Publics Minds of Undergraduate Students at Kasetsart University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research were to 1) study the public minds of undergraduate students at Kasetsart University 2) compare the opinions toward public minds of undergraduate students at Kasetsart University classified by gender, class, and field of study and 3) study guideline of strengthening public minds of undergraduate students at Kasetsart University. The sample was 417 undergraduate students with the proportional stratified random sampling procedure and six persons were involved in a focus group discussion. The instrument used in data collection was a five-rating scale questionnaire and the reliability was 0.91, and field notes during the focus group discussion. The statistics employed in data analysis were mean, standard deviation, t-test and one way ANOVA and content analysis was used for qualitative data analysis.
The results were found that the opinion of public minds of undergraduate students was at overall the high level. The individual aspect opinion of public minds of undergraduate students were self-responsibility, social responsibility, public domain responsibility, and environment conservation at the high level. Considering in an individual aspect, it was found that the lowest to the highest respectively was environment conservation, self-responsibility, public domain responsibility, and social responsibility. In comparison, it was found that the difference of gender affected the public minds statistically significant at the 0.05 level, the difference of class had no significance difference, and the difference of fields of study had no significance difference. The guidelines for strengthening public minds of students appeared the followings. The administrators should launch inside-to-outside strengthening policy such as setting of students’ activity center as well as social networking. Promotion of public mind activities integrated in various subjects. Promotion of using canvas bags for waste reduction. The teachers should teach their students regarding appropriate views on the globe and society, inspire and train them by using experience sharing and role model interviewing. The students should have chance on learning by doing, brainstorming for public mind activity development, having good relationship with others, and being respectful to social rules and laws. The guardians were suggested to treat their descendant with love, teach them on using rationale, being responsible, future-oriented, and being important part on strengthening family network.
Article Details
References
คณะกรรมการส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ, กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2560). แผนพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ ฉบับที่ 2 พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ : กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
จิราภรณ์ เกตุแก้ว. (2559). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาคณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. ดุษฎีนิพนธ์สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยบูรพา.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2546). มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2553). สอนให้เด็กมีจิตสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : วีพริ้น
ชาย โพธิสิตา และคณะ. (2540). รายงานการวิจัย เรื่อง จิตสาธารณะสมบัติ: ศึกษากรณีกรุงเทพมหานคร. นครปฐม : มหาวิทยาลัยมหิดล.
ไชยา ยิ้มวิไล. (2550). “สำนึกสาธารณะ.” มติชนสุดสัปดาห์. (15 มิถุนายน 2550): 27.
ณัฐวุฒิ ประทีปลัดดา พัชร์สิตา เพชรประดับ พลอยไพลิน พงษ์ศิริแสน และพิทักษ์ ศิริวงศ์. (2559). “การให้ความหมาย ที่มาของความหมาย และกระบวนการแสดงออกถึงความรับผิดชอบต่อตนเองและสังคมของนักศึกษาสถาบันดนตรีกัลยาณิวัฒนา.” วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 9(1):546-559.
ดารารัตน์ อุทัยพยัคฆ์. (2559). จิตสาธารณะกับการปลูกฝังในเด็กปฐมวัย. (Online). https://www. gotoknow .org /posts/467698, 29 กุมภาพันธ์ 2559.
ทิพมาศ เศวตวรโชติ. (2559). จิตสาธารณะ. (Online). http://taamkru.com/th/, 29 กุมภาพันธ์ 2559.
นภดล ปรางค์ทอง. (2557). “จิตสำนึกสาธารณะและสำนึกพลเมืองในเรื่องสะท้อนจิตวิญญาณประชาธิปไตย” วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 36(1) : 96-117.
นวรินทร์ ตาก้อนทอง. (2557). “จิตสาธารณะ คุณลักษณะของเด็กไทยที่พึงประสงค์.” วารสารการวัดผลการศึกษา. 31(89): 33-45.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม และสังคม สัญจร. (2543). สำนึกไทยที่พึงปรารถนา.กรุงเทพฯ : มูลนิธิบูรณะชนบทแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์.
เยาวนารถ พันธุ์เพ็ง. (2559). “การสื่อสารเพื่อส่งเสริมการมีจิตอาสาของเยาวชนในสถาบันอุดมศึกษาภาคตะวันออก” วารสารวิชาการศรีปทุม. 12(4): 14-23.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2556). แผนพัฒนาการศึกษาระดับอุดมศึกษา ฉบับที่ 11 (พ.ศ. 2555-2559). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2552). การปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. 2552-2561). กรุงเทพฯ : สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักทะเบียนและประมวลผล มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2559). สถิติจำนวนนิสิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์วิทยาเขตบางเขนจำแนกตามคณะ. กรุงเทพฯ : สำนักทะเบียนและประมวลผล.
สำนักบัณฑิตอาสาสมัคร. (2552). ถนนบัณฑิตอาสา: 40 ปี สำนักบัณฑิตอาสาสมัคร. กรุงเทพฯ : สำนักบัณฑิตอาสาสมัคร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมชาย ศรีสุนทรโวหาร. (2556). “จิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยปทุมธานี.”วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี. 19 (5): 1-10.
สุวรรณ ขันตี และพรพิมล ประวัติรุ่งเรือง. (2558). จิตสำนึกสาธารณะของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในเขตอำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.
วิชัย ภู่โยธิน และคณะ. (2551). หน้าที่พลเมือง วัฒนธรรมและการดำเนินชีวิตในสังคม ม.4-ม.6. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์.
