ชุมชนแห่งความสุข: กระบวนการการเรียนรู้สำนึกพลเมืองของชุมชนด้วยกระบวนการใช้ชุมชนเป็นห้องปฏิบัติการทางสังคม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบัน วิเคราะห์ระดับ และนำเสนอแนวทางส่งเสริมชุมชนแห่งความสุขโดยอาศัยกระบวนการการเรียนรู้สำนึกพลเมืองของชุมชนด้วยกระบวนการใช้ชุมชนเป็นห้องปฏิบัติการทางสังคม ระเบียบวิธีการวิจัยแบบผสานวิธี พบว่า การส่งเสริมชุมชนแห่งความสุขของชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงเพชรบุรี ครอบคลุม 3 บริบท คือ บริบทของหลักประกันคุณภาพทางกาย บริบทของความสงบทางจิตใจ และบริบทขององค์ความรู้ทางปัญญา ระดับของการส่งเสริมชุมชนแห่งความสุขของชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงเพชรบุรี โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาในรายด้าน พบว่า อยู่ในระดับมากทุกด้าน และแนวทางส่งเสริมชุมชนแห่งความสุขโดยอาศัยกระบวนการการเรียนรู้สำนึกพลเมืองของชุมชนด้วยกระบวนการใช้ชุมชนเป็นห้องปฏิบัติการทางสังคม พบว่า มีต้นแบบกิจกรรมเชิงปฏิบัติการที่ชื่อว่า “ชะเย้โพลง พริกแสบสรร ฝันชีวิต” (พลิกวิกฤติเป็นโอกาสตามรอยศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน) อาศัยทุนทางสังคมดั้งเดิมของชุมชน มุ่งส่งเสริมเศรษฐกิจ พัฒนาสังคม พัฒนาการศึกษา และรักษาสุขอนามัยและสิ่งแวดล้อมของชุมชน ช่วยให้เกิดคุณภาพชีวิตที่ดี โดยดำเนินงานในลักษณะกระบวนการที่เรียกว่า 3 ประสาน ได้แก่ บ้าน-วัด-ราชการ /โรงเรียน โดยมีแผนการดำเนินงานที่ชัดเจน และเน้นกระบวนการมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนเป็นสำคัญ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยาณี เสนาสุ. (2559). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อความสุขของคนไทย. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
โครงการชุมชนศึกษาโดยความร่วมมือของมหาวิทยาลัยศิลปากร วัดลิ้นช้าง และโรงเรียนพรหมานุสรณ์ จังหวัดเพชรบุรี. (ม.ป.ป.). บ้านลิ้นช้าง. ม.ป.ท.
จตุรงค์ บุณยรัตนสุนทร. (2551). สภาพเศรษฐกิจ ความสัมพันธ์ทางสังคม และความคิดเห็นต่อความอยู่ดีมีสุขของครัวเรือนรอบสนามบินสุวรรณภูมิ. (รายงานผลการวิจัย). สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียว.
จารุวรรณ แก้วมะโน. (2555). การประเมินโครงการสร้างสำนึกพลเมือง. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
จิรโรจน์ บุญราชและคณะ. (2558). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งความสุขในระดับชุมชนขององค์การบริหารส่วนตำบลดงมูลเหล็ก. (รายงานผลการวิจัย). เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ฉัตรวิบูลย์ ไพจ์เซล, ธีรวรรณ ธีรพงษ์ และพิมพ์ชนก เครือสุคนธ์. (2555). ผลของการฝึกเจริญสติต่อความสุขในชีวิต. (รายงานผลการวิจัย). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ดารุณี จงอุดมการณ์. (2550). การพัฒนาแบบชี้วัดคุณภาพชีวิตและความอยู่ดีมีสุขสำหรับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ระยะที่ 1. (รายงานผลการวิจัย). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นิตยา สุภาภรณ์. (2552). การรับรู้ของประชาชนต่อความอยู่ดีมีสุขในชุมชนบางไผ่. (รายงานผลการวิจัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์.
ภูริต โศภนคณาภรณ์. (2555). การพัฒนากระบวนการเรียนรู้ของชุมชนเพื่อสร้างชุมชนแห่งความสุข (ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
รุ่งรัตน์ หัตถกรรม. (2560). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดความสุขมวลรวม. วารสารสหวิทยาการจัดการ, 1(1), 104-105.
ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ 10. (2553). วนเกษตรในพื้นที่ป่า กรณีศึกษา: ชุมชนกระเหรี่ยงบ้านลิ้นช้าง ตำบลยางน้ำกลัดเหนือ อำเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี (พิมพ์ครั้งที่ 1). ราชบุรี: ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ 10 (ราชบุรี) กรมป่าไม้.
สมพร เพ็งค่ำ. (2549). รายงานสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2548 (พิมพ์ครั้งที่ 1). นนทบุรี: สำนักงานสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2559). การสำรวจสุขภาพจิต (ความสุข) คนไทย พ.ศ. 2558 (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สุรีย์พร ธรรมิกพงษ์ และคณะ. (2551). รูปแบบการสร้างความเข้มแข็งของชุมชนในจังหวัดเพชรบูรณ์ ตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อสังคมที่มีความสุขอย่างยั่งยืน. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
องค์การบริหารส่วนตำบลยางน้ำกลัดใต้. (2560). แผนพัฒนาสามปี (พ.ศ. 2560-2562) (พิมพ์ครั้งที่ 1). เพชรบุรี: งานวิเคราะห์นโยบายและแผน องค์การบริหารส่วนตำบลยางน้ำกลัดใต้.
อนุวัติ คูณแก้ว และคณะ. (2551). การพัฒนาบุคลากร ชุมชน และองค์กรในจังหวัดเพชรบูรณ์ตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อสังคมที่มีความสุขอย่างบยั่งยืน. (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
