คุณค่าของบทเพลงสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณในพระบาทสมเด็จพระบรม ชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร

ผู้แต่ง

  • ฉัตรชัย อภิวันท์สนอง คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • หทัยรัตน์ ทับพร คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • อัควิทย์ เรืองรอง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา

คำสำคัญ:

ในหลวงรัชกาลที่ 9, บทเพลงสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ, คุณค่า, จริยศาสตร์, สุนทรียศาสตร์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์คุณค่าของบทเพลงสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ ในพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศรมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ทางด้านจริยศาสตร์ และสุนทรียศาสตร์ ผู้วิจัยรวบรวมข้อมูลที่เป็นบทเพลงที่ประพันธ์ขึ้นตั้งแต่ พ.ศ. 2489 ถึง ปัจจุบัน จำนวน 127 บทเพลง วิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) โดยการพรรณนาความ บนพื้นฐานแนวคิด “บทเพลงที่สะท้อนภาพพระจริยวัตรและพระราชกรณียกิจในพระองค์ และบทเพลงที่สะท้อนถึงความคิด ความเชื่อ และอารมณ์สะเทือนใจ ที่ผู้ประพันธ์ในฐานะตัวแทนในการถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ในจิตใจของเหล่าพสกนิกร ก่อให้เกิดจิตสำนึกของมนุษย์ในสังคมชุมชนได้” ผลการวิจัยพบว่า คุณค่าของบทเพลงเมื่อพิจารณาจากเนื้อหา มี 2 ประการ คือ 1) คุณค่าทางด้านจริยศาสตร์ คือลักษณะเนื้อหาที่เป็นความดี ได้แก่ การเป็นผู้ให้ ความเป็นผู้ประพฤติดี ความเสียสละ ความซื่อตรง ความอ่อนโยน ความเพียร ความอดทน ความเที่ยงธรรม ความเมตตา ความจงรักภักดี และความกตัญญู 2) คุณค่าทางด้านสุนทรียศาสตร์ คือลักษณะเนื้อหาที่เป็นความงาม ได้แก่ ความซาบซึ้งใจ ความกินใจหรือประทับใจ ความภาคภูมิใจ ความพอใจ สุขใจหรืออิ่มเอมใจ ความเพลิดเพลินหรือรื่นรมย์ใจ ความโศกเศร้าหรือรันทดใจ และความเห็นอกเห็นใจ ผลการวิจัยสรุปได้ว่า คุณค่าทางด้านจริยศาสตร์และสุนทรียศาสตร์ในบทเพลงทำให้เหล่าพสกนิกรรู้สึกซาบซึ้งประทับใจในถ้อยคำและข้อความจากบทเพลงที่กล่าวถึงคุณงามความดี น้อมนำให้เกิดความรู้สึกจงรักภักดีและสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณในพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศรมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

ไพบูลย์ สำราญภูติ. (2550). เพลงลูกกรุง. กรุงเทพฯ: สำนักงานอุทยานการเรียนรู้.

ธงทอง จันทรางศุ. (2560). ความสุข ความทรงจำในรัชกาลที่ ๙. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: มติชน.

อนุมานราชธน, พระยา. (2515). การศึกษาวรรณคดี แง่ วรรณศิลป์. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.

Schroeder, M. (2008). Value Theory. Retrieved June 27, 2020, from https://plato.stanford.edu/entries/value-theory

Velasquez, M., Andre, C., Shanks, T., S.J., and Meyer, M.J. (2010). What is ethics? Retrieved June 27, 2020, from https://www.scu.edu/ethics/ethics-resources/ethical-decision-making/what-is-ethics/

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเนื่องในโอกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๗ รอบ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

ญาณวชิระ (นามแฝง). (2549). ทฤษฎีเบื้องต้นแห่งปรัชญาไทย. กรุงเทพฯ: วชิราสำนักพิมพ์.

น้อย พงษ์สนิท. (2527). จริยศาสตร์: ปรัชญาว่าด้วยจริยธรรม. เชียงใหม่: โครงการตำรามหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พระเทวินทร์ เทวินโท. (2550). จริยศาสตร์ จริยธรรมและคุณธรรม. กรุงเทพฯ: รุ่งแสงการพิมพ์.

สุเมธ ตันติเวชกุล. (2543). ใต้เบื้องพระยุคลบาท. กรุงเทพฯ: มติชน.

สุเมธ ตันติเวชกุล. (2548). หลักธรรม หลักทำ ตามรอยพระยุคลบาท. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2556). ทศพิธราชธรรม: ๑๐ ตัวชี้วัดสำหรับผู้นำองค์กร. กรุงเทพฯ: เสน่ห์การพิมพ์.

เทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, สมเด็จพระ. (2524). ทศบารมีในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาภาษาตะวันออก) คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Andy Hamilton. (2007). Aesthetics and Music. Continuum International Publishing Group. NY. USA.

ชะวัชชัย ภาติณธุ. (2544). ทัศนศิลป์วิจารณ์. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.

อารี สุทธิพันธุ์. (2533). ประสบการณ์สุนทรียะ. กรุงเทพฯ: แสงศิลป์การพิมพ์.

อัควิทย์ เรืองรอง. (2552). การวิเคราะห์แนวพระราชดำริเกี่ยวกับการพัฒนาประเทศจากพระบรมราโชวาทในพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต (สาขาพัฒนศึกษา) ภาควิชานโยบาย การจัดการและความเป็นผู้นำทางการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อาร์เธอร์ ซี แดนโต. (2552). ความเรียงของ Arthur C. Danto เกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์. (สมเกียรติ ตั้งนโม, ผู้แปล). สืบค้นเมื่อ 14 พฤษภาคม 2561, จาก http://midnightuniv.tumrai.com/midnighttext/000885.doc

ดวงกมล บางชวด. (2554). การถ่ายทอดบทเพลงไทยสากลประเภทเพลงปลุกใจเพื่อเสริมสร้างสำนึกความรักชาติ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต (สาขาพัฒนศึกษา) ภาควิชานโยบาย การจัดการและความเป็นผู้นำทางการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2561). ดนตรีศึกษา หลักการและสาระสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ลีโอ ตอลสตอย. (2551). ศิลปะคืออะไร. (สิทธิชัย แสงกระจ่าง, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: โอเพ่นบุ๊ค.

ไพบูลย์ สำราญภูติ. (2553). 100 เพลงดี 100 ปี เอื้อ สุนทรสนาน. กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.

กระทรวงวัฒนธรรม. (2560). บทเพลงจากดวงใจแด่ในหลวงรัชกาลที่ ๙ พระผู้สถิตในหทัยราษฎร์. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ชมัยภร บางคมบาง. (2563, 25 สิงหาคม). ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปีพุทธศักราช ๒๕๕๗. [บทสัมภาษณ์].

สุวัฒน์ อัศวไชยชาญ. (2559). ตามรอยพ่อ ก-ฮ. กรุงเทพฯ: สารคดี.

งามศรี สุขุมพัฒน์. (2559). วัดป่าพุทธญาณ สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ พระมหากษัตริย์ราชวงศ์จักรี. นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์.

เปลว สีเงิน. (2559). คิดถึงในหลวง. พิมพ์ครั้งที่ 2 กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ ช. คชา.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-12-29

รูปแบบการอ้างอิง

อภิวันท์สนอง ฉ. ., ทับพร ห., & เรืองรอง อ. (2022). คุณค่าของบทเพลงสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณในพระบาทสมเด็จพระบรม ชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 14(28, July-December), 1–13. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/swurd/article/view/262859