Translation of Personal Reference Terms in Japanese Novels Translated into Thai
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research is to study how to translate personal reference terms in Japanese novels into Thai. The analysis was based on four factors: gender of the speakers, age, social status and intimacy between the speakers and the listeners. The data used are เมียชายชั่ว (Viyon No Tsuma), รถไฟสายทางช้างเผือก (Ginga Tetsudo no Yoru), โต๊ะโตะจังเด็กหญิงข้างหน้าต่าง (Madogiwa no Totto-chan), กระต่ายแก้ว (Garasu no Usagi) and โคะโคะโระ (Kokoro), and their original Japanese novels. Two strategies are found, they are, 1.Translating into Thai personal reference terms 2.Translating into 1) Kin Terms 2) Pseudo-Kin Terms and 3) Occupation Terms
Article Details
ข้อความและข้อคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นของผู้เขียนบทความนั้นๆ ไม่ใช่ความเห็นของกองบรรณาธิการหรือของวารสาร jsn Journal
References
คุโรยานางิ เท็ตสึโกะ. (2558). โต๊ะโตะจังเด็กหญิงข้างหน้าต่าง. แปลจาก 『窓ぎわのトットちゃん』. แปลโดย ผุสดี นาวาจิต. กรุงเทพฯ: ผีเสื้อ.
ดวงกมล ศีลเภสัชกุล. (2553). การศึกษาการใช้คำนามบุรุษที่2 ในฐานะคำสรรพนามในภาษาญี่ปุ่นของผู้เรียนชาวไทย. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ.
ดะไซ โอซามุ. (2559). เมียชายชั่ว. แปลจาก 『ヴィヨンの妻』. แปลโดย พรพิรุณ กิจสมเจตน์. กรุงเทพฯ: เจลิท
ทาคางิ โทชิโกะ. (2549). กระต่ายแก้ว. แปลจาก 『ガラスのうさぎ』. แปลโดย กำชัย ลายสมิต. กรุงเทพฯ: รู้แจ้ง.
นะทซึเมะ โซเซะคิ. (2559). โคะโคะโระ. แปลจาก 『こころ』. แปลโดย ปรียา อิงคาภิรมย์ และ กนก (ศฤงคารินทร์) รุ่งกีรติกุล.กรุงเทพฯ: ยิปซี.
นลิน วชิรพันธุ์สกุล. (2545). การแปลคำเรียกขานและคำสรรพนามที่ปรากฏในนวนิยายแปลเรื่อง “คนขี่เสือ” ของจิตรภูมิศักดิ์. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล. นครปฐม.
ภาสกร เชื้อสวย. (2541). การแปลคำเรียกขานในนวนิยาย : กรณีศึกษาเรื่องข้นกว่าเลือด. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล. นครปฐม.
มิยาซาวะ เคนจิ. (2545). รถไฟสายทางช้างเผือก. แปลจาก 『銀河鉄道の夜』. แปลโดย มณฑา พิมพ์ทอง. กรุงเทพฯ: ส.ส.ท เยาวชน.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2557) การแปลวรรณกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ลำดับที่ 72. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิเชียร เกษประทุม. (2557). หลักภาษาไทย. นนทบุรี: เพิ่มทรัพย์การพิมพ์.
สุชาดา เจียพงษ์. (2553). “การศึกษาเปรียบเทียบบุรุษสรรพนามในภาษาไทย 4 ถิ่น.” วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร. นครปฐม.
โสมพิทยา คงตระกูล. (2539). การจำแนกความต่างตามเพศในการใช้สรรพนามบุรุษที่ 1 และคำลงท้ายบอกความสุภาพของนิสิตคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
แสงระวี ทองดี. (2539). การแปลบุรุษสรรพนามในนวนิยายชีวิตท้องทุ่งเรื่อง ลา มาร์ โอ ดิยาบล์ ของ ฌอร์จ ซองด์. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
Cooke, Joeph R. (1968). Pronominal Reference in Thai, Burmese, and Vietnames. Bereley: University of California Press
Palakornkul, Angkab. (1972). A Socio-Linguistic Study of Pronominal Strategy in Spoken Bangkok Thai. Dissertation, Ph.D., University of Taxas, Austin.
石黒 圭 (2013).「日本語の人称表現」『日本語は「空気」が決める 社会言語学入門』光文社.
黒柳徹子 (1984).『窓ぎわのトットちゃん』講談社.
金水敏(2003).『ヴァーチャル日本語 役割語の謎』岩波書店.
金田一 春彦 (1998).「文法から見た日本語」『日本語〈下〉』 岩波書店.
高木敏子(2003).『ガラスのうさぎ』金の星社.
太宰 治 (1950).『ヴィヨンの妻』 新潮社.
夏目 漱石(1991).『こころ』集英社.
宮沢 賢治(1989).『銀河鉄道の夜』 新潮社.
三輪 正 (2010). 「三人称と一人称二人称」『日本語人称詞の不思議―モノ・コト・ヒト・キミ・カミ』法律文化社.