การรู้เท่าทันสื่อ: ผู้บริโภคในยุคดิจิทัล Media literacy: Consumer in the digital age
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ผู้บริโภคที่รู้เท่าทันสื่อจะมีทางเลือกมากขึ้นในการบริโภค และการใช้ชีวิตประจำวันในยุคดิจิทัล เพราะจะรู้ว่าจะจัดการกับสื่อ และสารต่าง ๆ ที่มีอยู่มากมายอย่างไร การรู้เท่าทันสื่อทำให้ผู้บริโภคมีอำนาจในการเลือกซื้อสินค้าและบริการ โดยพิจารณาจากประโยชน์ และคุณภาพของสินค้าอย่างแท้จริง รวมถึงนำไปสู่การตระหนักในสิทธิของผู้บริโภค เพื่อสร้างความเข้มแข็งให้กับผู้บริโภคในยุคดิจิทัล ผู้บริโภคที่รู้เท่าทันสื่อ จึงต้องมีทักษะการเข้าถึงสื่อ การวิเคราะห์สื่อ การประเมินค่าสื่อ และการสร้างสรรค์สื่อ ซึ่งทักษะเหล่านี้จะเป็นเครื่องมือที่ช่วยสร้างความเข้มแข็งให้กับผู้บริโภคในยุคดิจิทัล ในการตระหนักถึงอิทธิพลของสื่อ ไม่ถูกครอบงำจากสื่อ นอกจากนี้ยังช่วยทำให้ผู้บริโภคมีความสามารถในการเลือกรับ และใช้สื่ออย่างมีประสิทธิภาพ ผู้บริโภคในยุคดิจิทัล นอกจากจะต้องมีทักษะในการรู้เท่าทันสื่อแล้ว ยังต้องใช้สิทธิของผู้บริโภคเป็นเครื่องมือในการปกป้องสิทธิของตัวเองตามที่กฎหมายกำหนด เพื่อให้ผู้บริโภคได้รับความคุ้มครองอย่างเป็นธรรม และเมื่อถูกละเมิดสิทธิ ผู้บริโภคต้องสามารถร้องเรียนให้เกิดการแก้ไขตามสิทธิของตน การรู้เท่าทันสื่อจึงเป็นเรื่องสำคัญที่ผู้บริโภคต้องตระหนักเพื่อให้อยู่รอดในสังคมยุคดิจิทัล
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ธีรพัฒน์ วงศ์คุ้มสิน. (2562). ทักษะการรู้เท่าทันสื่อ การรู้เท่าทันสื่อ และความฉลาดทาง อารมณ์ของนิสิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. วารสารสังคมและมนุษยศาสตร์, 45(2), 127-161.
ธรรมนิติ. (2566). พฤติกรรมผู้บริโภคในโลกยุคดิจิทัล. https://shorturl.asia/zQZ2M
นนทวัชร์ นวตระกูลพิสุทธิ์. (2563). กฎหมายคุ้มครองผู้บริโภค. (พิมพ์ครั้งที่ 2). โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พิชญาพร ประครองใจ, เเละเอกรงค์ ปั้นพงษ์. (2562). รู้เท่าทันสื่อดิจิทัลกับบทบาทของผู้บริโภค. วารสารการสื่อสารมวลชน คณะการสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 7(1), 133-146.
พิมาย วงค์ทา. (2567). การวิเคราะห์ปัจจัยของสื่อสังคมออนไลน์ที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้ออาหารเสริม. วารสารวิชาการการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ, 10(1), 186-204.
พงษ์ลดา ภัทรมานะวงศ์. (2566). การคุ้มครองผู้บริโภคกับการซื้อขายออนไลน์. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 12(1), 109-119.
ภาชญา เชี่ยวชาญ, และคัทลียา จันดา. (2562). เอกสารประกอบการสอนรู้เท่าทันดิจิทัล. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560. (2560, 6 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก. หน้า 1-90.
ศิริกาญจน์ จันทร์วิชโน. (2564). ทักษะการรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี สถาบันอุดมศึกษาในกำกับของรัฐในเขตกรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ].
สุขาดา จักรพิสุทธ์. (2552). โครงการวิจัยเชิงปฏิบัติการเพื่อส่งเสริมงานข่าวสืบสวนในสื่อหนังสือพิมพ์. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2566). สาระสุขภาพ. https://www.thaihealth.or.th/?p=232007
สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค. (2566). ข้อมูลผู้บริโภค. https://www.ocpb.go.th/news_view.php?nid=9764
อริสรา ไวยเจริญ. (2558). การโฆษณากับพฤติกรรมผู้บริโภคในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิต, 9(1), 11-35.
Potter, W. J. (2014). Media Literacy. (7th ed.). Sage.
Richard, M.O., & Chebat, J.C. (2016). Modeling online consumer behavior: Preeminence of emotions and moderating influences of need for cognition and optimal stimulation level. Journal of Business Research, 69, 541–553.
