ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้กับประสิทธิผลของเทศบาลนคร: การวิเคราะห์เส้นทาง TRANSFORMATIONAL LEADERSHIP CULTURE ORGANIZATION LEARNING ORGANIZATION AND ORGANIZATIONAL EFFECTIVENESS OF THE CITY MUNICIPALITIES: PATH ANALYSIS
คำสำคัญ:
ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง, วัฒนธรรมองค์การ, องค์การแห่งการเรียนรู้, ประสิทธิผลเทศบาลนครบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาลักษณะของภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้ และประสิทธิผลของเทศบาลนคร 2) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้กับประสิทธิผลของเทศบาลนคร และ 3) เพื่อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาประสิทธิผลของเทศบาลนคร การวิจัยนี้มีหน่วยการวิเคราะห์ระดับองค์กร ซึ่งใช้การวิจัยเป็นแบบผสมวิธี (Mixed Method Research) แบบ Convergent Parallel Design สำหรับในการวิจัยเชิงปริมาณ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสอบถาม โดยกลุ่มตัวอย่าง มีจำนวน 480 คน สถิติการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เส้นทาง (Path Analysis) และในส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ (Key Informants) ประกอบด้วย 5 ส่วนสำคัญ ได้แก่ 1) ผู้บริหารระดับสูง 2) ผู้บริหารระดับกลาง 3) ผู้ปฏิบัติงานหลัก 4) ฝ่ายอำนวยการ และ 5) ฝ่ายสนับสนุน การวิเคราะห์เนื้อหาตามวิธีของ Miles and Huberman และดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลโดยวิธีการเปรียบเทียบเคียงข้างกันเพื่อผสานข้อมูล (A Side-by-Side Comparison for Merge Data)
ผลการวิจัยพบว่า แบบจำลองสมการโครงสร้างของภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การกับประสิทธิผลของเทศบาลนคร มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ในระดับดีมาก (ค่า c2/df = 1.198, df = 75, RMSEA = 0.024, RMR = 0.027, CFI = 1.00) ซึ่งผลการวิจัยจากข้อมูลเชิงปริมาณดังกล่าวสอดคล้องกับข้อมูลเชิงคุณภาพ อันเป็นการสะท้อนผ่านความแข็งแกร่งของภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ อันเป็นปัจจัยสำคัญที่มีอิทธิพลส่งผ่านการเป็นองค์การแห่งการเรียน สู่ประสิทธิผลของเทศบาลนคร และมีความสัมพันธ์กันแบบห่วงโซ่ของเหตุผลและทุกองค์ประกอบไม่สามารถแยกจากกันได้ หรือเรียกว่า Full Model
Downloads
Download data is not yet available.
เอกสารอ้างอิง
[1] สำนักมาตรฐานการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. (2558). รายงานของสำนักมาตรฐานการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในปีงบประมาณ 2558. กรุงเทพมหานคร.
[2] นิมิตร โสชารี. (2545). คุณลักษณะความเป็นผู้นำของคณะกรรมการบริหารองค์การบริหารส่วนตำบลที่เอื้อต่อกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนในการดูแลรักษาต้นไม้ที่ปลูก ภายใต้โครงการตามพระราชเสาวนีย์ฯ: กรณีศึกษองค์การบริหารส่วนตำบลทุ่งชมพู อำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารการพัฒนา). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
[3] Bass; and Avolio. (1993). Transformational leadership: A response to critiques. In M. M. Chemers and R. Ayman (Eds.), Leadership theory and research: Perspectives and directions. (pp. 49-80). San Diego, CA: Academic Press.
[4] Denison. (2003). Corporate culture and Organizational effectiveness: Is There a similar pattern paround the world?. Advances in global leadership. 3: 205-227.
[5] Senge. (1990). The fifth discipline: the art and practice of the learning organization. New York: doubleday/currency.
[6] Steers. (1994). Introduction to organizational behavior. 2nd ed. New York: Harper collins publishers.
[7] Creswell; and Clark. (2011). Designing and conducting mixed methods research. 2nd ed.
Los Angeles, CA: Sage publication.
[8] Cochran. (1977). Sampling techniques. 3rd ed. New York: Wiley.
[9] Hair, G., Black, B., Babin, B., Anderson, R.; and Tatham, R. (2010). Multivariate data analysis. 7th ed. Pearson, Upper saddle river, New jersey.
[10] Comrey; and Lee. (1992). A first course in factor analysis. Hillsdale, NJ: Erlbaum.
[11] Henry Mintzberg. (1993). The structuring of organizations. Englewood cliffs, N.J.: Prentice hall.
[12] Miles; and Huberman. (1994). Qualitative data analysis. 2nd ed. Thousand oaks, CA: Sage publications.
