รัฐประศาสนศาสตร์กับการบริหารทรัพยากรมนุษย์ภาคเอกชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อทำความเข้าใจและวิเคราะห์แนวทางการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในภาคเอกชน และ 2) เพื่อสร้างแนวทางการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และเพิ่มประสิทธิภาพของภาคเอกชน โดยใช้วิธีการศึกษาเอกสาร โดยการเก็บรวบรวมข้อมูลทุติยภูมิจากรายงานการศึกษาวิจัยและเอกสารเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับรัฐประศาสนศาสตร์และการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในภาคเอกชน จากนั้น นำข้อมูลมาวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในภาคเอกชนเน้นองค์กรยืดหยุ่นและวัฒนธรรมสร้างสรรค์เพื่อปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงภายนอกและภายใน โดยบทบาทสำคัญคือการสร้างความยืดหยุ่นในเศรษฐกิจและสังคมผ่านการร่วมมือระหว่างภาคเอกชนและรัฐประศาสนศาสตร์ เพื่อสนับสนุนการพัฒนาทักษะและความรู้ของบุคลากรและส่งเสริมการพัฒนาที่ยั่งยืนของประเทศในทางที่มีประสิทธิภาพ และ 2) การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และเพิ่มประสิทธิภาพในภาคเอกชนเป็นรากฐานสำคัญของความยั่งยืนขององค์กร โดยเน้นทักษะและความรู้ผ่านการส่งเสริมการเรียนรู้ที่เข้ากันกับความต้องการของภาคเอกชน การอบรมทักษะทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ การใช้เทคโนโลยีเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ยืดหยุ่น การสนับสนุนนวัตกรรมทางธุรกิจ และการทำงานร่วมกันเพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในภาคเอกชน นับถือแนวทางการศึกษารัฐประศาสนศาสตร์และการบริหารทรัพยากรมนุษย์เพื่อสร้างองค์กรที่สามารถปรับตัวและมีผลการดำเนินงานที่ยั่งยืนในระยะยาว
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
References
จิรวัฒน์ เมธาสุทธิรัตน์ และคณะ, (2563). การประเมินการจัดการเรียนการสอนและการพัฒนาหลักสูตร รัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2560) สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. วารสารการบริหารปกครอง, 10(2), 34-72.
ณัฐวรรณ สาสิงห์ และอนันต์ โพธิกุล, (2561). การบริหารจัดการแรงงานข้ามชาติผิดกฎหมายตามนโยบายรัฐบาลในจังหวัดสมุทรสาคร. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม, 3(2), 44–54.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
Anderson, R. (2019). Public-private partnerships in human resource management: A comparative analysis. International Journal of Political Science, 15(1), 78-95.
Armstrong, M. (2016). Armstrong's handbook of human resource management practice (14th ed.). Kogan Page.
Boxall, P., & Purcell, J. (2016). Strategy and human resource management (4th ed.). Palgrave Macmillan.
Brewster, C., & Hegewisch, A. (2017). Policy and practice in European human resource management: The Price Waterhouse Cranfield survey. Routledge.
Brown, A. (1995). Managing human resources: A strategic approach. HarperCollins.
Brown, M. (2018). Political economy of private sector engagement in human resource development. Journal of Human Resources, 22(4), 431-450.
Denhardt, R. B., & Denhardt, J. V. (2015). The new public service: Serving, not steering (4th ed.). Routledge.
Johnson, A. (2017). Corporate governance and public policy: An analysis of private sector involvement in resource management. Public Administration Review, 38(2), 245-264.
Johnson, M. (2012). The service sector production theory: A comprehensive review. International Journal of Services Economics, 28(4), 123-145.
Rousseau, J.-J. (2012). The social contract. Oxford University Press.
Smith, J. (2000). Human resource theory: Key concepts and implications. Journal of Human Resource Management, 15(2), 45-60.
Smith, J. (2016). The role of private sector in human resource management: A political science perspective. Journal of Public Administration, 42(3), 156-175.