THE DEVELOPMENT OF A CAUSAL MODEL OF ONLINE LEARNING ACHIEVEMENT WITH ONLINE INSTRUCTION OF UNDERGRADUATE STUDENTS
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to develop and verify the consistency of the causal model of online academic achievement through online teaching of undergraduate students. This research uses quantitative research methodology, which is collected by undergraduate students in the Pathum Thani area of 1,332 people used a simple random sampling method. The research tool was a questionnaire and analyzed the data with descriptive statistics, and verified the model's consistency using the LISREL model analysis principle. The research found that The causal model of online academic achievement consists of 4 components, 14 indicators: 1. Online performance and role of instructor: 4 Indicators 2. Measurement and evaluation of online learning outcomes include: 3 Indicators 3. Self-directed learning in online context include: 4 indicators and 4. online academic achievements include: 3 Indicators The theoretical hypothesis model developed corresponds to empirical data (22 = 53.79, df = 41, p = .09) where 3 predictors jointly explain 97 percent of the variation in online learning achievement and 3. self-directed learning in an online context had a direct influence on online learning achievement. The influence value was .88 with statistical significance at the .01 level. Indirectly influenced online learning achievement with an indirect effect size of .85
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
References
กฎกระทรวง: มาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา พ.ศ.2565. (2565, 31 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 139 (ตอนที่ 20 ก), หน้า 28-31.
กิ่งกมล ศิริประเสริฐ และกอบสุข คงมนัส. (2564). ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้ห้องเรียนกลับด้านร่วมกับเกม Kahoot วิชาภาษาอังกฤษที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการกำกับตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารวิจัยและนวัตกรรมสถาบันการอาชีวศึกษากรุงเทพมหานคร, 4(2), 157-180.
กิติกร ทิพนัด, วันวิสาข์ โชรัมย์, รุ่งโรจน์ พงศ์กิจวิทูร, และจิรศักดิ์วิพัฒน์ โสภากร. (2564). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและทักษะศตวรรษที่21 โดยใช้บทเรียนออนไลน์. สิกขาวารสารศึกษาศาสตร์, 8(1), 124-131.
จันทนา วัฒนกาญจนะ, แพรวพรรณ ตรีชั้น, ธนาธิป พัวพรพงษ์, และ วิศิษฐ์ ฤทธิบุญไชย. (2564). ประสิทธิภาพของการเรียนออนไลน์จากสมรรถนะผู้สอนและการวัดประเมินผล กรณีศึกษาคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. วารสารวิชาการ สังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 3(2), 1-13.
โชติกา ภาษีผล และคณะ. (2558). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฏฐภรณ์ หลาวทอง. (2563). แนวทางการวัดประเมินผลการเรียนผ่านระบบ Online ในสถานการณ์ COVID-19. สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2563, จาก Learning Innovation Center, Chulalongkorn University : https://www.facebook.com/LicChula/?tn-str=k*F.
ดิเรก ธีระภูธร. (2560). ผลการใช้รูปแบบการเรียนการสอนด้วยกลวิธีการกำกับตนเองร่วมกับการเรียนรู้ร่วมกันใน การ เรียนแบบผสมผสาน. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยทักษิณ, 17(2), 140-149.
ปราวีณยา สุวรรณณัฐโชติ. (2561). สมรรถนะและบทบาทผู้สอนออนไลน์: การแสดงตนและสนับสนุนผู้เรียน. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(2), 244 – 256.
ภูษิต วงศ์หล่อสายชล. (2555). การวิจัยและพัฒนาคู่มือกลยุทธ์การส่งเสริมกลยุทธ์การเรียนรู้แบบกำกับตนเองใน บริบทการเรียนออนไลน์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยด้วยการออกแบบการเก็บรวบรวมข้อมูลผ่านระบบออนไลน์. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิธีวิทยาการวิจัยศึกษา ภาควิชาวิจัยและ จิตวิทยาการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุทธนา พันธ์มี และเฉลิม ทองจอน. (2565). การศึกษาผลการเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชานวัตกรรม และ เทคโนโลยีเพื่อการเรียนรู้ด้วยบทเรียนออนไลน์ สำหรับนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต. วารสารมจรอุบลปริทรรศน์, 7(2), 1781-1790.
วรรณากร พรประเสริฐ. (2565). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดการเรียนรู้แบบกำกับตนเองในการเรียนออนไลน์ของนิสิตนักศึกษาครูในสถาบันอุดมศึกษา. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 5(14), 111-128.
สาลินี จงใจสุรธรรม และวินัย ดำสุวรรณ. (2558). กลวิธีการกำกับตนเองในการเรียนรู้ในศตวรรษ ที่ 21. วารสาร พฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 7(1), 15-26.
สุพรรษา วิทยพันธ์, ทวิกา ตั้งประภา และอรอุมา เจริญสุข. (2563). การสังเคราะห์งานวิจัยเกี่ยวกับการกำกับตนเองในการเรียนรู้ของนักเรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน: การวิเคราะห์อภิมาน. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 12(2), 71-87.
สุวัฒน์ บรรลือ. (2560). รูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ที่เหมาะสมสำหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏ อุบลราชธานี. คณะวิทยาการคอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี.
Barnard, L., Paton, V. & Lan, W. (2008). Online self-regulatory learning behavior as a mediator in the relationship between online course perception with achievement. International Review of Research in Open and Distance Learning 9(2): 1-11.
Hair, J.F., Black, W.C., Babin, B.J., Anderson, R.E., and Tatham, R.L. (2010). Multivariate Data Analysis. 7th ed. New Jersey: Pearson Education.
Lynch, R. & Dembo, M. (2004). The relationship between self-regulation and online learning in a blended learning context. International Review of Research in Open and Distance Learning 5(2).
Sharma, S., Dick, G., Chin, W. & Land, L.P.W. (2007). Self-Regulation and E-learning. Proceeding in the 15th European Conference on Information System. 383-394.