[13] สุกัญญา สุขการณ์. (2552). ลักษณะผู้นำที่สัมพันธ์กับประสิทธิผลองค์การของเทศบาลในจังหวัดเขตปริมณฑลของกรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
[14] บุญแสง ชีระภากร. (2552). ภาวะผู้นำและการบริหารงานของผู้บริหารองค์การปกครองส่วนท้องถิ่น. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[15] อัมพล ชูสนุก. (2552). อิทธิพลของภาวะผู้นำของซีอีโอต่อประสิทธิผลองค์การในบริบทของวัฒนธรรมองค์การของบริษัทโรงกลั่นน้ำมันในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (บริหารธุรกิจ). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[16] ทิพย์พาพร มหาสินไพศาล. (2553). ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างภาวะผู้นำ วัฒนธรรมองค์การ การจัดการความรู้ และผลการปฏิบัติงานของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต (การบริหารการศึกษา). คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
[17] วิทยา จิตนุพงศ์. (2554). แบบจำลองเชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อภาวะความเป็นผู้นำของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[18] คมวัชร เอี้ยงอ่อง. (2555). ภาวะผู้นำ องค์การแห่งการเรียนรู้ กับประสิทธิผลองค์การของศาลยุติธรรม: ตัวแบบสมการโครงสร้าง. วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกริก.
[19] Paul A. Sabatier; and Daniel A. Mazmanian. (1980, August). A multivariate approach to public policy making. American Journal of Political Science. 24(3): 439-445.
[20] รังสรรค์ อินทน์จันทน์. (2552). ปัจจัยที่มีผลต่อความก้าวหน้าการถ่ายโอนภารกิจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น : ศึกษาเฉพาะกรณีองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) ในจังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาตร์). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
[21] จิราภรณ์ พงษ์ศรีทัศน์. (2553). ปัจจัยด้านวัฒนธรรมองค์กรและจัดการความรู้ที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[22] สมจินตนา คุ้มภัย. (2553). การเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลองค์การกรณีศึกษารัฐวิสาหกิจในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
[23] สิริพงษ์ ปานจันทร์. (2554). ประสิทธิผลในการบริหารงานของเทศบาลตำบลในจังหวัดนครปฐม. หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
[24] Cameron; and Quinn. (1999). Diagnosing and changing organizational culture. Reading, MA: Addison-Wesley.
[25] วนิดา สัจพันโรจน์. (2551). แนวทางการพัฒนาองค์การบริหารส่วนตำบลให้เป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ กรณีศึกษาจังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[26] วรรณวิมล คงสุวรรณ. (2553). รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุองค์กรแห่งการเรียนรู้ทางการพยาบาลในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยของรัฐ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ).
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
[27] ปรัชญา ชุ่มนาเสียว. (2553). รูปแบบกลยุทธ์การจัดการองค์การแห่งการเรียนรู้เพื่อการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดีในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[28] สุพิศาล ภักดีนฤนาถ. (2557). แนวทางการพัฒนากองบังคับการปราบปรามสู่องค์การแห่งการเรียนรู้.วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ) มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.
[29] Ellinger, Yang; and Ellinger. (2000). The relationship between the learning organization concept and firm’s financial performance: An empirical assessment. Human resource development quarterly. 13: 5-22.
[30] ดรุณี โกเมนเอก. (2553). รูปแบบความสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงสาเหตุต่อการเป็นองค์การแห่ง การเรียนรู้ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
[31] บัณฑิต ผังนิรันดร์. (2550). อิทธิพลของลักษณะขององค์การ นโยบายการบริหาร และการปฏิบัติงาน สภาพแวดล้อม การทำงานภายในองค์การ แรงจูงใจในการทำงาน ความพึงพอใจในงาน และความผูกพันต่อองค์การที่มีต่อประสิทธิผลของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา. ปริญญานิพนธ์ กศ.ด. (การอุดมศึกษา). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
[32] Max Weber. (1947). The theory of social and economic organization. Translated by A. M. Henderson & Talcott Parsons, The free press.
[33] Lussier. (2002). Teoría, Aplicación y Desarrollo de habilidades. (2a. Edición). México: Thomson Learning.
[34] Tichy, N.M., Frombrun, C.J.; and Devanna, M.A. (2002). Strategic human resource management. Sloan management review. 23(2): 47-61.
[35] Michael Armstrong. (1999). Armstrong's handbook of human resource management practice. 11th ed. London: Kogan page.
[36] Robert B. Denhardt; and Janet Vinzant Denhardt. (2007). The new public service. Printed in the United States of America.
[37] Stringer. (2002). Leadership and organization climate. New jersey: McGraw – Hill.
[38] Steers. (1994). Introduction to organizational behavior. 2nd ed. New York: Harpercollins Publishers.
