ผลสัมฤทธิ์ของชุดการสอนการเล่าเรื่องผ่านสื่อดิจิทัลเพื่อจำความหมายของตัวอักษรคันจิ : กรณีศึกษานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงปริมาณ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์การเรียนตัวอักษรคันจิของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ระหว่างกลุ่มที่เรียนด้วยชุดการสอนการเล่าเรื่องผ่านสื่อดิจิทัล (กลุ่มทดลอง) และกลุ่มที่เรียนด้วยชุดการสอนการฝึกให้เขียนซ้ำ (กลุ่มควบคุม) กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ปีการศึกษา 2565 จำนวน 150 คน ถูกแบ่งเป็นกลุ่มทดลองจำนวน 75 คนและกลุ่มควบคุมจำนวน 75 คน ทั้งหมดเลือกเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชาบังคับและไม่เคยศึกษาตัวอักษรคันจิมาก่อน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล คือ ชุดการสอนการเล่าเรื่องผ่านสื่อดิจิทัล ชุดการสอนการฝึกให้เขียนซ้ำ แบบทดสอบก่อนเรียน แบบทดสอบหลังเรียน (ทดสอบหลังเรียนทันที และทดสอบหลังเรียนผ่านไป 2 สัปดาห์) งานวิจัยนี้ใช้การวิเคราะห์เปรียบเทียบ (T-test) ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
ผลการวิจัยพบว่ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมมีผลสัมฤทธิ์ในการจำความหมายตัวอักษรคันจิแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 โดยกลุ่มทดลองมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนที่สูงกว่ากลุ่มควบคุม นอกจากนี้ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของแต่ละกลุ่ม โดยเปรียบเทียบคะแนนหลังเรียนทันทีและคะแนนหลังเรียนผ่านไป 2 สัปดาห์ พบว่าคะแนนหลังเรียนทันทีและคะแนนหลังเรียนผ่านไป 2 สัปดาห์ของกลุ่มทดลอง ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (t = -.363, df = 74, p = 0.718) ขณะที่กลุ่มควบคุมมีผลคะแนนหลังเรียนทันทีและคะแนนหลังเรียนผ่านไป 2 สัปดาห์แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (t = -2.594, df = 74, p = 0.011) ผลลัพธ์ของงานวิจัยนี้สะท้อนให้เห็นว่าชุดการสอนการเล่าเรื่องผ่านสื่อดิจิทัลสามารถช่วยให้นักเรียนมีความคงทนในการจำตัวอักษรคันจิได้ดียิ่งขึ้น เนื่องจากผู้เรียนรู้สึกสนุก เกิดความใส่ใจที่นำไปสู่การตระหนักรู้ในการเรียนตัวอักษรคันจิ โดยเรื่องราวของตัวอักษรคันจิส่งผลให้ผู้เรียนเกิดจินตนาการในการจำ นอกจากนี้ ภาพเคลื่อนไหวและเสียงบรรยายมีส่วนช่วยให้ผู้เรียนจดจำความหมายได้ดียิ่งขึ้น
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความและข้อคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นของผู้เขียนบทความนั้นๆ ไม่ใช่ความเห็นของกองบรรณาธิการหรือของวารสาร jsn Journal
References
กัญญารัตน์ ทองชุม. (2561). การพัฒนาแอปพลิเคชันคันจิด้วยเทคโนโลยี Augmented Reality โดยกระบวนการเรียนรู้เชื่อมโยงภาพ. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ ไม่ได้ตีพิมพ์]. สถาบันเทคโนโลยีไทย-ญี่ปุ่น.