อัญชลี ยิ่งรักพันธุ์. (2550). ผลการใช้สถานการณ์จำลองผสานกับเทคนิคการประเมินผลตามสภาพจริงเพื่อพัฒนาจิตสาธารณะ ของนักเรียนประถมศึกษาชั้นปีที่ 5. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยและสถิติ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อริสา สุขสม. (2552). การพัฒนาจิตสำนึกสาธารณะเพื่อชุมชน. กรุเทพฯ : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต
อุไรวรรณ คุ้มวงษ์. (2551). จิตสาธารณะของเด็กปฐมวัยที่ได้รับการจัดกิจกรรมเสริมประสบการณ์ เรื่อง ปัญหาสิ่งแวดล้อม ตามโครงการพระราชดำริ. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาปฐมวัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2555). “ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.” วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี. 23(1): 60-79.
Best, J.W. and Kahn, J.V. (2005). Research in Education. 10thed. Boston : Pearson Education Company.
Burke, J. and Larry, C. (2004). Educational Research. 2nded. Boston: Pearson Education Inc.
Kolb, D.A. (2015). Experiential Learning : Experience as the Source of Learning and Development. 2nded. New Jersey: Pearson Education, Inc.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W., (1970). “Determining Sample Size for Research Activities.” Educational and Psychological Measurement. 607-610.
Payne, D. A. (2003). Applied Educational Assessment. (2nd ed.). Canada : Nelson Thomson Learning.
Turner, R. C., & Carlson, L. (2003). “Indexes of Item-objective Congruence for Multiple Dimension Items.” International Journal of Testing, 3(2) : 163-171.
Authaipayak, D. Public Mind and Cultivation in early childhood. (Online). https://www. gotoknow .org /posts/467698, Feb 29, 2016.
Kantee, S. and Prawatroongruang, P. (2015). Public Consciousness of Undergraduate Students at Thanyaburi distric, Pathumtani Province. Bangkok : North Bangkok University.
Katekaew, C. (2016). A Development of Training Program on Public Consciousness for Students of Faculty of Education in Nakhon Si Thammarat Rajabhat University. Dissertation of Curriculum and Instruction, Faculty of Education, Burapha University.
Khumwong, U. (2008). Public Mind of Preschool Children by Groups Activities about Environment Problem According to Royal Project. Masters Project, Early Childhood Education, Srinakharinwirot University.
National Committee of Child and Youth Development, Ministry of Social Development and Human Security. (2017). National Child and Youth Development Plan No. 2, 2017-2021. Bangkok : Ministry of Social Development and Human Security.
Office of the Education Council. (2009). Educational Reform in the Second Decade (2009-2018). Bangkok : Office of the Education Council.
Office of the Higher Education Commission. Higher Education Development Plan No. 11. (2012-2016). Bangkok : Office of the Higher Education Commission.
Office of the National Economics and Social Development Commission. (2018). Economics and Social Development Plan No. 12 (2017-2021). Bangkok : Office of the National Economics and Social Development Commission.
Office of Volunteer graduates. (2090). Volunteer graduates Road : 40 Years of Office of Volunteer graduates. Bangkok : Office of Volunteer graduates.
Panpeng, Y. 2016. “ Communication on Supporting Voluntary-Spirit Youths in Eastern University.” Sripatum Chonburi Journal. 12(4): 14-23.
Photisita, C. and Others. (1997). Public Mind : Case Study of Bangkok Methopolitance. Nakhorn Prathom : Mahidol University.
Pooyothin, W. and Others. (2008). Citizenship Culture and Conduct of Life in Society (M.4-6). Bangkok : Aksorncharoentas.
Prangthong, N. (2014). “Public Mind and Active citizen in Democratic Spiritual Reflection.” Arts Journal Silpakorn University. 36(1) : 96-117.
Prateepladda, N., Phetpradub, P., Phongsirisan, P. and Siriwong, P. (2016). “The Social Construction Meaning, The Sources of the Meaning and the Process of Self Responsibility and Social Responsibility Behavioral of the Students of Princess Galyani Vadhana Institute of Music” Veridian E-Journal, Silpakorn University. 9(1): 546-559.
Punna, K. (2016). Public mind can be created easily. Bangkok : Chulalongkorn University Printing House. (In Thai)
Registrar Office, Kasetsart University. (2016). Student’ Statistics of Faculty Classified in Kasetsart University, Bangkhen Campus. Bangkok : Kasetsart University.
Sawetchot, T. (2016). Public Mind. (Online). http://taamkru.com/th/, Feb 29, 2016.
Sooksom, A. (2009). Public Mind Development for Community. Bangkok : Dhurakit Pundit University.
Srisoonthornvoharn, S. (2013). “Public Mind towards Pathumtani University.” Pathumtani University Journal. 19 (5): 1-10.
Suthirat, C. (2010). Teaching of Public Mind for Children. 4thed. Bangkok : V-Print.
Tagontong, N. (2014). “ Public Mind and Desirable Characteristics of Thai Youth”. Journal of Educational Measurement. 31(89): 33-45.
Throngsunthornwong, C. (2003). Human and Environment. Bangkok : Chulalongkorn University Printing House.
Watanasirithum, P. and Sunjorn, S. (2000). Desirable Concience of Thai. Bangkok : Rural Restoration Foundation of Thailand under Royal Patronage.
Wongmontha, A. ( 2012). “Factors Affecting towards Public Mind of Prince of Songkla University's Students. Journal of Education of Songkla University. 23(1): 60-79.
Yingruxpund, U. (2007). The Effect of Using the Integrated Simulation Teaching Technique with Authentic Assessment on the Fifth Grade Students’ Public Mind. Master thesis, Educational Measurement, Srinakharinwirot University.
Yimwilai, C. (2007). Public Mind. Matichon Weekly. (June 15, 2007) : 27.
