การสร้างเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในอดีตที่ผ่านมา นักท่องเที่ยวให้ความสำคัญกับแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมที่ไม่มีกิจกรรมให้เรียนรู้ ปัจจุบันพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวเปลี่ยนไป คือ ต้องการที่จะเรียนรู้และสร้างประสบการณ์ใหม่ ๆ จากการท่องเที่ยว จังหวัดสุราษฎร์ธานีมีสถานที่ท่องเที่ยวทางโบราณสถานที่สำคัญจำนวนมากโดยเฉพาะในอำเภอไชยาที่มีความหลากหลายในทรัพยากรทางการท่องเที่ยว การศึกษาในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพทั่วไปและบริบทของแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของอำเภอไชยา และเพื่อสร้างเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของอำเภอไชยา สำหรับกลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้ปกครองท้องที่ หน่วยงานราชการ ภาคเอกชน ผู้ประกอบการ และประชาชนในชุมชน โดยใช้วิธีการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง จำนวน 225 ราย และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า อำเภอ ไชยา มีเนื้อที่ประมาณ 1,004 ตารางกิโลเมตร พื้นที่โดยรวมเป็นที่ราบร้อยละ 85 เหมาะแก่การทำนา แต่เกษตรกรส่วนใหญ่หันมาปลูกปาล์มน้ำมันและยางพาราเนื่องจากผลตอบแทนที่ดีกว่า สำหรับโครงสร้างพื้นฐานอยู่ในเกณฑ์ดี ปัจจุบันอำเภอไชยาเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวด้วยสถานที่ท่องเที่ยวและสินค้าพื้นเมืองมากมาย เช่น พระบรมธาตุไชยา สวนโมกขพลาราม ผ้าไหมพุมเรียง และไข่เค็มไชยาฯ จากการศึกษาผู้วิจัยได้จัดทำฐานข้อมูลสถานที่ต่าง ๆ และได้มีการจัดทำแผนที่โดยจำแนกเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ออกเป็น 4 เส้นทาง ได้แก่ เส้นทางสายอาหาร เส้นทางสายธรรมชาติ เส้นทางสายพระพุทธศาสนา และ เส้นทางสายประเพณีวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารมังรายสาร ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมังรายสาร ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมังรายสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากวารสารมังรายสารก่อนเท่านั้น
References
จิรวุฒิ หลอมประโดน และเอกภพ มณีนารถ. (2553). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการซื้อสินค้ากับร้านสมัยใหม่ของผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพฯ. ทุนสนับสนุนจากมหาวิทยาลัยสยาม.
จันทร์จิรา สุขบรรจง. (2559). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง.วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.) สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
ณรงค์พลีรักษ์. (2556). ระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์เพื่อจัดการการท่องเที่ยวชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสารวิจัยและพัฒนามจธ. 36(2), 235-248.
นงลักษณ์ สุตัณทวิบูรณ์. (2556). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการซื้อผลิตภัณฑ์เครื่องเคลือบดินเผาโอ่งมังกรราชบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี.7:2.
ใบเฟิร์น วงษ์บัวงาม และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2556). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร โครงการที่ได้รับรางวัลจากการประกวดผลงานตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพยงภาคการเกษตรในเขตกรุงเทพและปริมณฑล. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
พันเอกนลินศักดิ ภักดิ์แสงศิลป์. (2000). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 ปี 2559. นโยบายท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์.
ภัยมณี แก้วสง่าและนิศาชล จำนงศรี. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย. วารสารเทคโนโลยีสุนารี. 6(1): 91-109.
วศินี นวฤทธิศวิน. (2556). การศึกษาความแตกต่างของปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดและพฤติกรรมการใช้บริการเครือข่ายโทรศัพท์เคลื่อนที่ของผู้บริโภคในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ สมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย. 2(1): 25-36.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มข. 9(1): 234-259.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. 2552. การบริหารการตลาดยุคใหม่ Marketing Management. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ Diamond In Business World.
ศุภิศา พุ่มเดช และวารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2560). แนวทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในจังหวัดปราจีนบุรี. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 3(2): 89-99.
สุชานาถ สิงหาปัด.(2560). ท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ทางวัฒนธรรม: กิจกรรมสร้างรายได้เพิ่มแก่ชุมชนผู้ไทบ้านโพน จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา. 5(1): 53-67.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (2556). Creative Tourism Thailand. ค้นเมื่อ 9 มีนาคม 2560 จาก www.dasta.or.th.
เอกสารบรรยายสรุปอำเภอไชยา. (2553). อำเภอไชยา. ค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2559 จาก http://www.taome-ja.blogspot.com/
Binkhorst, E. (2006). The Co–Creation Tourism Experience [On–line]. Available: http://www.esade.edu/cedit2006/pdfs2006/papers/esther_binkhorst_paper_esade_may_06.df.
Crispin Raymond (2003). Case Study-Creative Tourism New Zealand. Published at www.fuel4arts.com.
Goeldner, C. R.and Ritchies, B. J. (2006). Tourism: Principles, practices and philosophies. New Jersey: John Wiley and Sons.
Richards, G. (2010). Creative Tourism and Cultural Events [On – line]. Available: http://www.docstoc.com/docs/68264727/Creative-tourism-and-cultural-events.
Richards, G. (2010). EUROTEX: Trans-national Partnership Linking Crafts and Tourism. In: World Tourism Organization (ed.) Joining Forces – Collaborative Processes for Sustainable and Competitive Tourism. UNWTO: Madrid, 83-89.
Richards and Raymond (2000). Case Study-Creative Tourism New Zealand. Published at www.fuel4arts.com. September, 2003.
World Economic Forum. (2014). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ.2558-2560. สืบค้นเมื่อวันที่ 5 มิถุนายน 2559 จาก http://www.mots.go.th.