การศึกษาเปรียบเทียบกริยาช่วยประกอบท้ายคำกริยา “ได้” ในภาษาไทย กับสำนวนในภาษาญี่ปุ่นผ่านนวนิยายแปล

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างกริยา “ได้” ที่ทำหน้าที่เป็นกริยาช่วยประกอบท้ายคำกริยาแสดงความหมายในเชิงทัศนภาวะกับสำนวนคู่เทียบภาษาญี่ปุ่น ผู้วิจัยเก็บตัวอย่างกริยา “ได้” ที่ทำหน้าที่เป็นกริยาช่วยประกอบท้ายคำกริยาและสำนวนคู่เทียบในภาษาญี่ปุ่นจากนวนิยายแปลภาษาญี่ปุ่น-ไทย และ นวนิยายแปลไทย-ญี่ปุ่น ผลการวิจัยพบว่า กริยา “ได้” ประกอบท้ายคำกริยาแบ่งประเภทตามโครงสร้างและความหมายเป็น 5 ประเภท ได้แก่ 1) ความสามารถ/สมรรถภาพ/สมรรถนะ 2) ความเป็นไปได้ 3) ความน่าจะเป็น 4) การอนุญาต 5) ความต้องการ/การเรียกร้อง จากการเปรียบเทียบกับสำนวนคู่เทียบภาษาญี่ปุ่นพบว่า โครงสร้าง “ความสามารถ/สมรรถภาพ/สมรรถนะ” และ “ความเป็นไปได้” มีสำนวนคู่เทียบที่ไม่แสดงความหมายในเชิงทัศนภาวะมากกว่าร้อยละ 90 ในทางตรงกันข้าม โครงสร้าง “ความน่าจะเป็น” และ “ความต้องการ/การเรียกร้อง” มีสำนวนคู่เทียบที่แสดงความหมายในเชิงทัศนภาวะมากกว่าร้อยละ 70 ส่วน “การอนุญาต” พบการใช้สำนวนที่แสดงความหมายในเชิงทัศนภาวะและไม่แสดงความหมายเชิงทัศนภาวะเป็นจำนวนใกล้เคียงกัน โดยภาพรวมสำนวนคู่เทียบภาษาญี่ปุ่นมีแนวโน้มใช้สำนวนที่ไม่แสดงความหมายในเชิงทัศนภาวะมากกว่าร้อยละ 90 ปัจจัยหลักที่ส่งผลให้เกิดความแตกต่างดังกล่าว ได้แก่ ความนิยมใช้อกรรมกริยาในภาษาญี่ปุ่น