สารัตถะของกาพย์เห่เรือ การสืบสรรค์และการปรับประยุกต์

Main Article Content

ธีรพัฒน์ พูลทอง

บทคัดย่อ

กาพย์เห่เรือเป็นวรรณคดีที่ได้รับการสร้างสรรค์และพัฒนาสืบทอดมายาวนาน ปรากฏหลักฐานตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาจนถึงรัตนโกสินทร์ สารัตถะของกาพย์เห่เรือเปลี่ยนแปลงไปตามจุดมุ่งหมายของกวีในแต่ละบริบทกับช่วงเวลา การสร้างสรรค์บทเห่ในระยะแรก คือ ตั้งแต่พระนิพนธ์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศรมาจนถึงพระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นผลงานที่สร้างสรรค์ขึ้นในทำนองบทนิราศ เพื่อสำเริงอารมณ์ การนำกาพย์เห่มาประยุกต์ใช้กับเรือพระราชพิธีเพื่อจุดประสงค์      ทางพิธีกรรม เกิดขึ้นในสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว คือ การพระราชพิธีลอยพระประทีป โดยได้นำพระนิพนธ์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศรมาใช้ ขณะทรงบูชาพระรัตนตรัยและจุดพระประทีป ต่อมาสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ จึงได้จัดให้มีการเห่เรือพระราชพิธีเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระมหากษัตริย์ เผยแพร่สู่สายตาประชาชนเป็นครั้งแรกในงานพระบรมราชาภิเษกสมโภช พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว นับแต่นั้นมา สารัตถะของกาพย์เห่เรือ จึงได้พัฒนามาเป็นบทสรรเสริญพระเกียรติพระมหากษัตริย์อย่างสมบูรณ์ สืบเนื่องมาในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช โดยมุ่งนำเสนอพระราโชบายด้านการปกครอง ซึ่งมีมาตั้งแต่รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว คือ การเชิดชูชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ อันเป็นสถาบันหลักของชาติไทยสืบมาจนถึงปัจจุบัน 

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย / บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปากร. (2554). ปกิณกคดีประวัติศาสตร์ไทย (เล่ม 2). กรุงเทพฯ: สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์.

กรมศิลปากร. (2556). พระประวัติและประชุมบทละครดึกดำบรรพ์. กรุงเทพฯ: สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์.

จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2552). พระราชพิธีสิบสองเดือน. กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.

เจตชรินทร์ จิรสันติธรรม. (2557). เพลงเห่ในวัฒนธรรมไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 1(1), 178-199.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2546). ขนบวรรณคดีไทยในพระราชนิพนธ์ เรื่องกาพย์เห่เรือ นิทราชาคริต และเงาะป่า. ใน ปิยราชกวินทร์ (น. 41-86). กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาไทย และศูนย์วิจัยภาษาและวรรณคดีไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2552ก). กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน กาพย์เห่นิราศแรมรสร้าง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2552ข). กาพย์เห่เรือพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว : ศิลปะการประพันธ์ เห่เรือยุคใหม่. วารสารนิด้าภาษาและการสื่อสาร, 14(15), 39-64.

ณภัทร เชาว์นวม. (2560). การวิเคราะห์การใช้คำเขมรในงานพระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรม

ธิเบศร : กรณีศึกษาจากกาพย์เห่เรือ นิราศธารทองแดง และนิราศธารโศก.

บุรีรัมย์: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

ณัฏฐกฤษฏิ์ อกนิษฐ์ธาดา. (2556). ทำนองเสนาะ: ทางสู่สุนทรียภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณัฐวุฒิ คล้ายสุวรรณ. (2558). วรรณกรรมเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร. กรุงเทพฯ: โอเดียน สโตร์.

ณัฐวุฒิ คล้ายสุวรรณ. (2564). ประวัติวรรณคดีไทย 1 (สมัยสุโขทัย-สมัยอยุธยาตอนปลาย). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณัฐวุฒิ คล้ายสุวรรณ และอภิเดช สุผา. (2564). โลกทัศน์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศรที่ปรากฏในพระนิพนธ์ประเภทกาพย์เห่เรือและกาพย์ห่อโคลง. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 29(1), 75-96.

ดิเรก หงษ์ทอง. (2556). พระราชนิพนธ์กาพย์เห่เรือในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว: เครื่องมือกระตุ้นความรักชาติในหมู่ราษฎรชาวสยาม. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 20(2), 40-46.

เทพ บุญตานนท์. (2559). การเมืองในการทหารไทย สมัยรัชกาลที่ 6. กรุงเทพฯ: มติชน.

ธานีรัตน์ จัตุทะศรี. (2545). พระราชนิพนธ์กาพย์เห่เรือในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว : การสืบทอดขนบและการสร้างสรรค์ลักษณะเด่น. วารสารภาษาและวรรณคดีไทย, 19, 130-156.

นันทา ขุนภักดี. (2558). การอ่านทำนองร้อยกรองไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ในพระราชูปถัมภ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี.

