค้าจังหวัด จำนวน 3 คน อุตสาหกรรมจังหวัด จำนวน 3 คน ผู้มีส่วนได้เสีย จำนวน 10 คน รวมทั้งสิ้น 49 คน พบว่า ผู้ว่าราชการจังหวัดไทยในการบริหารเมืองขนาดใหญ่เพื่อก้าวไปสู่เมืองสำคัญของโลก มีบทบาทผู้บริหารเมืองแบบผู้ประกอบการ (entrepreneur) และบทบาทผู้วางแผนเชิงกลยุทธ์ (strategic planner) รวมไปถึงบทบาทผู้อำนวยความสะดวก (facilitator) ซึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดต้องเป็นผู้รอบรู้ต่อบทบาท หน้าที่และความรับผิดชอบในการบริหารเมือง และเป็นผู้สร้างความสำเร็จของนโยบายหรือแผนงานของรัฐ จะสำเร็จ เป็นที่ยอมรับของประชาชนหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้ว่าราชการจังหวัดทั้งสามในฐานะนักบริหารการพัฒนา แนวคิดนี้จึงให้ความสำคัญของเทคนิคและวิธีการปฏิบัติงานของนักบริหารการพัฒนา
เอกสารอ้างอิง
กมล ทองธรรมชาติ, และคณะ. (2531). การเมือง และการปกครองของไทย. กรุงเทพมหานคร : บริษัท สำนัก พิมพ์ ไทยวัฒนาพาณิชย์ จำกัด.
กระทรวงมหาดไทย. (2555). ยุทธศาสตร์กระทรวงมหาดไทย พ.ศ. 2555–2559. กรุงเทพมหานคร: ผู้แต่ง.
เกรียงพล พัฒนรัฐ. (2550). การจัดการเมือง : ผลกระทบของปัจจัยการแข่งขันระหว่างเมือง และความต้องการของประชาชนที่เพิ่มขึ้นต่อบทบาทของผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการจังหวัดอุทัยธานี. (2557). ยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัดอุทัยธานี (พ.ศ. 2557–2560). สืบค้นจาก http://www.uthaithani.go.th.
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2541). การปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ส่วนท้องถิ่น.
ทศพร ศิริสัมพันธ์. (2544). เอกสารสมุดปกขาวยุทธศาสตร์การปฎิรูปการบริหารราชการแผ่นดิน. นนทบุรี : สำนักพิมพ์สถาบันพระปกเกล้า.
ทศพร ศิริสัมพันธ์. (2546). การขยายผลผู้ว่าซีอีโอ : นวัตกรรม และความท้าทายในการพัฒนาระบบราชการไทย. เอกสารนำเสนอในการประชุมผู้ว่าราชการจังหวัดทั่วประเทศ, ตึกสันติไมตรี ทำเนียบรัฐบาล.
พระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ. 2534. (2534). ราชกิจจานุเบกษา. สืบค้นจาก http:// www. etda.or.th/app/webroot/files/1/files/L9.pdf.
พันธ์ทิพย์ จงโกรย, และชนมณี ทองใบ. (2554). การทับซ้อนของแนวเขตการปกครององค์การบริหารส่วนตำบล กับปัญหาการวางแผนพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดนนทบุรี. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
วรเดช จันทรศร. (2544). ปรัชญาของการบริหารภาครัฐ. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์สยามบล็อคและการ
พิมพ์.
สถาบันดำรงราชานุภาพ. (2537). บทบาทผู้ว่าราชการจังหวัด: ศึกษาจากวัฒนธรรมความคิด. กรุงเทพมหานคร: ผู้แต่ง.
สันติ เกรียงไกรสุข. (2512). ปัญหาการประสานงานของผู้ว่าราชการจังหวัด. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิต พัฒนบริหารศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2556). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาระบบราชการไทย (พ.ศ. 2556–พ.ศ. 2561). กรุงเทพมหานคร : ผู้แต่ง.
สำนักผังประเทศและผังภาค. (2552). ผังภาคกรุงเทพฯ และปริมณฑล. สืบค้นจาก http://www.dpt.go.th.
สุทธิพันธ์ พุฒิเลอพงศ์. (2554). แนวทางการใช้ประโยชน์ที่ดินเพื่อที่อยู่อาศัยเพื่อรองรับรถไฟสายสีม่วง. กรุงเทพมหานคร. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2545). หลัก และทฤษฎีการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ประสิทธิ์ภัณฑ์แอนพริ้นติ้ง.
Dawson, P. (2003). Understanding Organization Change: The Contemporary experience of people at work. London. Sage Publications Ltd.
Lawrence, A. T. and Weber, J. (2008). Business and Society stakeholders, ethics public policy. New York: McGraw – Hill.
The Cities Alliance. (2006). Guide to City Development Strategies Improvement Urban Performance. Washington D. C.: The Cities Alliance.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
