แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา
คำสำคัญ:
แนวทาง, การพัฒนา, การท่องเที่ยวเชิงศาสนา, ตำบลเบตงบทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพและศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา และ (2) ค้นหาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา ใช้กระบวนทัศน์แนวปรากฏการณ์วิทยา เก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารและภาคสนาม โดยการสังเกต การสัมภาษณ์เชิงลึก และการสนทนากลุ่ม ผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ กลุ่มหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว จำนวน 6 คน กลุ่มผู้ประกอบการภาคเอกชน จำนวน 6 คน กลุ่มผู้นำชุมชน จำนวน 6 คน กลุ่มนักท่องเที่ยว จำนวน 5 คน และกลุ่มบุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเชิงศาสนา จำนวน 5 คน รวมทั้งหมด 28 คน ผลการวิจัยพบว่า แหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาตำบลเบตง จังหวัดยะลา ที่เป็นที่นิยมของกลุ่มนักท่องเที่ยว และสามารถเชื่อมโยงเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศาสนาได้ในอนาคต มีด้วยกัน 3 แห่ง ได้แก่ วัดโพธิสัตโตเจ้าแม่กวนอิมเบตง วัดพุทธาธิวาส และมูลนิธิอำเภอเบตง แต่ละแห่งล้วนมีประวัติเรื่องเล่าและกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงศาสนาที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง เช่น กิจกรรมงานสมโภชวัดกวนเบตง กิจกรรมเวียนเทียนรอบอุโบสถ กิจกรรมการเสี่ยงเซียมซี และการขอหวยในส่วนของแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา มีทั้งหมด 6 ด้าน สามารถนำมาจัดกลุ่มสร้างเป็นแก่นหลักของการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ได้ 4 มิติ คือ มิติการวางแผน เช่น ความสามารถในการจัดโปรแกรมการท่องเที่ยว มิติการจัดการ เช่น ความสามารถในการเข้าถึงและกิจกรรม มิติการอำนวยการ เช่น การให้บริการของแหล่งท่องเที่ยวและสิ่งอำนวยความสะดวก และมิติการประสานงาน เช่น สิ่งดึงดูดใจ ทั้งนี้ หน่วยงานภาครัฐควรเป็นแกนนำในการประสานงานให้เกิดความร่วมมือ เน้นการขับเคลื่อนพลังกันของทุกภาคส่วน (Synergy) ตระหนักเห็นคุณค่าของทรัพยากรแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาที่มีอยู่ในพื้นที่ อันจะนำไปสู่ความเข้มแข็งด้านการท่องเที่ยวเชิงเศรษฐกิจและสังคมของชุมชนเบตงต่อไป
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). รายงานผลข้อมูลตามตัวชี้วัดตามแผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ ประเด็นการท่องเที่ยว 2561. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2565). แนวทางการจัดการและส่งเสริมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
สำนักนายกรัฐมนตรี. (2566). แผนยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (2561-2580). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
จีรนันต์ ไชยงามนอกซ์. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวทางพระพุุทธศาสนา. เชียงราย: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
เทศบาลเมืองเบตง. (2565). รายงานสถิติการท่องเที่ยว. ยะลา: กองยุทธศาสตร์และงบประมาณ.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว พ.ศ. 2564-2565. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและแผน.
อัยยรัช อาภาศิลป์. (2563). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงศาสนาสำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทยในพุทธมณฑล ประจำจังหวัดสุพรรณบุรี [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ศุภลักษณ์ อัครางกูล. (2555). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศไทย พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: บริษัท พีดับบลิว ปริ้นติ้ง จำกัด.
Fayol, H. (1984). General and industrial management. London: Pitman.
Koontz, H., and Weihrich, H. (2010). Essentials of management: An international perspective. India: McGraw Hill.
ชนัญ วงษ์วิภาค. (2558). การท่องเที่ยววัฒนธรรม: ภาพสะท้อนจากของที่ระลึก. กรุงเทพฯ: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Pike, S. (2017). Destination positioning and temporality: Tracking relative strengths and weaknesses over time. Journal of Hospitality and Tourism Management, 31, 126-133.
ชาญโชติ ชมพูนุท. (2565). แนวทางการบริหารจัดการการท่องเที่ยวแห่งชาติ. สืบค้นเมื่อ 25 เมษายน 2566, จาก http://www.thaiihdc.org/web/index.php
วรรณา ศิลปอาชา. (2558). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ประพัทธ์ชัย ไชยนอก. (2554). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
พยอม ธรรมบุตร. (2562). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนพื้นฐานอัตลักษณ์และวิถีไทย แบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในเขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 13(3), 65-75.
สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4, สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). 9 ปี และก้าวต่อไปของการวิจัยท่องเที่ยวไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
Dickman, C. R. (2021). Ecological consequences of Australia's “Black Summer” bushfires: Managing for recovery. Integrated Environmental Assessment and Management, 17(6), 1162-1167.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ อยู่ภายใต้การอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 4.0 International (CC-BY-NC-ND 4.0) เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น โปรดอ่านหน้านโยบายของวารสารสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเข้าถึงแบบเปิด ลิขสิทธิ์ และการอนุญาต