การศึกษาระบบนิเวศเมืองสำหรับสังคมผู้สูงอายุผ่านกระบวนการมีส่วนร่วม

ผู้แต่ง

  • ภาวิณี เอี่ยมตระกูล ศูนย์แห่งความเป็นเลิศทางวิชาการด้านวิจัยและนวัตกรรมเพื่อการขนส่งเมือง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
  • สรารัตน์ ฉายพงษ์ ศูนย์แห่งความเป็นเลิศทางวิชาการด้านวิจัยและนวัตกรรมเพื่อการขนส่งเมือง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

คำสำคัญ:

การส่งเสริมกระบวนการมีส่วนร่วม, ระบบนิเวศเมือง, สังคมผู้สูงอายุ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางวางแผนการพัฒนาระบบนิเวศเมืองสำหรับสังคมผู้สูงอายุผ่านกระบวนการมีส่วนร่วม โดยศึกษาผ่านกระบวนการคิดเชิงออกแบบซึ่งเป็นเครื่องมือการดำเนินกิจกรรมในการส่งเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมสำหรับการวางแผนที่เหมาะสม ซึ่งเก็บรวบรวมข้อมูลจากการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการ กลุ่มเป้าหมายคือ ผู้สูงอายุที่มีอายุ 60 ขึ้นไป อาศัยอยู่ภายในอำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร จำนวน 240 คน และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เชิงเนื้อหาซึ่งมีขอบเขตในการพิจารณาระบบนิเวศสำหรับสังคมผู้สูงอายุทั้งหมด 3 ระดับ คือ ระดับบุคคล ระดับบ้าน และระดับชุมชน ผลการศึกษาพบว่า 1) ระดับบุคคล: ผู้สูงอายุบางกลุ่มมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมต่อสุขภาวะของการสูงวัยที่ดี อาทิ การนอนผิดเวลา การรับประทานอาหารผิดเวลา การไม่ทำกิจกรรมออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ 2) ระดับบ้าน: มีความเสี่ยงในการอยู่อาศัยสำหรับผู้สูงอายุเนื่องจากขาดสิ่งอำนวยความสะดวกที่ช่วยเอื้อต่อการอยู่อาศัยของผู้สูงอายุอย่างปลอดภัยและลดความเสี่ยง อาทิ ราวจับพยุง ปุ่มกดฉุกเฉิน 3) ระดับสภาพแวดล้อมชุมชน: ความสามารถในการเข้าถึงบริการขั้นพื้นฐานของสังคมมีความเกี่ยวโยงกับบริบทของพื้นที่ ซึ่งสามารถเสนอแนะเชิงนโยบายเพื่อการพัฒนารูปแบบทางกายภาพให้เกิดความเหมาะสมต่อสังคมสูงวัยในพื้นที่ด้วยการสร้างกลไกการประสานงานในระดับพื้นที่ และสร้างเสริมนวัตกรรมในการดูแลผู้สูงอายุโดยส่งเสริมการใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีที่ทันสมัย รวมทั้งพัฒนาพื้นที่สำหรับกิจกรรมเพื่อส่งเสริมให้ผู้สูงอายุได้มีกิจกรรมการออกกำลังกาย การพบปะสังสรรค์ และการฟื้นฟูที่เหมาะสมในแต่ละกลุ่มผู้สูงอายุ

Downloads

Download data is not yet available.

References

World population prospects. (2015). The World Population Prospects: 2015 Revision. Retrieved from https://www.un.org/

development/desa/publications/world-population-prospects-2015-revision.html

Understanding and Changing the Social World. (2013). Health and Medicine in International Perspective. Retrieved from https://www.peoi.org/Courses/Coursesen/socfwk/ch/ch18b.html

กรมกิจการเศรษฐกิจและสังคมของสหประชาชาติ (UNDESA). (2019). สูงวัยในศตวรรษที่ 21: การเฉลิมฉลองและความท้าทาย. สืบค้นจาก https://www.unfpa.org/sites/default/files/pub-pdf/Thai%20summary_Ageing%20in%20the%2021st%20Century_0.pdf

กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2019). สถานการณ์ผู้สูงอายุ. สืบค้นจาก https://www.dop.go.th/th/know/2/67

Buffel T, McGarry P, Phillipson C, De Donder L, Dury S, De Witte N, Smetcoren AS, Verté D. (2014). Developing Age-Friendly Cities: Case Studies from Brussels and Manchester and Implications for Policy and Practice. J Aging Soc Policy, 26(1-2), 52-72.

Fitzgerald KG, Caro FG. (2014). An overview of age-friendly cities and communities around the world. J Aging Soc Policy, 26(1-2), 1-18.

Menec VH, Means R, Keating N, Parkhurst G, Eales J. (2011). Conceptualizing age-friendly communities. J Aging, 30(3), 479-93.

Scharlach A.E., Lehning A.J. (2013). Ageing-friendly communities and social inclusion in the United States of America. Ageing Soc, 33, 110-136. https://doi.org/10.1017/S0144686X12000578

Bowling, A., and Dieppe, P. (2005). What is successful ageing and who should define it?. The British Medical Journal, 331(7531), 1548-1551.

Henkin, N., and Zapf, J. (2007). How communities can promote civic engagement of people age 50-plus. Generations, 30(4), 72-77.

