รูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธในศตวรรษที่ 21

Main Article Content

พระครูปลัดธีระชัย อชิโต

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง รูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธในศตวรรษที่ 21 มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการเรียนรู้เชิงพุทธและทักษะแห่งความรู้ในศตวรรษที่ 21 เพื่อพัฒนาทักษะความรู้ในศตวรรษที่ 21 ด้วยหลักการเรียนรู้เชิงพุทธ เพื่อนำเสนอรูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธในศตวรรษที่ 21 ผลการศึกษา การเรียนรู้เชิงพุทธและทักษะแห่งความรู้ในศตวรรษที่ 21 ต้องเป็นไปตามวัตถุประสงค์เชิงมโนธรรมและวัตถุประสงค์เชิงพฤติกรรม เน้นวิธีการเรียนรู้ การค้นพบด้วยตนเอง การประเมินตนเองและปรับปรุงแก้ไขผลแห่งการปฏิบัตินั้นเป็นนิจ โดยมีครูเป็นกัลยาณมิตรคอยชี้แนะแนวทาง ช่วยสร้างบรรยากาศทางวิชาการและสิ่งแวดล้อมที่มีสุนทรียภาพ โดยมีกระบวนการที่ผัสสะทั้ง 6 ประการของมนุษย์ในการเรียนรู้ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจได้สัมผัสและสัมพันธ์กับสิ่งเร้า เกิดธาตุรู้ คือ รู้สึก, หมายรู้, รู้คิด, รู้แจ้ง และมีการกระทำโต้ตอบฝึกฝนอบรมตนเองหรือโดยกัลยาณมิตรจนประจักษ์ผล เกิดความรู้และความดี พัฒนาทักษะความรู้ในศตวรรษที่ 21 ด้วยหลักการเรียนรู้เชิงพุทธ การจัดการการรับรู้ทางอายตนะทั้ง 6 เป็นการจัดการการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์โดยอาศัยกระบวนการทั้ง 2 คือ ควบคุมพฤติกรรมทางกายและทางวาจา (ศีล) ฝึกฝนอบรมพฤติกรรมทางใจให้สงบจากสิ่งรบกวนใด ๆ (สมาธิ) พัฒนาความคิด ทัศนคติให้ถูกต้องดีงามตามแนวแห่งพุทธะ รู้เท่าทันปัจจุบันสามารถเผชิญกับปัญหาได้อย่างองอาจไม่ขลาดกลัว (ปัญญา) ซึ่งมีขั้นตอนการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์ 6 ขั้นตอน รูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธในศตวรรษที่ 21 ประกอบด้วย การเรียนรู้ผ่านขั้นตอนการเรียนรู้ทั้ง 6 ขั้นตอนด้วยอายตนะภายในและภายนอกเสริมด้วยทักษะการเรียนรู้เป็นไปตามโมเดล L S 3R x 7C Model

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
อชิโต พ. (2017). รูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธในศตวรรษที่ 21. วารสาร สถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 8(2), 70–80. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/yri/article/view/175315
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.พระไตรปิฏกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 2529.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. พระไตรปิฏกพร้อมอรรถกถาแปล. ชุด 91 เล่ม. กรุงเทพฯ : มหามกุฏราชวิทยาลัย. 2524.

กระทรวงศึกษาธิการ. พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ ฉบับที่ 2 พ.ศ. 2552. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสิ้นค้าและพัสดุภัณฑ์. 2552.

คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. การเรียนรู้ขุมทรัพย์ใน. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. 2540.

จิราภรณ์ พิมพ์ใจใส. “การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการสร้างความรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการเรียนรู้ของนักศึกษาพยาบาล”. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร. 2552.

ดุษฎี สีตลวรางค์.การศึกษาในสังคมพระพุทธศาสนาตามที่ปรากฏในพระไตรปิฎก. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.2522. หน้า 172.

ประเวศ วะสี. ปฏิรูปการเรียนรู้ ผู้เรียนสำคัญที่สุด. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว. 2542.

ประหยัด จิระวรพงศ์. การเรียนรู้ตามการพัฒนาของสมอง Brain-Based Learning:BBL. วารสารเทคโนโลยีการศึกษามหาวิทยาลัยบูรพา. ปีที่ 2 ฉบับที่ 1. กันยายน 2549.

พระธรรมปิฏก ป.อ. ปยุตฺโต. พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ.พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 2528.

วินัย วีระวัฒนานนท์. “หลักเกณฑ์และรูปแบบการพัฒนาหลักสูตรที่ พึงประสงค์ในระดับบัณฑิตศึกษา ทบวงมหาวิทยาลัย”. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์. 2542.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. สรุปสาระสำคัญแนวทางการปฏิรูปการศึกษาระดับอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิก. 2544.

สำนักงานปลัดทบวงมหาวิทยาลัย. รายงานการสัมมนาทางวิชาการเรื่องการปฏิรูป การเรียนการสอนและหลักสูตรในระดับอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดทบวงมหาวิทยาลัย. 2554.

สำนักงานปลัดทบวงมหาวิทยาลัย. รายงานการสัมมนาทางวิชาการเรื่องการปฏิรูป การเรียนการสอนและหลักสูตรในระดับอุดมศึกษา. สุมน อมรวิวัฒน์. หลักการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์ ทักษะการเผชิญสถานการณ์. หน้า 12.

สุวิทย์ มูลคำ และอรทัย มูลคำ. เทคนิคแห่งความสำเร็จ: เรียนรู้สู่ครูมืออาชีพ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์. 2544. ออนไลน์ วันที่ 2 มกราคม 2559 : ที่มา :http://www.vcharkarn.com/ varticle/60454