การศึกษา รูปแบบการมีส่วนร่วมของผู้ประกอบกิจการวิทยุโทรทัศน์ เพื่อการรู้เท่าทันสื่อสำหรับประชาชน
คำสำคัญ:
การรู้เท่าทันสื่อ, ผู้ประกอบการกิจการวิทยุโทรทัศน์, รูปแบบบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา รูปแบบ แนวทางการเสริมสร้างการรู้เท่าทันสื่อของประชาชน โดยผู้ประกอบการกิจการวิทยุโทรทัศน์ เป็นการศึกษาวิจัยเชิงปฏิบัติการ ใช้เครื่องมือวิจัยเชิงคุณภาพเก็บรวบรวมข้อมูล กับกลุ่มผู้ให้ข้อมูลประกอบไปด้วย การสัมภาษณ์ผู้ประกอบวิชาชีพสื่อในสถานีวิทยุโทรทัศน์ ผู้ทรงคุณวุฒิทางด้านสื่อ และอาจารย์ ในสถาบันอุดมศึกษา จำนวน 15 คน การจัดเวทีการประชุมเชิงปฏิบัติการผู้ประกอบการกิจการวิทยุโทรทัศน์ จำนวน 27 แห่ง รวม 162 คน ผลการวิจัยพบว่า การสร้างเสริมการรู้เท่าทันสื่อจะทำให้ผู้ประกอบวิชาชีพสื่อต้องมีมาตรฐานทางจริยธรรม และความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้น โดยรูปแบบการส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อของประชาชนโดยผู้ประกอบการกิจการวิทยุโทรทัศน์ประกอบด้วย 1) การให้ความรู้ พัฒนาการรู้เท่าทันสื่อ ให้กับผู้บริโภคสื่อในสถานศึกษา รวมทั้งการจัดกิจกรรมโครงการอบรมการรู้เท่าทันสื่อในกลุ่มเป้าหมาย 2) การส่งเสริมให้ผู้บริโภคสื่อเป็นพลเมืองที่กระตือรือร้น สร้างเครือข่ายพลเมืองด้านสื่อให้เข้ามามีส่วนร่วมปกป้องพิทักษ์สิทธิเสรีภาพของตัวเอง ตรวจสอบข้อมูลข่าวสาร และเคารพสิทธิการแสดงความคิดเห็นของผู้อื่น 3) การส่งเสริมความรับผิดชอบให้แก่ผู้ประกอบการ โดยใช้มาตรการจูงใจ และการกำหนดตัวชี้วัดการทำหน้าที่ของสื่อ มีระบบการประเมินผล แล้วสามารถนำเอาผลไปขอลดหย่อนภาษี 4) ใช้สื่อสาธารณะ เป็นผู้นำในการผลิตรายการรู้เท่าทันสื่อ เนื่องจากเป็นสื่อที่มีอิสระไม่ถูกแทรกแซงด้วยเงินทุน และอำนาจทางการเมือง 5) ส่งเสริมการกำกับดูแลตัวเองของผู้ประกอบการ มีกลไกการตรวจสอบ และเฝ้าระวังสื่อ (Media Monitor) ในรูปแบบคณะกรรมการประกอบด้วย ผู้ประกอบวิชาชีพสื่อ อาสาสมัคร ผู้บริโภคสื่อ และนักวิชาการที่เป็นรูปธรรม 6) หน่วยงานกำกับดูแลให้การส่งเสริมโดยตรง ให้ทุนสนับสนุนผลิตรายการ รู้เท่าทันสื่อ
เอกสารอ้างอิง
พรทิพย์ เย็นจะบก. (2552). ถอดระหัสความคิดเพื่อการรู้เท่าทันสื่อ: คู่มือการเรียนรู้เท่าทันสื่อ. กรุงเทพมหานคร: ออฟเซ็ท ครีเอชั่น จำกัด.
เพ็ญพักตร์ เตียวสมบูรณ์กิจ. (2559). ความรู้เท่าทันสื่อของผู้ใช้สื่อโทรทัศน์ไทยภายใต้ภูมิทัศน์สื่อโทรทัศน์ที่เปลี่ยนไป. ใน ดุษฎีนิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์. มหาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุลิชษา ครุฑะเสน. (2556). แนวทางการพัฒนากระบวนการเรียนรู้เท่าทันสื่อของแกนนำเยาวชน. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 6(3), 276-285.
Buckingham, D. (1993). Children Talking Television: The Making of Television Literacy. London: Falmer Press.
Center for Media Studies. (2008). Conference Report: Setting Research Directions for Media Literacy and Health Education. Retrieved January 6, 2006, from http://www.mediastudies.rutgers.edu/ mh_conference/conf7012. pdf
Choi, M. (2016). A concept analysis of digital citizenship for democratic citizenship education in the internet age. Theory and Research in Social Education, 44(4), 1-43.
Christ, W. G. & Potter, W. J. (1998). Media literacy, media education, and the academy. Journal of Communication, 48(1), 5-15.
Kaialiisa. (2012). Media ecology: How media and new media influence life. Retrieved March 12, 2012, from http://kaialiisa.wordpress.com/media-ecology-how-media-and-new-media-influences-life/
Littlejohn, S. W. & Foss, K. A. (2008). Theories of human communication. Belmont, CA: Thomson/Wadsworth.
Potter, W. (2004). Theory of media literacy: A Cognitive approach. California USA, Sage Publications.
Thoman, E. & Jolls, T. (2003). Literacy For the 21st Century: An Overview & Orientation Guide to Media Literacy Education. Retrieved August 6, 2015, from
http://www.medialit.org/sites/default/ files/01_MLKorientation.pdf
UNESCO. (2013). Global Media and Information Literacy Assessment Framework: country readiness and competencies. Paris: United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