CEDRU, Centro de Estudos e Desenvolvimento Regional e Urbano and BCG, Boston Consulting Group. (2008). Estudo de avaliação das necessidades dos seniores em Portugal: relatório final. Lisboa: Fundação Aga Khan Portugal.

Rémillard-Boilard S., Buffel T., Phillipson C. (2017). Involving older residents in age-friendly developments: from information to coproduction mechanisms. J. Hous. Elderly, 31, 146-159. https://doi.org/10.1080/02763893.2017.1309932

Iamtrakul, P., Chayphong, S., and Klaylee, J. (2019). The Study on Age-Friendly Environments for an Improvement of Quality of Life for Elderly, Asian Mega City, Thailand. Lowland Technology International, 21(2), 123-133.

IOM. (2002). Unequal Treatment: Confronting Racial and Ethnic Disparities in Health Care. Washington, DC: The National Academies Press.

McGinnis JM, Foege WH. (1993). Actual causes of death in the United States. Journal of the American Medical Association, 270(18), 2207-2212.

Lawton MP. (1983). Environment and other determinants of well-being in older people. The Gerontologist, 23(4), 349-357.

Story MF. (1998). Maximizing usability: the principles of universal design. Assistive Technology, 10(1), 4-12.

Demirkan H. (2007). Housing for the aging population. European Review of Aging and Physical Activity, 4(1), 33-38.

Kose S. (1998). From barrier-free to universal design: an international perspective. Assist Technol, 10(1), 44-50.

Iwarsson S, Ståhl A. (2003). Accessibility, usability and universal design--positioning and definition of concepts describing person-environment relationships. Disabil Rehabil, 25(2), 57-66.

Rowe JW, Kahn RL. (1987). Human aging: usual and successful. Science, 237(4811), 143-149.

Van Hoof J, Kort HS, van Waarde H, Blom MM. (2010). Environmental interventions and the design of homes for older adults with dementia: an overview. Am J Alzheimers Dis Other Demen, 25(3), 202-32.

Fisher BJ, Specht DK. (1999). Successful aging and creativity in later life. Journal of Aging Studies, 13(4), 457-472.

Qway. (2018). การวิเคราะห์ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย. สืบค้นจาก http://www.tpa.or.th/publisher/pdfFileDownloadS/FQ145_p40-43.pdf

Iamtrakul, P., Klaylee, J., and Ruengratanaumporn, I. (2021). Participatory Planning Approach toward Smart Sustainable City Development. Proceedings of International Structural Engineering and Construction, 8(1), 1-6.

ภาวิณี เอี่ยมตระกูล, พิริยา ซิ้มเจริญ, และพรชัย จันทร์ถาวร. (2555). แนวทางศึกษาการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมความปลอดภัยทางถนนของเมือง: กรณีศึกษา เทศบาลเมืองท่าโขลง จังหวัดปทุมธานี. JARS, 9(1), 61-81.

International Association for Public Participation. (2006). หลักการสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชน. สืบค้นจาก https://recc.erc.or.th/

index.php/2015-07-07-07-53-46/464-2010-02-01-08-32-52

จังหวัดสมุทรสาคร. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดสมุทรสาคร. สืบค้นจาก http://www.samutsakhon.go.th/document/plan%20sk.pdf

Iamtrakul, P., Chayphong, S., Jomnonkwao, S., and Ratanavaraha, V. (2021). The Association of Falls Risk in Older Adults and Their Living Environment: A Case Study of Rural Area, Thailand. Sustainability, 23(24), 1-16.

Kopec D. (2007). Designs that Protect: Culturally Sensitive Designs for Long Term Care Facilities. Washington, National Council for Interior Design Qualification monograph series.

Iamtrakul, P., and Chayphong, S. (2021). Healthy Aging in Home Environment Exposures. GMSARN International Journal, 15(3), 175-184.

ปฐวี พิพัฒน์วรากุล. (2555). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการหกล้มภายในบริเวณบ้านของผู้สูงอายุที่มารับบริการหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ในชุมชนเชียงทอง ตำบลระแหง อำเภอเมือง จังหวัดตาก. วิทยานิพนธ์ปริญญาแพทยศาสตรบัณฑิต. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

เพ็ญรุ่ง วรรณดี, จิรพรรณ โพธิ์ทอง, และอุมากร ใจยั่งยืน. (2563). การศึกษาสถานการณ์การหกล้มในผู้สูงอายุในชุมชน จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9, 14(34), 126-141.

Iamtrakul, P., and Chayphong, S. (2021). Aging and Environment in Role of Rural Older Adults. GMSARN International Journal, 15(3), 236-243.

Anderson GF, Hussey PS. (2000). Population aging: a comparison among industrialized countries. Health Affairs, 19(3), 191-203.

Lloyd-Sherlock P. (2000). Population ageing in developed and developing regions: implications for health policy. Social Science and Medicine, 51(6), 887-895.

Statistics Canada. (2011). The Canadian Population in 2011: Age and Sex. Retrieved from https://www12.statcan.gc.ca/census-recensement/2011/as-sa/98-311-x/98-311-x2011001-eng.cfm

Iamtrakul, P., and Chayphong, S. (2021). Exploring the Influencing Factors on Living Alone and Social Isolation among Older Adults in Rural Areas of Thailand. International Journal of Environmental Research and Public Health, 19(21), 14572. https://doi.org/10.3390/ijerph192114572

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-12-29