อัตราการฆ่าตัวตายและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย: กรณีศึกษาจังหวัดสุพรรณบุรี

บทคัดย่อ

การฆ่าตัวตายเป็นปัญหาที่สำคัญของการเสียชีวิตทั่วโลกและมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น จังหวัดสุพรรณบุรีเป็นจังหวัดที่พบอัตราฆ่าตัวตายสูงกว่าเกณฑ์ที่กรมสุขภาพจิตกำหนดไว้เกือบทุกปี การวิจัยเชิงพรรณนาแบบย้อนหลังนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราการฆ่าตัวตายและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการฆ่าตัวตายของผู้มีพฤติกรรมการฆ่าตัวตายในจังหวัดสุพรรณบุรี ระหว่างปี 2557-2561 โดยนำข้อมูลตามแบบ รง.506DS ในปีดังกล่าวจำนวน 854 ฉบับ มาตรวจสอบและวิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ จำนวน ร้อยละ อัตรา ค่าเฉลี่ย มัธยฐาน ค่าสูงสุดและค่าต่ำสุด ผลการวิจัยพบผู้มีพฤติกรรมการฆ่าตัวตายแต่ละปีอยู่ระหว่าง 151-187 ราย เป็นหญิงมากกว่าชายเล็กน้อย อายุเฉลี่ยระหว่าง 35.98-38.03 ปี อายุน้อยที่สุด 12 ปี มากที่สุด 94 ปี ส่วนใหญ่มีสถานภาพสมรส มีอาชีพรับจ้าง อาศัยอยู่ในอำเภอเมืองมากที่สุด พบอัตราการฆ่าตัวตายสำเร็จอยู่ระหว่าง 2.71-4.24 ต่อประชากรแสนคน ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย พบเพศชายมีอัตราการฆ่าตัวตายสำเร็จสูงกว่าเพศหญิง อัตราการฆ่าตัวตายไม่สำเร็จอยู่ระหว่าง 13.54-18.97 ต่อประชากรแสนคน เป็นหญิงมากกว่าชาย ส่วนใหญ่เป็นการฆ่าตัวตายเป็นครั้งแรก และมักพบพฤติกรรมทำร้ายตนเองซ้ำภายใน 2 ปี นับจากการทำร้ายตนเองครั้งแรกและอาจยาวนานอีกหลายปี ผู้ฆ่าตัวตายสำเร็จใช้วิธีแขวนคอตายและผู้ฆ่าตัวตายไม่สำเร็จใช้วิธีกินยาเกินขนาดมากที่สุด สาเหตุการทำร้ายตนเองของผู้ฆ่าตัวตายสำเร็จเกิดจากปัญหาโรคเรื้อรัง/เอดส์/พิการ การทะเลาะกับคนใกล้ชิด น้อยใจ ถูกดุด่า ตำหนิ มีภาวะซึมเศร้าและผิดหวังความรัก ในขณะผู้ฆ่าตัวตายไม่สำเร็จก็มีสาเหตุใกล้เคียงกับผู้ฆ่าตัวตายสำเร็จ ยกเว้นสาเหตุจากโรคเรื้อรัง/เอดส์/พิการที่พบในสัดส่วนน้อยกว่า ทั้งสองกลุ่มมีปัญหาสุขภาพจากโรคความดันโลหิตสูง โรคเบาหวาน โรคจิต อัมพาต/โรคเส้นเลือดสมอง/ไขสันหลัง และเอดส์/HIV และมีพฤติกรรมติดบุหรี่ สุรา สารเสพติดใกล้เคียงกัน งานวิจัยมีข้อเสนอให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาระบบบริการ (Service plan) ด้านสาขาสุขภาพจิตและจิตเวชของหน่วยงานทุกระดับให้มีระบบการบริหารจัดการที่ชัดเจน มีการบันทึกข้อมูลตามแบบ รง.506DS ที่ครบถ้วน ถูกต้องและเป็นปัจจุบัน พัฒนาระบบการส่งต่อข้อมูลและการติดตามเฝ้าระวังผู้มีพฤติกรรมฆ่าตัวตายอย่างใกล้ชิด โดยเฉพาะในปีแรกหลังการทำร้ายตนเองและควรมีการประเมินความเสี่ยงในกลุ่มดังกล่าวอย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลาอย่างน้อย 2 ปี นอกจากนี้ควรมีการส่งเสริม ป้องกันปัญหาสุขภาพจิตในทุกกลุ่มวัยในด้านสัมพันธภาพและการจัดการปัญหา