การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย

Main Article Content

บุญส่ง ทองเอียง

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย และ 2) ตรวจสอบความสอดคล้องขององค์ประกอบและตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย กลุ่มตัวอย่างในการวิจัย ได้แก่ อาจารย์ พระนักศึกษา นักศึกษา และศิษย์เก่า ของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน 385 รูป/คน เครื่องมือในการวิจัยคือ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าต่ำสุด ค่าสูงสุด ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสถิติวัดระดับความกลมกลืนของโมเดลกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ประกอบด้วย 5 องค์ประกอบ 63 ตัวชี้วัด ได้แก่ องค์ประกอบด้านการตอบสนองความต้องการของสังคม องค์ประกอบด้านการสื่อสารกับสังคมและรับใช้สังคมทั่วไป องค์ประกอบด้านการสื่อสารกับสังคมและรับใช้สังคมตามหลักพุทธศาสนา องค์ประกอบด้านความเสมอภาคในโอกาสการเข้าถึงอุดมศึกษา และองค์ประกอบด้านการลดปัญหาความเสียเปรียบในสังคม โดยทุกโมเดลมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ 2) ผลการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสองความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย โมเดลมีความสอดคล้องกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ และ 3) ผลการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพที่ได้จากการสัมภาษณ์เพื่อยืนยันองค์ประกอบความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ผู้อำนวยการวิทยาลัยศาสนศาสตร์ทุกท่านมีความเห็นสอดคล้องกับองค์ประกอบและตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ทองเอียง บ. (2015). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. วารสาร สถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 6(1), 55–68. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/yri/article/view/173481
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ชาญณรงค์ บุญหนุน. (2550). ความเป็นธรรมในพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ดิลกะ ลัทธพิพัฒน์. (2553). เลื่อมล้ำของโอกาสทางการศึกษากับแนวโน้มของค่าจ้างในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.

ทัศนี เจนวิถีสุข. การสื่อสารเชิงพุทธกับการเปลี่ยนแปลงสังคม. วิทยนิพนธ์ พุธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วัลลภา เฉลิมวงศาเวช. (2555). “ความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรอุดมศึกษา”, Exclusive Journal. 2(1), 116-112.

สถาบันไทยพัฒน์. (2555). 4 กลยุทธ์เพิ่มดีกรี CSR สร้างกระแสขับเคลื่อนทั่วประเทศ. สืบค้นเมื่อ 5 กันยายน 2555, จาก http://thaicsr.blogspot.com/2009/11/4-csr.html

สุมน อมรวิวัฒน์. (2557). ปฎิญญา “มหาวิทยาลัยรับผิดชอบต่อสังคม”. กรุงเทพฯ : ศูนย์ส่งเสริมและพัฒนาแผ่นดินเชิงคุณธรรม.

สุภางค์ จันทวานิช. (2549). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.