The Influence of Kamanita and Lilit Phra Lo on the Chula Treekhun Novel of Phanomthian

Main Article Content

Chulairat Laksanasiri
Weerawat Intaraporn

Abstract

Chula Treekhun is the second novel composed by Phanomthian, the National Artist for Literature in 1997. This novel has been influenced by Kamanita, a translated work of Buddhist literature. In addition, the influence from Lilit Phra Lo, a piece of Thai literature, is also evident. Thus, the purpose of this article is to investigate the influence of Kamanita and Lilit Phra Lo on Chula Treekhun. The results indicate that the translated novel, Kamanita, influenced Chula Treekhun, in terms of the titling, the setting and atmosphere, the narrative, and the compositional styles. Lilit Phra Lo influenced Chula Treekhun’s main plot, which is a romantic tragedy with the death of the protagonist as its ending. Furthermore, they share several similar motifs such as the protagonist disguising and infiltrating the antagonist’s territory and the fortune-telling ritual with water. Moreover, certain details are based on the two works of literature. The influence was aptly incorporated in Chula Treekhun, rendering its compositional style similar to ancient literature’s. The storyline of this novel was also adapted into a theatre play with a feature song that has enthralled audiences for a long time. Hence, up to the present, Chula Treekhun has been highly regarded as one of Phanomthian’s literary masterpieces.


 

Article Details

Section
Research Article
Author Biographies

Chulairat Laksanasiri, Ramkhamhaeng University

curriculum committee of the Master of Education in Thai Language Teaching

Weerawat Intaraporn, Faculty of Arts, Silpakorn University

Assistant professor, retired government official, independent academic 

References

จินตนา ปรีชาศิลป์. (2530). วิเคราะห์จินตนิยายของพนมเทียน. (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, พิษณุโลก.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2559). “ลิลิตพระลอ: ความสำคัญในโลกวรรณศิลป์ไทย”. ใน ทีทรรศน์ลิลิตพระลอ. (น.11 – 66). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.

ชุมสาย สุวรรณชมภู. (2551). การเสี่ยงทายในวรรณคดีไทย: เสี่ยงน้ำ เสี่ยงลูก และเสี่ยงเทียน. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 30(1), 80 – 95.

ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2546). ส่องลิลิตพระลอ พินิจขุนช้างขุนแผน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเด็ก.

นพพร ประชากุล. (2552). ยอกอักษร ย้อนความคิด เล่ม 1 ว่าด้วยวรรณกรรม. กรุงเทพฯ: อ่าน.

นันท์นภัส พิมพะนิตย์. (2553). กลวิธีการนำเสนอและมุมมองทางสังคมในนวนิยายรักของพนมเทียน. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.

พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม ฉบับราชบัณฑิตยสภา (พิมพ์ครั้งที่ 2) (แก้ไขเพิ่มเติม).(2561). กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.

พนมเทียน (ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ). (2528). จุฬาตรีคูณ. กรุงเทพฯ: หรรษา.

พนมเทียน (ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ). (2557). ก่อนเทียนจะถึงไฟ. กรุงเทพฯ: คเณศบุรี.

พนมเทียนเล่าความหลังจุฬาตรีคูณ. (2564). สืบค้นเมื่อ 25 พฤษภาคม 2564 จาก

https://mgronline.com/drama/detail/9630000045469.

พรนภา ไทยสิทธิ. (2550). ลีลาการใช้ภาษาในนวนิยายเรื่องเพชรพระอุมา. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2553). ศิวา – ราตรี สงครามกู้ชาติเพื่อรวมชาติ. ใน สืบสานสร้างสรรค์วรรณศิลป์ (น.159 – 183). กรุงเทพฯ: สถาพรบุ๊คส์.

ลำเพา เพ่งวรรณ (นามแฝง). (2564). นิยายพาฝันใช่จะไร้ค่า จุฬาตรีคูณ: ความรักคืออะไร. สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2564 จาก

http://yothainovel.blogspot.com/2006/10/blog-post.html

วรรณกรรมสมัยอยุธยา เล่ม 1. (2540). กรุงเทพฯ: กองวรรณกรรมและประวัติศาสตร์กรมศิลปากร.

ส.พลายน้อย (สมบัติ พลายน้อย). (2544). พระคงคา. ใน อมนุษย์นิยาย (พิมพ์ครั้งที่ 3) (น. 193 – 202). กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.

สริญญา คงวัฒน์. (2545). วิเคราะห์ภาพสะท้อนเชิงพรานในนวนิยายเพชรพระอุมา ของพนมเทียน. (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). มหาวิทยาลัยทักษิณ, สงขลา.

สุจิตรา จงสถิตย์วัฒนา. (2551). การเดินทางของปัญญาและจินตนาการใน กามนิต ของ เสฐียรโกเศศ – นาคะประทีป. วารสารอักษรศาสตร์, ฉบับพิเศษ, 1 – 28.

สุภารัตน์ ศุภภัคว์รุจา (2541). นวนิยายแนวผจญภัย: จากคิง โซโลมอนส์ ไมนส์ ล่องไพร ถึงเพชรพระอุมา (ภาคหนึ่ง). (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวรรณคดีเปรียบเทียบ). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

เสฐียรโกเศศ – นาคะประทีป (พระยาอนุมานราชธน และ พระสารประเสริฐ). (2534). กามนิต วาสิฎฐี. กรุงเทพฯ: ศยาม.