Attitudes of Thai Learners towards Teaching in Japanese by Thai Teacher in Advanced Japanese Reading Class

Main Article Content

Yupaka Fukushima

Abstract



The objective of this research was to study the attitudes of Thai learners toward being taught in Japanese by a Thai teacher in an advanced Japanese reading class. The population of the study was 4th- and 5th - year students majoring in Japanese that were enrolled in the subject “Japanese Reading and Discussion,” which is a required subject in the first semester of the 4th year of the Bachelor of Arts Program in Japanese at Kasetsart University (Revised Edition 2012). One hundred and thirteen students participated in the study and the results were as follows. Most of the learners (85%) expected the teacher to use the Japanese language more than 70 percent of the time to conduct the class. It was also found that the learners were satisfied with the lecturer using Japanese at a high level (x=4.27). Further, most of the learners expressed the following: the
Japanese language that the Thai teacher used in the classroom was easy to understand; they had learned Japanese from the Japanese language that the Thai teacher used in the classroom; and the instruction in Japanese by the Thai teacher increased their Japanese input and encouraged them to use more Japanese. Moreover, most of the learners did not feel that it was strange or a burden to listen to Japanese by a Thai teacher. In addition, what the learners thought that they most learned from the Japanese language that Thai teacher used in the classroom was “vocabulary” (88%). The second thing was “pronunciation” (71%), and the third was “spoken language that may not be syntactic” (59%). The study also found that the teaching of the Japanese language by a Thai teacher helped the learners build confidence in their speaking ability and stimulated their motivation to learn Japanese.

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

กนกวรรณ เลาหบูรณะกิจ คะตะกิริ. (2560). ระดับความสามารถการพูดและแนวโน้มการใช้รูปภาษาของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชาเอกชาวไทยในคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.วารสารอักษรศาสตร์,46(1), 171-207.

คุณัชญ์ สมชนะกิจ, พจนา เดชสถิต, ทาคายูกิ คากิซากิ และ ชวเลิศ เทพประดิษฐ์. (2560). สภาพปัญหาและการปรับตัวของผู้สอนภาษาญี่ปุ่นระดับอุดมศึกษาในจังหวัดชายแดนใต้. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยทักษิณ, 12(1), 181-205.

ธิติสรณ์ แสงอุไร. (2012). การประเมินความสามารถด้านการฟังและการพูดภาษาญี่ปุ่นของตนเองของบัณฑิตที่ทําางานในบริษัทญี่ปุ่น. วารสารเจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ, 9, 59-68.

บุญชม ศรีสะอาด. (2539). การแปลผลเมื่อใช้เครื่องมือรวบรวมข้อมูลแบบมาตราส่วนประมาณค่า. วารสารการวัดผลการศึกษามหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2(1), 64-70.

สมพร โกมารทัต. (2548). รายงานผลการวิจัยเรื่อง การศึกษาเปรียบเทียบวัฒนธรรมการสอนภาษาญี่ปุ่นในฐานะภาษาที่สอง ระหว่างมหาวิทยาลัยในประเทศไทยกับมหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่น. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

สำนักบริหารงานการมัธยมศึกษาตอนปลาย. (2559). แนวทางการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 (Online). https://webs.rmutl.ac.th/assets/upload/files/2016/09/20160908101755_51855.pdf

อัษฎายุทธ ชูศรี. (2012). การใช้ภาษาญี่ปุ่นในการบรรยายโดยผู้สอนชาวไทย กรณีศึกษาการสอนวิชาเนื้อหาระดับกลางสูง ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.วารสารเจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ, 9, 139-144.

Macoro, E. (2001). Analysis Student Teachers’ Codeswitching in Foreign language Classrooms:Theories and Decision Making. The Modern Language Journal, 85, 531-548.

Medgyes, P. (1992). Native or non-native: Who’s worth more?. ELT Journal, 46(4), 340-349.

Turnbull, M., and K. Arnett. (2002). Teachers’Use of the Target and First Language in Second and Foreign Language Classrooms. Annual Review of Applied Linguistics, 22, 204-218.

