ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ของจังหวัดจันทบุรี

ผู้แต่ง

  • จริยา นันทิยาภูษิต มหาวิทยาลัยปทุมธานี
  • ภมร ขันธหัตถ์ มหาวิทยาลัยปทุมธานี

คำสำคัญ:

ปัจจัยที่ส่งผล, การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, จันทบุรี

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ระดับการพัฒนาอุตสาหกรรม             การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดจันทบุรี 2) ระดับปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดจันทบุรี 3) แนวทางการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดจันทบุรี โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนจังหวัดจันทบุรีให้เหมาะสมมากขึ้น เป็นการวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ ประชาชน     ที่มีอายุ 18 ปี ขึ้นไปในจังหวัดจันทบุรี จำนวน 400 คน และผู้ประกอบการทั้งหน่วยงานภาครัฐและเอกชน จำนวน 15 ราย เครื่องมือที่ใช้คือ แบบสอบถามและการสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลประกอบด้วย ค่าร้อยละ ค่าความถี่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตฐาน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ผลรายด้านพบว่า ด้านการพัฒนาการท่องเที่ยว มีค่าเฉลี่ยมาก รองลงมา คือ ด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ด้านธุรกิจบริการท่องเที่ยว และด้านการบริหารจัดการ         การท่องเที่ยว ตามลำดับ 2) ระดับปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ผลรายปัจจัย พบว่า การร่วมแสดงความคิดเห็น มีค่าเฉลี่ยมาก รองลงมา คือ การใช้ประโยชน์ การร่วมรับรู้ และการรับผลประโยชน์ ตามลำดับ                    3) แนวทางการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดจันทบุรี หน่วยงานการท่องเที่ยวควรจะให้ความสำคัญวิเคราะห์ ติดตามและประเมินผลกิจกรรมต่าง ๆ ของประชาชนและผู้ประกอบการ เพื่อจะทำให้เกิดการมีส่วนร่วมและร่วมมือในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในจังหวัดจันทบุรี ควรเพิ่มโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมเป็นผู้นำในกิจกรรมการท่องเที่ยว เช่น เป็นกรรมการชมรมโรงแรมตัวแทนผู้ประกอบการ อาสาสมัครมัคคุเทศก์ เข้าร่วมประชุมสัมมนา รับการศึกษา และฝึกอบรมเกี่ยวกับการการท่องเที่ยว

เอกสารอ้างอิง

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2554). แผนการพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

ชัยวุฒิ ตั้งสมชัย และปิยพรรณ กลั่นกลิ่น. (2555). เศรษฐกิจสังคมและด้านสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: กรุงเทพพานิช.

ตันติกร โคตรชารี. (2555). เรื่องพฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวไทยในการท่องเที่ยวเชิงศาสนาพระธาตุ ประจำวันเกิด จังหวัดนครพนม. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการการท่องเที่ยวบัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพเชิงท่องเที่ยวประวัติศาสตร์ กรณีศึกษาหมู่บ้านอรัญญิก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการ. บริการและการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ปรารถนา สถิตย์วิภาวี และคณะ. (2556). โครงการศึกษาการพัฒนาศักยภาพด้านการจัดการพื้นที่และทรัพยากร เพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่าง

ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.

ปรีชา แดงโรจน์. (2544). อุตสาหกรรมท่องเที่ยวสู่ศตวรรษที่21. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: บริษัทไฟว์ แอนด์โฟร์พริ้นติ้งจำกัด. 34.

เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดำเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตภาคเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 8(2), 47-65.

มุกเหรียญ สีตลานุชิต และวรัญญาภรณ์ ศรีสวรรค์นล. (2559). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ของชุมชนวอแก้ว อำเภอห้างฉัตร จังหวัดลำปาง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ , 12(2), 83-97.

วรการ ยกยิ่ง. (2556). สิ่งแวดล้อมกับนักท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร และคณะ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการมหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 234-259.

สำนักงานคณะกรรมการเลือกตั้ง. (2562). ข้อมูลสถิติการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2562. เรียกใช้เมื่อ 11 สิงหาคม 2563 จาก https://www.ect.go.th/ect_th/ ewt_dl_link.php?nid=8447

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2557). เที่ยวเมืองไทย ใครใครก็อยากมา. เรียกใช้เมื่อ 10 สิงหาคม 2563 จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/บริการสถิติ%บทความเด่น/ดูทั้งหมด/เที่ยวเมืองไทย-ใครใครก็อยากมา.aspx

สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออก. (2556). แผนพัฒนาจังหวัดจันทบุรี พ.ศ. 2558-2561. เรียกใช้เมื่อ 11 สิงหาคม 2563 จาก http://www.eastosm.com /tabid/ 967/language/th- TH/Default.aspx?Page ContentID=137

สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชน บางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.

อรุณศรี นามซุย และแสงแข บุญศิริ. (2559). เรื่องแนวทางการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชน ต่อการจัดการการท่องเที่ยวรูปแบบ MICE อย่างยั่งยืนในจังหวัดขอนแก่น. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 12(2), 137-147.

Ahammed, S. S. (2010). Impact of Tourism in Cox’s Bazar, Bangladesh. In Master in Public Policyand Governance Program Department of General and Continuing Education NorthSouth University. Bangladesh.

Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row Publications.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

04/30/2022

รูปแบบการอ้างอิง

นันทิยาภูษิต จ. ., & ขันธหัตถ์ ภ. . (2022). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ของจังหวัดจันทบุรี. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(4), 378–395. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/258150

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย