แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา

ผู้แต่ง

  • เกษตรชัย และหีม สาขาวิชาสังคม วัฒนธรรม และการพัฒนามนุษย์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
  • พงษ์ทัช จิตวิบูลย์ สาขาการจัดการภูมิสังคมและวัฒนธรรม วิทยาลัยโพธิวิชชาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
  • ปัญญา เทพสิงห์ สาขาวิชาสังคม วัฒนธรรม และการพัฒนามนุษย์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
  • สกาวรัตน์ บุญวรรโณ สาขาวิชาสังคม วัฒนธรรม และการพัฒนามนุษย์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
  • ภรณีย ยี่ถิ้น สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์

คำสำคัญ:

แนวทาง, การพัฒนา, การท่องเที่ยวเชิงศาสนา, ตำบลเบตง

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพและศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา และ (2) ค้นหาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา ใช้กระบวนทัศน์แนวปรากฏการณ์วิทยา เก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารและภาคสนาม โดยการสังเกต การสัมภาษณ์เชิงลึก และการสนทนากลุ่ม ผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ กลุ่มหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว จำนวน 6 คน กลุ่มผู้ประกอบการภาคเอกชน จำนวน 6 คน กลุ่มผู้นำชุมชน จำนวน 6 คน กลุ่มนักท่องเที่ยว จำนวน 5 คน และกลุ่มบุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเชิงศาสนา จำนวน 5 คน รวมทั้งหมด 28 คน ผลการวิจัยพบว่า แหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาตำบลเบตง จังหวัดยะลา ที่เป็นที่นิยมของกลุ่มนักท่องเที่ยว และสามารถเชื่อมโยงเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศาสนาได้ในอนาคต มีด้วยกัน 3 แห่ง ได้แก่ วัดโพธิสัตโตเจ้าแม่กวนอิมเบตง วัดพุทธาธิวาส และมูลนิธิอำเภอเบตง แต่ละแห่งล้วนมีประวัติเรื่องเล่าและกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงศาสนาที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง เช่น กิจกรรมงานสมโภชวัดกวนเบตง กิจกรรมเวียนเทียนรอบอุโบสถ กิจกรรมการเสี่ยงเซียมซี และการขอหวยในส่วนของแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา มีทั้งหมด 6 ด้าน สามารถนำมาจัดกลุ่มสร้างเป็นแก่นหลักของการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ได้ 4 มิติ คือ มิติการวางแผน เช่น ความสามารถในการจัดโปรแกรมการท่องเที่ยว มิติการจัดการ เช่น ความสามารถในการเข้าถึงและกิจกรรม มิติการอำนวยการ เช่น การให้บริการของแหล่งท่องเที่ยวและสิ่งอำนวยความสะดวก และมิติการประสานงาน เช่น สิ่งดึงดูดใจ ทั้งนี้ หน่วยงานภาครัฐควรเป็นแกนนำในการประสานงานให้เกิดความร่วมมือ เน้นการขับเคลื่อนพลังกันของทุกภาคส่วน (Synergy) ตระหนักเห็นคุณค่าของทรัพยากรแหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาที่มีอยู่ในพื้นที่ อันจะนำไปสู่ความเข้มแข็งด้านการท่องเที่ยวเชิงเศรษฐกิจและสังคมของชุมชนเบตงต่อไป

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). รายงานผลข้อมูลตามตัวชี้วัดตามแผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ ประเด็นการท่องเที่ยว 2561. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2565). แนวทางการจัดการและส่งเสริมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

สำนักนายกรัฐมนตรี. (2566). แผนยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (2561-2580). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

จีรนันต์ ไชยงามนอกซ์. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวทางพระพุุทธศาสนา. เชียงราย: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

เทศบาลเมืองเบตง. (2565). รายงานสถิติการท่องเที่ยว. ยะลา: กองยุทธศาสตร์และงบประมาณ.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว พ.ศ. 2564-2565. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและแผน.

อัยยรัช อาภาศิลป์. (2563). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงศาสนาสำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทยในพุทธมณฑล ประจำจังหวัดสุพรรณบุรี [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ศุภลักษณ์ อัครางกูล. (2555). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.

กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศไทย พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: บริษัท พีดับบลิว ปริ้นติ้ง จำกัด.

Fayol, H. (1984). General and industrial management. London: Pitman.

Koontz, H., and Weihrich, H. (2010). Essentials of management: An international perspective. India: McGraw Hill.

ชนัญ วงษ์วิภาค. (2558). การท่องเที่ยววัฒนธรรม: ภาพสะท้อนจากของที่ระลึก. กรุงเทพฯ: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Pike, S. (2017). Destination positioning and temporality: Tracking relative strengths and weaknesses over time. Journal of Hospitality and Tourism Management, 31, 126-133.

ชาญโชติ ชมพูนุท. (2565). แนวทางการบริหารจัดการการท่องเที่ยวแห่งชาติ. สืบค้นเมื่อ 25 เมษายน 2566, จาก http://www.thaiihdc.org/web/index.php

วรรณา ศิลปอาชา. (2558). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ประพัทธ์ชัย ไชยนอก. (2554). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

พยอม ธรรมบุตร. (2562). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนพื้นฐานอัตลักษณ์และวิถีไทย แบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในเขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 13(3), 65-75.

สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4, สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). 9 ปี และก้าวต่อไปของการวิจัยท่องเที่ยวไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

Dickman, C. R. (2021). Ecological consequences of Australia's “Black Summer” bushfires: Managing for recovery. Integrated Environmental Assessment and Management, 17(6), 1162-1167.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-10-31

รูปแบบการอ้างอิง

และหีม เ., จิตวิบูลย์ พ., เทพสิงห์ ป., บุญวรรโณ ส., & ยี่ถิ้น ภ. (2024). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนา ตำบลเบตง จังหวัดยะลา. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 16(32, July-December), 1–17, Article 266919. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/swurd/article/view/266919