Development Model for of Bangkok Temples to be The Arts and Cultural learning Centers
Main Article Content
Abstract
The research objective of this study is as follows: 1. to study a learning culture 2. to study the development model of the temple in Bangkok as a learning culture and 3. The proposed development model temple in Bangkok. provide a learning culture. This research is research combines both quantitative and qualitative research. The quantitative survey of 400 monks and the public image / and qualitative interviews and focus groups, and representatives of a number of different forms 8 / person. The research found that 1. Development model is a learning culture at a high level. And in many aspects, including the suitability and correctness of painting, sculpture, architecture and traditions. 2.The development was a learning culture are two forms: 1) the development model to measure learning the history and culture includes four aspects: (1) the painting (2) contains (3) architecture and (4) traditions. 2) The model developed to measure learning Buddhist. As a measure to a different ministry. Whether it's prayer light waving rite Lent ordination Enkkam Times Novice ordination Summer Meditation practice The second is the development model through discussion groups. The participants agreed to form a high level. And through discussion and comments from the public, including novices and experts were of the opinion that a reasonable level. 3. Development model is a learning culture. The proposed model is found. The model developed to measure learning culture must be created or developed by the core. A week prior to the development of their local knowledge to use as a tool to pull people into the temple. Or may be used to develop a culture and history of the monastery is outstanding. Appended to the development of Buddhism.
Article Details
References
สำนักผังเมือง กรุงเทพมหานคร. รายงานการศึกษาศาสนสถานประเภทวัดในกรุงเทพมหานคร พ.ศ.2555.
ปริญญ์ทนันชัยบุตร. “การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ทัศนศิลป์เพื่อพัฒนาความคิดสร้างสรรค์”. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยขอนแก่น , 2553.
พระครูวัฒนสุตานุกูล. “กระบวนการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งเรียนรู้ของคณะสงฆ์ไทย”. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาพุทธบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย : 2557.
พระมหาขวัญ ถิรมโน. “วัดอรุณราชวราราม: บทบาทการพัฒนาทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรมของวัดที่ส่งผลต่อศรัทธาของประชาชน”. วิทยานิพนธ์วัฒนธรรมศาสตร์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2553.
เสาวภา ไพทยวัฒน์ และคณะ. “การเปลี่ยนแปลงในชีวิตของสังคมเมืองกับการสร้างรูปแบบศรัทธการ มีส่วนร่วมในการทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาและการอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย : กรณีศึกษาวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม”. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 2553.
วิวัฒนชัย บุญยภักดิ์. “วัด: จําเปนอยางไรจะตองมีคูมือพัฒนา”. จุลสารการทองเที่ยว, ฉบับปที่ 7 เลมที่ 1. (มกราคม 2531): 74– 76