นิตยา แก้วคัลนา. (2557). บทพรรณนาในกวีนิพนธ์ไทย: ลีลา ความคิด และการสืบสรรค์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

นิตยา แก้วคัลนา. (2561). การสืบสรรค์ในกวีนิพนธ์ไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

นิตยา ตันทโอภาส. (2520). ลักษณะเด่นของกาพย์ห่อโคลงและกาพย์เห่เรือ พระนิพนธ์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต แผนกวิชาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

ปารเมศ อภัยฤทธิรงค์ และอาทิตย์ ชีรวณิชย์กุล. (2566). การสืบทอดและสร้างสรรค์แนวคิดเฉลิมพระเกียรติพระมหากษัตริย์ ในบทอาศิรวาทในสิ่งพิมพ์รายคาบไทย สมัยรัชกาลที่ 5 ถึงรัชกาลที่ 8. วารสารภาษาและวรรณคดีไทย, 40(2), 107-150.

มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา. (2556). นามานุกรมวรรณคดีไทย ชุดที่ 2 ชื่อผู้แต่ง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.

รัตนพล ชื่นค้า. (2559). วิศาลศิลป์ในบทเห่กล่อมพระบรรทม. ใน สหวิทยาการวิศาลศิลป์ (น. 171-199). กรุงเทพฯ: ภาควิชาวรรณคดีและคณะกรรมการฝ่ายวิจัย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์ (บ.ก.). (2556). กาพย์เห่เรือ จากสมัยอยุธยาถึงรัชสมัยรัตนโกสินทร์ รัชกาลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช. กรุงเทพฯ: แสงดาว.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2540). สีสันวรรณศิลป์. กรุงเทพฯ: ต้นอ้อ แกรมมี่ จำกัด.

วัยอาจ, เดวิด เค. (2556). ประวัติศาสตร์ไทยฉบับสังเขป Thailand: A Short History (กาญจนี ละอองศรี, บ.ก.; ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และคณะ, แปล). มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.

วาสนา เผ่าพุทธชาติ. (2533). กาพย์เห่เรือ: การศึกษาเชิงวิเคราะห์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วีระนุช จารวัฒน์. (2550). ศึกษาขนบการสืบทอดและศิลปะการประพันธ์กาพย์เห่เรือ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.

ศานติ ภักดีคำ. (2562). พระเสด็จโดยแดนชล เรือพระราชพิธีและขบวนพยุหยาตราทางชลมารค. กรุงเทพฯ: มติชน.

ศิริลักษณ์ ฉลองธรรม. (2566). สังคีตรังสรรค์จากทำนองเห่เรือในวัฒนธรรมไทย (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางคศิลป์). บัณฑิตศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์, นครปฐม.

สมภพ ภิรมย์. (2545). ปาฐกถาชุด “สิรินธร” ครั้งที่ 18 เรื่อง เรือไทย (นาวาสถาปัตย์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2558). “ลอยกระทง, เห่เรือ มาจากไหน?”. ใน พิพัฒน์ กระแจะจันทร์ (บ.ก.), หนังสือ ลอยกระทง เรือพระราชพิธี วัฒนธรรมร่วมราก (น. 11-27). กรุงเทพฯ: คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์; สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2566). อำนาจของภาษาและวรรณกรรมไทย. กรุงเทพฯ: นาตาแฮก.

สุจิตรา จงสถิตย์วัฒนา. (2550). กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวานในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย: อาหารกับอารมณ์สะเทือนใจ. ใน รวมบทความวิจัย ยำใหญ่ใส่สารพัด: วัฒนธรรมอาหารไทย-เทศ (น. 111-130). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุนิสา มั่นระวัง. (2529). วิเคราะห์กาพย์เห่เรือสมัยอยุธยาตอนปลายจนถึงสมัยรัตนโกสินทร์ปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร, กรุงเทพฯ.

สุภัคธัช สุธนภิญโญ, วิรัช วงศ์ภินันท์วัฒนา และมารศรี สอทิพย์. (2562). ราชันผู้ยิ่งใหญ่ : การนำเสนอภาพวีรรสในกาพย์เห่เรือ. ใน Proceeding of IC - Hu So 2019 (น. 166-184). ขอนแก่น: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. https://hs.kku.ac.th/ichuso/2019/020-ICHUSO-2019.pdf

สุภาพร พลายเล็ก. (2541). นิราศสมัยรัตนโกสินทร์: การสืบทอดขนบวรรณศิลป์จากพระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

สุมาลี วีระวงศ์. (2562). ข้อสังเกต ว่าด้วยพัฒนาการทางภาษาและวัฒนธรรมสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย ในตำนานมุขปาฐะและวรรณคดีลายลักษณ์ (ฉบับชำระ) ใน

สุเนตร ชุตินธรานนท์ (บ.ก.), ในยุคอวสาน กรุงศรีฯ ไม่เคยเสื่อม (น. 293-357; พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: มติชน.

เสาวณิต วิงวอน. (2555). วรรณคดีการแสดง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ภาควิชาวรรณคดี และคณะกรรมการฝ่ายวิจัย คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.