[39] Robbins. (2005). Organizational behavior. 11th ed. Upper Saddle River, N.J: Pearson
[40] Glueck. (1988). Management. hinsdale: The dryden press. Hicks. Herbcrt G.
[41] Putti Joseph M. (1987). Management: A functional approach. Published by McGraw-Hill Education. Singapore.
[42] Davis; and Newstrom. (1985). Human behavior at work: Organization behavior. 7th ed. Singapore: Singapore National Printers.
[43] Barnard. (1972). The Functions of the excutives. Boston: Harvard University Press.
[44] Kimbrough; and Burkett. (1990). The principalship: concepts and practices. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
[45] พงษ์เทพ จันทสุวรรณ. (2554, ตุลาคม – 2555, มกราคม). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้และประสิทธิผลของหน่วยงานในสถานีตำรวจนครบาล. วารสารร่มพฤกษ์. 30(1): 89-116.
[2] นิมิตร โสชารี. (2545). คุณลักษณะความเป็นผู้นำของคณะกรรมการบริหารองค์การบริหารส่วนตำบลที่เอื้อต่อกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนในการดูแลรักษาต้นไม้ที่ปลูก ภายใต้โครงการตามพระราชเสาวนีย์ฯ: กรณีศึกษองค์การบริหารส่วนตำบลทุ่งชมพู อำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารการพัฒนา). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
[3] Bass; and Avolio. (1993). Transformational leadership: A response to critiques. In M. M. Chemers and R. Ayman (Eds.), Leadership theory and research: Perspectives and directions. (pp. 49-80). San Diego, CA: Academic Press.
[4] Denison. (2003). Corporate culture and Organizational effectiveness: Is There a similar pattern paround the world?. Advances in global leadership. 3: 205-227.
[5] Senge. (1990). The fifth discipline: the art and practice of the learning organization. New York: doubleday/currency.
[6] Steers. (1994). Introduction to organizational behavior. 2nd ed. New York: Harper collins publishers.
[7] Creswell; and Clark. (2011). Designing and conducting mixed methods research. 2nd ed.
Los Angeles, CA: Sage publication.
[8] Cochran. (1977). Sampling techniques. 3rd ed. New York: Wiley.
[9] Hair, G., Black, B., Babin, B., Anderson, R.; and Tatham, R. (2010). Multivariate data analysis. 7th ed. Pearson, Upper saddle river, New jersey.
[10] Comrey; and Lee. (1992). A first course in factor analysis. Hillsdale, NJ: Erlbaum.
[11] Henry Mintzberg. (1993). The structuring of organizations. Englewood cliffs, N.J.: Prentice hall.
[12] Miles; and Huberman. (1994). Qualitative data analysis. 2nd ed. Thousand oaks, CA: Sage publications.
[13] สุกัญญา สุขการณ์. (2552). ลักษณะผู้นำที่สัมพันธ์กับประสิทธิผลองค์การของเทศบาลในจังหวัดเขตปริมณฑลของกรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
[14] บุญแสง ชีระภากร. (2552). ภาวะผู้นำและการบริหารงานของผู้บริหารองค์การปกครองส่วนท้องถิ่น. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[15] อัมพล ชูสนุก. (2552). อิทธิพลของภาวะผู้นำของซีอีโอต่อประสิทธิผลองค์การในบริบทของวัฒนธรรมองค์การของบริษัทโรงกลั่นน้ำมันในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (บริหารธุรกิจ). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[16] ทิพย์พาพร มหาสินไพศาล. (2553). ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างภาวะผู้นำ วัฒนธรรมองค์การ การจัดการความรู้ และผลการปฏิบัติงานของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต (การบริหารการศึกษา). คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
[17] วิทยา จิตนุพงศ์. (2554). แบบจำลองเชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อภาวะความเป็นผู้นำของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[18] คมวัชร เอี้ยงอ่อง. (2555). ภาวะผู้นำ องค์การแห่งการเรียนรู้ กับประสิทธิผลองค์การของศาลยุติธรรม: ตัวแบบสมการโครงสร้าง. วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกริก.
[19] Paul A. Sabatier; and Daniel A. Mazmanian. (1980, August). A multivariate approach to public policy making. American Journal of Political Science. 24(3): 439-445.
[20] รังสรรค์ อินทน์จันทน์. (2552). ปัจจัยที่มีผลต่อความก้าวหน้าการถ่ายโอนภารกิจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น : ศึกษาเฉพาะกรณีองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) ในจังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาตร์). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
[21] จิราภรณ์ พงษ์ศรีทัศน์. (2553). ปัจจัยด้านวัฒนธรรมองค์กรและจัดการความรู้ที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[22] สมจินตนา คุ้มภัย. (2553). การเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลองค์การกรณีศึกษารัฐวิสาหกิจในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
[23] สิริพงษ์ ปานจันทร์. (2554). ประสิทธิผลในการบริหารงานของเทศบาลตำบลในจังหวัดนครปฐม. หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
[24] Cameron; and Quinn. (1999). Diagnosing and changing organizational culture. Reading, MA: Addison-Wesley.
