การใช้นิทานพื้นบ้านในวรรณกรรมญี่ปุ่นสมัยใหม่ตัวละครโมะโมะตะโร, ยักษ์ และผู้ติดตามในวรรณกรรมญี่ปุ่นสมัยเมจิและทะอิโฌ

บทคัดย่อ

วิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงรูปแบบตัวละครโมะโมะตะโร, ยักษ์ และผู้ติดตามและบทบาทหน้าที่ของนิทานพื้นบ้านในวรรณกรรมญี่ปุ่นสมัยเมจิและทะอิโฌ โดยศึกษาผ่านตัวละครโมะโมะตะโร ยักษ์ และผู้ติดตาม ในเรื่องสั้นที่ดัดแปลงมาจากนิทานพื้นบ้านเรื่อง “โมะโมะตะโร” จำนวน 8 เรื่อง ตั้งแต่ปีค.ศ.1891 (ปีเมจิที่ 24) จนถึงปีค.ศ.1924 (ปีทะอิโฌที่ 13) ได้แก่“โอะนิโมะโมะตะโร” ของ โอะสะกิ โคโย, “อิมะโมะโมะตะโร” และ“นิฮงโกะดะอิบะนะฌิ” ของ เคียว โนะ วะระเบะอิ, “โมะโมะตะโรโสะกุฮะนะฌิ” ของ อิวะยะ ซะสะนะมิ, “โมะโมะตะโร” ของ คุซุยะมะ มะซะโอะ, “โมะโมะตะโร” ของ ซะกะอิ โทะฌิฮิโกะ, “โมะโมะตะโร” ของ มะทุซ์มุระ ทะเกะโอะ และ “โมะโมะตะโร” ของ อะกุตะงะวะ ริวโนะซุเกะ จากการศึกษาพบว่า เรื่องสั้นดังกล่าวนั้นมีการสร้างตัวละคร โมะโมะตะโร ยักษ์ และผู้ติดตามแตกต่างกันออกไปโดยแบ่งได้ ตามช่วงปี ดังต่อไปนี้ 1) ช่วงปลายสมัยเมจิ เน้นการเขียนแบบเพิ่มเรื่องส่วนหลัง มีการปรับเพิ่ม-ลดตัวละคร และสร้างตัวละครใหม่ 2) ช่วงต้น-กลาง สมัยทะอิโฌ นำเนื้อหาของนิทานพื้นบ้านมาใช้เหมือนเดิมโดยเน้นการดัดแปลงในส่วนของรายละเอียด        3) ช่วงปลายสมัยทะอิโฌ มีลักษณะการเขียนโดยเพิ่มเนื้อเรื่องทั้งส่วนหน้า และส่วนหลังของนิทานพื้นบ้าน และดัดแปลงภาพลักษณ์ของตัวละครให้ตรงข้ามกับนิทานพื้นบ้าน โดยผู้เขียนใช้นิทานพื้นบ้านเป็นโครงเรื่องหลักและดัดแปลงเนื้อหา ตัวละครเพิ่มเติมโดยมีวัตถุประสงค์ต่างกัน เช่น เพื่อให้เนื้อหาสนุกสนาน สะท้อนเหตุการณ์ทางประวัติศาตร์และสังคม และสะท้อนถึงพฤติกรรมของมนุษย์ เป็นต้น