舘岡洋子(2005). 『ひとりで読むことからピア・リーディングへ日本語学習者の読解過程と対話的協働学習』東海大学出版会.

池田玲子・舘岡洋子(2007).『ピア・ラーニング入門 創造的な学びのデザインのために』ひつじ書房.

石野未架(2016).「外国語教育における談話標識のメタ的利用について―英語で英語の授業を 行う教師の教室談話分析から―」『社会言語科学』19(1), 166-173.

岩下真澄(2013).「ピア・リーディング活動による読解授業の試み―宮沢健治「注文の多い料理店」を用いて―」『活水論文集 現代日本文化学科編』56, 49-69.

岡崎智己(2003).「タイにおける日本語母語話者教師と非母語話者教師のBELIEFS比較」『日本語教育方法研究会誌』10(1), 28-29.

加納千恵子(2010).「大学院における日本語教育養成の課題―ネイティブ・ノンネイティブによる教師役割観の違い―」『国際日本研究』2, 99-116.

カノックワン・ラオハブラナキット片桐 (2010).「日本人教師と協働したタイ人教師の体験と本音―『正確さ』重視の「指導観」を中心に―」『大阪大学フォーラム2009報告書 東南アジアにおける日本語・日本文化教育の21世紀的展望』40-46,大阪大学フォーラム2009実行委員会.

久保田美子(2005).「ノンネイティブ日本語教師のビリーフ調査―指導内容、指導方法を中心とした分析―」『応用言語学研究』7, 163-176.

久保田美子(2017).「ノンネイティブ日本語教師のビリーフと学習経験―2004・2005年度と2014・2015年度の量的調査結果の比較―」『国際交流基金日本語教育紀要』13, 7-22.

幸銀眞(2006).「日本国内の非母語話者日本語教師に対する学習者の変容―早稲田大学の初級実践を通して―」『講座日本語教育』早稲田大学日本語教育研究センター, 42, 60-81.

小柳かおる(2004).『日本語教師のための新しい言語習得概論』スリーエーネット.

スィラダー・ブンサーム(2016).「高等教育ビジネス日本語専攻カリキュラム改善の一考察―タイ私立大学トゥラキットバンディット大学の事例―」, Proceedings of BALI International Conference on Japanese Language Education.

高橋雅子(2015).「国内の日本語教育における非母語話者教師に関する考察―多文化共生社会における語学教師の多様性を問う―」『日本語教育実践研究』2, 104-113.

タナサーンセーニー美香・高坂千夏子・當山純・中井雅也・深澤伸子(2005). 「ビジネスで使う日本語を考える―企業と教育現場の視点から―」『国際交流基金バンコク日本文化センター日本語教育紀要』2, 207-222.

中山英治・門脇薫・高橋雅子(2015). 「日本語非母語話者教師と母語話者教師による教師間協働の実態調査報告―タイの高校における協働環境と協働内容―」『いわき明星大学人文学部研究紀要』28, 19-34.

パッチャラポーン・ケーオキッサダン(2017).「Can-doをベースとしたコミュニカティブ日本語教育―タイの高等教育機関における日本語教科書作成への応用の可能性―」『日本語・日本学研究』7, 111-128.

横田隆志(2013).「留学生の日本におけるノンネイティブ日本語教師に対する意識調査」2013 CAJLE Annual Conference Proceedings,322-331.

横田隆志(2017).「日本におけるノンネイティブ日本語教師に対する効果的な研修」『北陸大学紀要』43, 75-86.

吉田一彦・柴崎理恵(2007).「母語話者教師と現地教師との共同モデル構築に向けて―モンゴルでできること、タイとの比較―」『アジアにおける日本語教育:外国語としての日本語修士課程一周年セミナー論文集』,チュラロンコン大学文学部東洋言語学科日本語講座, 89-102.

李宥定(2016).「Code-switchingを応用した外国語教育方法論と韓国語教育における日韓Code-switchingに関する研究」『地球社会総合科学研究』4, 31-50.

冷麗敏(2005).「中国の大学における「総合日本語(精読)」に関する意識調査―学習者と教師の回答を比較して―」『日本言語文化研究会論集』創刊号, 59-73.