[25] วนิดา สัจพันโรจน์. (2551). แนวทางการพัฒนาองค์การบริหารส่วนตำบลให้เป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ กรณีศึกษาจังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[26] วรรณวิมล คงสุวรรณ. (2553). รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุองค์กรแห่งการเรียนรู้ทางการพยาบาลในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยของรัฐ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ).
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
[27] ปรัชญา ชุ่มนาเสียว. (2553). รูปแบบกลยุทธ์การจัดการองค์การแห่งการเรียนรู้เพื่อการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดีในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[28] สุพิศาล ภักดีนฤนาถ. (2557). แนวทางการพัฒนากองบังคับการปราบปรามสู่องค์การแห่งการเรียนรู้.วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ) มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.
[29] Ellinger, Yang; and Ellinger. (2000). The relationship between the learning organization concept and firm’s financial performance: An empirical assessment. Human resource development quarterly. 13: 5-22.
[30] ดรุณี โกเมนเอก. (2553). รูปแบบความสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงสาเหตุต่อการเป็นองค์การแห่ง การเรียนรู้ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (การจัดการ). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
[31] บัณฑิต ผังนิรันดร์. (2550). อิทธิพลของลักษณะขององค์การ นโยบายการบริหาร และการปฏิบัติงาน สภาพแวดล้อม การทำงานภายในองค์การ แรงจูงใจในการทำงาน ความพึงพอใจในงาน และความผูกพันต่อองค์การที่มีต่อประสิทธิผลของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา. ปริญญานิพนธ์ กศ.ด. (การอุดมศึกษา). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
[32] Max Weber. (1947). The theory of social and economic organization. Translated by A. M. Henderson & Talcott Parsons, The free press.
[33] Lussier. (2002). Teoría, Aplicación y Desarrollo de habilidades. (2a. Edición). México: Thomson Learning.
[34] Tichy, N.M., Frombrun, C.J.; and Devanna, M.A. (2002). Strategic human resource management. Sloan management review. 23(2): 47-61.
[35] Michael Armstrong. (1999). Armstrong's handbook of human resource management practice. 11th ed. London: Kogan page.
[36] Robert B. Denhardt; and Janet Vinzant Denhardt. (2007). The new public service. Printed in the United States of America.
[37] Stringer. (2002). Leadership and organization climate. New jersey: McGraw – Hill.
[38] Steers. (1994). Introduction to organizational behavior. 2nd ed. New York: Harpercollins Publishers.
[39] Robbins. (2005). Organizational behavior. 11th ed. Upper Saddle River, N.J: Pearson
[40] Glueck. (1988). Management. hinsdale: The dryden press. Hicks. Herbcrt G.
[41] Putti Joseph M. (1987). Management: A functional approach. Published by McGraw-Hill Education. Singapore.
[42] Davis; and Newstrom. (1985). Human behavior at work: Organization behavior. 7th ed. Singapore: Singapore National Printers.
[43] Barnard. (1972). The Functions of the excutives. Boston: Harvard University Press.
[44] Kimbrough; and Burkett. (1990). The principalship: concepts and practices. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
[45] พงษ์เทพ จันทสุวรรณ. (2554, ตุลาคม – 2555, มกราคม). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้และประสิทธิผลของหน่วยงานในสถานีตำรวจนครบาล. วารสารร่มพฤกษ์. 30(1): 89-116.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
2019-06-27
รูปแบบการอ้างอิง
มุ่งการนา ช., พิจิตบันดาล ว., มีมาก ว., & จินดาพล ว. (2019). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง วัฒนธรรมองค์การ องค์การแห่งการเรียนรู้กับประสิทธิผลของเทศบาลนคร: การวิเคราะห์เส้นทาง TRANSFORMATIONAL LEADERSHIP CULTURE ORGANIZATION LEARNING ORGANIZATION AND ORGANIZATIONAL EFFECTIVENESS OF THE CITY MUNICIPALITIES: PATH ANALYSIS. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(21, January-June), 1–22. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/swurd/article/view/198147
ฉบับ
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
สัญญาอนุญาต
วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ อยู่ภายใต้การอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 4.0 International (CC-BY-NC-ND 4.0) เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น โปรดอ่านหน้านโยบายของวารสารสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเข้าถึงแบบเปิด ลิขสิทธิ์ และการอนุญาต
