นโยบายด้านการเมืองการปกครองของประเทศสิงคโปร์ในบริบทอาเซียน

Main Article Content

นลินี ณ นคร รักธรรม

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษานโยบายด้านการเมืองการปกครองของประเทศสิงคโปร์ในปัจจุบัน   2) เพื่อศึกษาบทบาทของประเทศสิงคโปร์ในบริบทประชาคมอาเซียน และ 3) เพื่อสรุปแนวทางที่สำคัญของนโยบายทางการเมืองของประเทศสิงคโปร์ที่ส่งผลให้ประเทศประสบความสำเร็จในบริบทประชาคมอาเซียน
การวิจัยเป็นแบบการวิจัยเชิงเอกสาร ทบทวนแนวความคิด ทฤษฎี และวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง ผลการวิจัยพบว่า 1) ประเทศสิงคโปร์ระบบการเมืองการปกครองที่ผสมผสานระหว่างการประชาธิปไตยที่มีการควบคุมโดยพรรคการเมืองหลัก (Parliamentary Democracy System) 2) บทบาทของประเทศสิงคโปร์มุ่งเน้นความสำคัญของ
3 เสาหลักในบริบทอาเซียน เสาหลักที่ 1 ประชาคมการเมืองและความมั่นคงของอาเซียน (ASEAN Political - Security Community : APSC) การวางตัวเป็นกลางเพื่อความมั่นคงของประเทศ มุ่งเน้นการสร้างเสถียรภาพและประสิทธิภาพตามหลักธรรมาภิบาล ความโปร่งใส เสาหลักที่ 2 ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน (ASEAN Economic Community : AEC) การมุ่งหวังที่จะเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ การเงิน การค้าเสรี และการลงทุนจากกลุ่มประเทศในอาเซียน เสาหลักที่ 3 ประชาคมสังคมและวัฒนธรรมอาเซียน (ASEAN Socio-Cultural Community : ASCC) มุ่งเสริมสร้างความร่วมมือด้านการศึกษาและนวัตกรรม การส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชน สนับสนุนโครงการ ASEAN Connectivity การมีบทบาทในด้านสิ่งแวดล้อมเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน 3) แนวทางของนโยบายทางการเมืองของประเทศสิงคโปร์ ประกอบด้วย 3.1) การเมืองแบบประชาธิปไตยที่มุ่งเน้นเสถียรภาพและประสิทธิภาพ โดยมีความเป็นกลางทางการทูต 3.2) การส่งเสริมเศรษฐกิจเพื่อรองรับความเปลี่ยนแปลงในภูมิภาค มุ่งพัฒนานวัตกรรมและการเป็นศูนย์กลางทางการเงิน การค้าเสรีและเทคโนโลยี 3.3) การส่งเสริมด้านสังคมโดยการขจัดความเหลื่อมล้ำและสร้างความเสมอภาคในสังคม รวมทั้งการให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาที่ยั่งยืน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รักธรรม น. ณ. น. (2025). นโยบายด้านการเมืองการปกครองของประเทศสิงคโปร์ในบริบทอาเซียน. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 8(1), 199–214. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/SSRUJPD/article/view/276697
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
ประวัติผู้แต่ง

นลินี ณ นคร รักธรรม, วิทยาลัยผู้นำและนวัตกรรมสังคม มหาวิทยาลัยรังสิต

ดุษฎีบัณฑิต วิทยาลัยนวัตกรรมสังคม มหาวิทยาลัยรังสิต

เอกสารอ้างอิง

กีรติ บุญเจือ. (2538). ปรัชญาสำหรับผู้เริ่มเรียน. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพาณิช.

ชาญชัย จิตรเหล่าอาพร. (2563). บทบาทรัฐกับยุทธศาสตร์การพัฒนาของสิงคโปร์. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 2(2), 33-45.

ภคอร จตุพรธนภัทร และยุภาพร ยุภาศ. (2567). ลีเซียนลุง : ผู้นำที่มีวิสัยทัศน์สร้างคุณค่าให้กับอนาคตของสิงคโปร์. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 4(2). 425-436.

นงลักษณ์ วิรัชชัย, และสุวิมล ว่องวาณิช. (2541). การสังเคราะห์งานวิจัยทางการศึกษาด้วยการวิเคราะห์อภิมานและการวิเคราะห์เนื้อหา. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการศึกษาแห่งชาติ.

รณชัย โตสมภาค. (2567). ประชาธิปไตย. สถาบันพระปกเกล้า. สืบค้นเมื่อ 5 ธันวาคม 2567, จาก https://url.in.th/WduzV

สำนักอาเซียน กรมเจรจาการค้าระหว่างประเทศ กระทรวงพาณิชย์.(2551) สืบค้นเมื่อ 5 ธันวาคม 2567, จาก http://123.242.167.2/lampangceo/AEC/files/PDF/Brunei_Info.pdf

ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในสิงคโปร์สถานเอกอัครราชทูต ณ สิงคโปร์. (2567). การค้าและธุรกิจสิงคโปร์กับการใช้ประโยชน์จากความตกลงการค้าเสรี (FTAs) และเศรษฐกิจดิจิทัล. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2567, จาก https://thaibizsingapore.com/news/%E0%B8%82/

Habibullah Khan. (2010). Social Policy in Singapore: A Confucian Model?. สืบค้นเมื่อ 8 ธันวาคม 2567 จาก https://documents1.worldbank.org/curated/en/

Lee, T. (2024). The Domestic Determinants of Hedging in Singapore’s Foreign Policy. Contemporary Southeast Asia: A Journal of International and Strategic Affairs, 46, 102 – 77.

Weatherbee, D.E. (2556). อาเซียน: ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในเอเซียตะวันออกเฉียงใต้. กรุงเทพฯ:

แสงดาว.

William, R. (1997). Marx and Anthropology. Annual Review of Anthropology, 26(1), 25–46.

Zlomanova, V. (2021). Open doors, closed debates: The evolution of responsiveness in 1980s Singapore (Master’s thesis). Political Science.