ภาวะผู้นำเชิงพุทธในองค์กรธุรกิจไทยสมัยใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่อง ภาวะผู้นำเชิงพุทธในองค์กรธุรกิจไทยสมัยใหม่ มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาคุณลักษณะและแนวทางการประยุกต์ใช้ภาวะผู้นำเชิงพุทธ และ 2. เพื่อพัฒนาแบบจำลองโมเดลภาวะผู้นำเชิงพุทธในบริบทขององค์กรธุรกิจไทยสมัยใหม่ บทความวิชาการนี้เป็นการรวบรวมข้อมูลโดยการสังเคราะห์แนวคิด ทฤษฎี และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับภาวะผู้นำเชิงพุทธ และการบริหารจัดการองค์กรธุรกิจสมัยใหม่ จากการศึกษาพบว่า ผู้นำที่มุ่งเน้นผลลัพธ์เชิงวัตถุเพียงด้านเดียวย่อมไม่เพียงพอต่อการสร้างความยั่งยืน ผู้นำจำเป็นต้องเริ่มต้นด้วยการเปลี่ยนแปลงจากภายใน การฝึกฝนสติ และ ปัญญา เพื่อเอาชนะความโลภ ความโกรธ และความหลง ซึ่งเป็นรากฐานของปัญหาในองค์กร หลักธรรมทางพระพุทธศาสนาสำคัญที่บูรณาการและเป็นเครื่องมือในการบริหารได้แก่ 1. หลักธรรมทางอิทธิบาท 4 ในการสร้างแรงจูงใจและความเพียรในการทำงาน 2. หลักธรรมทางพรหมวิหาร 4 เพื่อการบริหารความสัมพันธ์และสร้างความผูกพันทางใจ และ 3. หลักธรรมทางสัปปุริสธรรม 7 เพื่อเป็นกรอบจริยธรรมให้ผู้นำมีความมั่นคงในการตัดสินใจที่ยุติธรรมและสมดุล จากผลการศึกษาในครั้งนี้ได้นำไปสู่การพัฒนาภาวะผู้นำเชิงพุทธในองค์กรธุรกิจไทยสมัยใหม่ 3 ระดับ ได้แก่ 1. ระดับส่วนบุคคล หมายถึง การเป็นผู้นำตนเอง 2. ระดับส่วนตัว หมายถึง การเป็นผู้นำในกลุ่มใกล้ชิด และ 3. ระดับสาธารณะ หมายถึง ขอบเขตอิทธิพลของผู้นำต่อสังคมและองค์กร
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
พระธรรมปิฎก. (2540). พุทธธรรมกับกรพัฒนาชีวิต. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภา. (2546). ภาวะผู้นำ: ความสำคัญต่อการพัฒนาคน พัฒนาประเทศ.
กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภา.พระธรรมโกศาจารย์ (ปัญญานันทภิกขุ). (n.d.). พจนานุกรมธรรมปัญญานันทะ. ธรรมสภา.
พระปลัดชัยรัตน์ ปิยสีโล (เกตุสุวรรณ์). (2023). สัปปุริส ธรรม 7, การบริหารงานบุคคล. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 9(3), 196-208.
ศิริพร มหากิจศิริ. (2563). การประยุกต์ใช้หลักธรรมทางพระพุทธศาสนาในการบริหารจัดการองค์กรธุรกิจไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Gunaratna, V. (2003). Buddhist Leadership in Modern Management. Wisdom Publications.Jindasawad, W. (2021). Students aid system
based on the four Brahmavihara. Journal of BovornMulti-Education and Human Social Sciences, 2(2), 33–40.
Kumkeiw, W. (2002). A critique of Buddhism's “Compassion”. MANUTSAT PARITAT: Journal of Humanities, 24(1), 15–19.
Mokharat, B. (2017). The relationship between Brahmavihāra and ethics of teacher towards students. Journal of Graduate MCU
KhonKaen Campus, 4(1), 1–14.
Nair, S., & Ramnarayan, S. (2020). Compassionate leadership: Buddhist philosophy and modern business practice. Business Horizons,
(2), 273–283. https://doi.org/10.1016/j.bushor.2019.12.004
Pannawaro, K. (2017). Principles of 4 growth in daily life. Journal of Philosophical Vision, 22(1), 64–71.
Payutto, P. A. (2005). Buddhist Economics: A Middle Way for the Marketplace. Buddhadhamma Foundation.
Sujai, P. (2020). Buddhist Leadership and Human Resource Development in Thai Organizations. Journal of Human Resource and
Sustainability Development, 8(1), 45–57.
Suwankiri, P. (2021). The Application of Buddhist Virtues in Thai Corporate Culture. Asian Management Review, 13(2), 23–39.
