มีตัวรู้อยู่ในวัตถุ : สมมุติฐานใหม่กับการวิเคราะห์พฤติกรรมสสารผ่านมุมมองพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

คนส่วนใหญ่มีความเชื่อพื้นฐานว่า สิ่งมีชีวิตประกอบด้วย รูปกับนาม หรือ กายกับจิต และ นามหรือจิตมี “ตัวรู้” แต่สิ่งไม่มีชีวิตที่เป็นวัตถุสสาร ประกอบด้วย “รูป” เพียงอย่างเดียว ไม่มีตัวรู้ หรือตัวรับรู้ บทความนี้ได้ตรวจสอบและวิพากษ์ความเชื่อพื้นฐานดังกล่าว โดยวิเคราะห์จากผลการทดลองของ Mr. Masaru Emoto และผลการทดลอง EPR ( ) ในการวิเคราะห์ บทความชี้ให้เห็นถึงประเด็นปัญหาเรื่องความไม่สอดคล้องต้องกันระหว่าง ผลการทดลองฟิสิกส์ควอนตัม และการทดลองของ Mr. Emoto กับความเชื่อพื้นฐานที่ว่าสิ่งไม่มีชีวิตย่อมไม่มีตัวรู้ บทความได้นำเสนอสมมุติฐานใหม่ที่ว่า สิ่งไม่มีชีวิตมีตัวรู้ โดยชี้ให้เห็นถึงโอกาสความเป็นไปได้ในสมมุติฐานดังกล่าว ด้วยการสร้าง “แบบจำลองใหม่” ที่มีการปรับ ตัวแปรในสมการ EPR ซึ่งนำไปสู่การสร้างทางออกจากประเด็นปัญหาเรื่องความไม่สอดคล้องต้องกัน ในพุทธศาสนาเอง ก็มีการกล่าวถึงเรื่อง วัตถุสสารมีตัวรู้ แต่เป็นประเด็นที่ไม่ค่อยมีผู้สนใจ และนำมาวิเคราะห์ต่อ บทความนี้ ได้นำเรื่องดังกล่าวมาสรุปรวมไว้ด้วย หากสมมุติฐานที่ว่า วัตถุสสารมีตัวรู้ ได้รับการยอมรับ ย่อมจะส่งผลกระทบต่อฐานคติ และกระบวนทัศน์ในหลายเรื่อง เช่น ฐานคติต่อธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ฐานคติทางด้านวิทยาศาสตร์ใหม่ ที่โยงกับทฤษฎีควอนตัม ทฤษฎีสตริง ฯลฯ และที่สำคัญในมุมมองพุทธศาสนาก็คือ การที่วัตถุสสาร มีตัวรู้นี้ จะช่วยให้เข้าใจในเรื่องที่ซับซ้อน เช่น นิยามทั้ง 5 คือ อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตนิยาม กรรมนิยาม และธรรมนิยาม ได้ชัดเจนขึ้น