ความเข้าใจของนักเรียนในการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนบ้านคลองแคจังหวัดสมุทรสาคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาความเข้าใจของนักเรียนในการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร 2) เพื่อเปรียบเทียบความเข้าใจของนักเรียนในการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร และ 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับปัญหาและแนวทางแก้ไขความเข้าใจของนักเรียนในการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาวิจัย ได้แก่ นักเรียนโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร จำนวน 146 คน ที่จำแนกตามเพศ อายุ ชั้นปีที่เรียน และสถานภาพครอบครัว กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สูตรของยามาเน่ (Yamane´) และใช้วิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิ (Stratified Random Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ (Frequency) ร้อยละ (%) ค่าเฉลี่ย ( ) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One - Way ANOVA) ผลการวิจัยพบว่า 1) นักเรียนโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร มีความเข้าใจในการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรม โดยภาพรวมทั้ง 4 ด้าน อยู่ในระดับปานกลาง โดยมีค่าเฉลี่ย 1.54 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า อยู่ในระดับปานกลางทุกด้าน โดยเรียงจากลำดับมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านการใช้สื่อประกอบการสอน ( =1.63, S.D.=0.18) ด้านวิธีการสอน ( =1.57, S.D.=0.13) 3) ด้านสาระการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา ( =1.50, S.D.=0.13) และด้านการวัดการประเมินผล ( =1.47, S.D.=0.15) ตามลำดับ ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า นักเรียนโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร ที่มีเพศ อายุ ชั้นปีที่เรียน และสถานภาพครอบครัวต่างกัน มีความเข้าใจในการปฏิบัติงานพระสอนศีลธรรม โดยรวมทั้ง 4 ด้าน ไม่แตกต่างกัน 3) นักเรียนโรงเรียนบ้านคลองแค จังหวัดสมุทรสาคร ได้ให้ข้อเสนอแนะเกี่ยวปัญหาและแนวทางแก้ไข 4 ด้าน ดังนี้ (1) ด้านวิธีการสอน (2) ด้านการใช้สื่อประกอบการสอน (3) ด้านการวัดการประเมินผล และ (4) ด้านสาระการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา ดังนั้น พระสอนศีลธรรม ควรสอนให้นักเรียนมีความเข้าใจในหน้าที่ที่รับผิดชอบ คือการตั้งใจเรียน และเน้นให้นักเรียนมีความซื่อสัตย์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
พระธรรมปิฎก. (ป.อ. ปยุตฺโต, 2544). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
วศิน อินทสระ. (2526). การวัดและประเมินผลการศึกษาตามแนวพุทธศาสตร์. ในศึกษาศาสตร์ตามแนวพุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : กราฟิคอาร์ต.
บุญหนา จิมานัง และคณะ. (2551). การประเมินประสิทธิภาพการสอนของพระสอนศีลธรรมในสถานศึกษาเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 9. รายงานการวิจัย. สำนักวิชาการ : มหาวิทยาลัยมหา จุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น.
ปรมะ สตะเวทิน. (2546). การสื่อสารมวลชน : กระบวนการและทฤษฎี. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : ภาพพิมพ์.
พระดำรงค์เดช ทองสิมา. (2554). การสอนวิชาพระพุทธศาสนาของครูพระสอนศีลธรรมในมุมมองของนักเรียนโรงเรียนหนองนกไข่ ตำบลหนองนกไข่ อำเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย
พระสมชัย กิตฺติญาโณ, ดร. และคณะ. (2560). ความเข้าใจในบทบาทพระสงฆ์ด้านการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย. การประชุมวิชาการนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติประจำปี 2560 (บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย), หน้า 560 - 569.
พระสมุห์วิสุทธิ์ศรี เทียนวิเศษ. (2551). ทัศนคติของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 ที่มีต่อครูผู้สอนวิชาพระพุทธศาสนา โรงเรียนวัดคู้บอน ปีการศึกษา 2550. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
ระวีวรรณ วุฒิประสิทธิ์ และคณะ. (2530). หลักการสอน. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์การศึกษาสำหรับครูทางวิทยุไปรษณีย์ กรมการฝึกหัดครู.