กิติกาญจน์ รัตนพิทักษ์. (2558). การพัฒนากิจกรรมเชื่อมโยงภาพกับอักษรค้นจิแก่ผู้เรียนชาว. [รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
ใจทิพย์ ณ สงขลา. (2561). การออกแบบการเรียนแนวดิจิทัล. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทรงพล รัตน์ดิลกพานิชย์. (2557). การพัฒนาสื่อมัลติมีเดียวิชาภาษาญี่ปุ่น เรื่อง การเรียนตัวอักษรคันจิด้วยเทคนิคเชื่อมโยงจากรูปภาพ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ กรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
ทัศนีย์ เมธาพิสิฐ และยูมิโกะ ยามาโมโตะ. (2561). อาชีพสำหรับนักศึกษาวิชาเอกภาษาญี่ปุ่นและความพร้อมในการเข้าสู่อาชีพ: กรณีศึกษาหัวข้อสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 1 และ 2. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา ฉบับพิเศษ, 8(3), 219-233.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอน. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นริศรา พรมริน. (2565). ผลการใช้กิจกรรมการเรียนรู้การเล่าเรื่องแบบดิจิทัล (Digital Storytelling) เพื่อส่งเสริมความสามารถในการอ่านภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนภาษาอังกฤษ ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เนาวนิตย์ สงคราม. (2554). การสร้าง Digital Video & Digital Storytelling เพื่อการเรียนการสอนยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญศิญา เรืองสมบูรณ์. (2549). ผลของการนำเสนอภาพและข้อความช่วยจำโดยใช้คอมพิวเตอร์ที่มีต่อการระลึกความหมายและลักษณะตัวอักษรคันจิในภาษาญี่ปุ่นของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาโสตทัศนศึกษา ไม่ได้ตีพิมพ์]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประกายพรึก จักรพันธุ์, ม.ล. (2552). การออกแบบภาพเคลื่อนไหวเพื่อการจำอักษรคันจิ. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาสื่อศิลปะและการออกแบบสื่อ ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. (2567). ญี่ปุ่นครองแชมป์ลงทุนในไทยอันดับ 1 ไตรมาสแรกปี 2567 เฉียด 2 หมื่นล้าน. ค้นจาก https://www.prachachat.net/economy/news-1549252
ปาจรีย์ วิวัฒนปฐพี. (2559). การใช้แผนผังเชื่อมโยงคันจิของผู้เรียนชาวไทยในระดับกลางตอนต้น. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาญี่ปุ่นศึกษา ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พัชรา วาณิชวศิน. (2562). เทคนิคการเล่าเรื่อง: เครื่องมือสอนที่มีศักยภาพ. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 18(3), 281-291.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2553). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์ (ภาษาศาสตร์ประยุกต์). รุ่งศิลป์การพิมพ์.
วรรณี แกมเกตุ. (2555). วิธีวิทยาการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรานนท์ กำแพงแก้ว. (2553). ผลการใช้เทคนิคมอร์ฟฟิ่งที่มีต่อการจำอักษรคันจิของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นขั้นพื้นฐาน. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีทางการศึกษา ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศิริโสภา แสนบุญเวช, เฉลิมชัย มนูเศวต, ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนโดยการเล่าเรื่องผ่านสื่อดิจิทัลเพื่อพัฒนาการออกเสียงภาษาอังกฤษและความคิดสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. สักทอง : วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 26(2), 193-208.
สารนิช พละปัญญา. (2555). การใช้เทคนิคจินตภาพในการสอนตัวอักษรคันจิ. [สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อุทิศ บำรุงชีพ และพักตร์วิภา โพธิ์ศรี. (2564). กระบวนทัศน์การพัฒนานวัตกรรมการเล่าเรื่องแบบดิจิทัลเพื่อสืบสานภูมิปัญญา การเจียระไนพลอยสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์ของจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการอุตสาหกรรมศึกษา, 15(1), 88-103.
เอกกนก พนาดำรง. (2559). การเขียนเรื่องเล่า ด้วยเทคนิคการเล่าเรื่อง (Story telling). เวชบันทึกศิริราช, 9(3), 194-196.
Atkinson, R. C., & Shiffrin, R. M. (1968). Human Memory: A Proposed System and Its Control Processes. The Psychology of Learning and Motivation. New York: Academic Press, 89-195.
Bourne, L. E., & Ekstrand, B. R. (1982). Psychology: Its Principles and Meanings. New York: CBS College Publishing.
Craik, F., & Lockhart, R.S. (1972). Levels of Processing: A Framework for Memory Research. Journal of Verbal Learning and Verbal Behavior. 11: 671-684.
Mayer, R. E. (2009). Multimedia Learning. Cambridge University Press.
Robin, B. R. (2006). The Educational Uses of digital storytelling. Retrieved from https://www.researchgate.net/publication/228342171_The_educational_uses_of_digital_storytelling
岩崎陽子・古賀裕基 (2017). 「『ストーリーで覚える漢字 300 ワークブック』紹介－多様な形式による練習問題の提示－」『早稲田日本語教育実践研究』5, 161-170.
国際交流基金 (2019).「日本語教育通信 本ばこ 『ストーリーで覚える漢字300』」https://www.jpf.go.jp/j/project/japanese/teach/tsushin/bookshelf/200906.html
酒井順子 (1995).「『漢字早おぼえカード』を使った初級漢字の指導例」『留学生日本語教育センター論集』21, 73-96.
嶋田和子 (2014).「非漢字圏学習者に対する日本語指導法－「学ぶこと・教えること」の抜本的な見直し－」『留学交流』45, 1-16.
仲真紀子 (1997).「記憶の方法 : 書くとよく覚えられるか?」『遺伝』51(1), 25-29.
Nancy Duarte. (2022). 『Data Story 人を動かすストーリーテリング』(Data Story: Explain Data and Inspire Action Through Story), （渡辺翔太・木村隆介・宮下彩乃 訳）東京：共立出版.
松本雅美 (2019).「日本語学習入門期における非漢字圏の外国人のための新しい漢字導入法の効果の検証研究」『漢字・日本語教育研究』3, 98-136.