Sustainable development guidelines for eco-friendly tourism within the boundaries of Khao Yai National Park in the new normal era
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to study 1) the level of sustainable development of ecotourism destinations, 2) causal factors influencing the sustainable development of ecotourism destinations, and 3) present guidelines for sustainable development. It is mixed methods research. The quantitative study consisted of a sample of 400 tourists who traveled to Khao Yai National Park. The sample size was determined using the criterion of 20 times the observed variable. Stratified random sampling: Use questionnaires to collect data. Data were analyzed using structural equation modeling for qualitative research. Data were collected through in-depth interviews with government officials at the executive level at the national and local levels who were policymakers. The critical information provider is Khao Yai National Park Officials. There was 17 people, and the content was analyzed.
The research results found that 1) Sustainable development of eco-tourism destinations in Khao Yai National Park. Participation in tourism promotion Management of tourist attractions and tourism behavior All are at a high level. 2) Participation has an overall causal influence on the development of sustainable ecotourism destinations. in the Khao Yai National Park area in the new normal era the most, followed by the consumption behavior of tourists, tourism promotion, and management of tourist attractions, respectively. 3) Guidelines for developing sustainable ecotourism destinations in Khao Yai National Park. In the new normal era, it appears to be a chart with the most influential contribution overall. It is the bottom pushing base. There is a middle ground between tourist consumption behavior and tourism promotion. Management of tourist attractions helps promote them at the top level
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
References
กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช (2564). อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. ค้นเมื่อ 28 พฤศจิกายน 2566, จาก https://portal.dnp.go.th
ชวัลนุช อุทยาน. (2561). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2565, จาก https://touristbe haviour.wordpress.com
ณัฐชนก เพชรพรหม. (2562). พฤติกรรมของนักท่องเที่ยว (Tourist Behavior). ค้นเมื่อ 11 มีนาคม 2565, จาก http://www.elearning.msu.ac.th
ธนะวิทย์ เพียรดี. (2564). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนไปสู่แหล่งท่องเที่ยวสีเขียวอย่างมีความรับผิดชอบต่อสังคม: กรณีศึกษาบ้านเกาะเคี่ยม ตำบลกันตังใต้ อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 4(1), 24 – 38.
นัชชา ทิพเนตร. (2565). การมีส่วนร่วมของประชาชนและรูปแบบการมีส่วนร่วมที่ส่งผลต่อการ พัฒนาท้องถิ่นของเทศบาลตำบล จังหวัดนครราชสีมา.วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(8) 395-396.
ปฐมภัทร พรหมบุตร. (2562). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของศูนย์บริหารนักท่องเที่ยวอุทยานแห่งชาติเขาสก อำเภอตาขุน จังหวัดสุราษฎร์ธานี. School of Administrative Studies Academic Journal, 2 (2), 15 – 23.
มนัส สุวรรณ และคณะ. (2561).การจัดการการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 8.) กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
รุ่งราตรี อึ้งเจริญ .(2562). ศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของจังหวัดสมุทรสาคร. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 22-35.
วรรณพร วณิชชานุกร. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ศศิวิมล เลิศสุรัตน์. (2559). แนวทางการท่องเที่ยวพื้นที่โดยรอบอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. วารสารการท่องเที่ยว, 8 (1), 22-48.
อภิชัย พันธเสน. (2563). การเปลี่ยนแปลงและการบริหารจัดการ. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.
อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. (2564). รู้จักอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. ค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2565, จาก https://www.khaoyainationalpark.com/about/get-to-know
Adriana Tisca, I., Istrat, N., Dumitrescu, C.D. and Cornu, G. (2018). Management of sustainable development in ecotourism. Case Study Romania. Procedia Economics and Finance, 39, 427-432.
Benjamin, S., Dillette, A. and Alderman, D.H. (2020). We can’t return to normal: committing to tourism equity in the post-pandemic age. Tourism Geographies, 22(3), pp.476-483.
Casado-Aranda, L.A., Sánchez-Fernández, J. and Bastidas-Manzano, A.B. (2021). Tourism research after the COVID-19 outbreak: Insights for more sustainable, local and smart cities. Sustainable Cities and Society, 73, 103126.
Coria, J.and Calfucura, E. (2018). Ecotourism and the development of indigenous communities: The good, the bad, and the ugly. Ecological Economics, 73, 47-55.
Ceballos Lascurain. (2016). Tourism, eco-tourism, and protected areas. In Kusler, (ed.) Ecotourism and Resource Conservation. Eco-tourism and resource conservation project.
Dima, C., Burlacu, S. and Buzoianu, O.A.C. (2020). Strategic Options for the Development of Ecotourism in the Danube Delta in the Context of Globalization. In SHS Web of Conferences, 74, 4005.
Duffy, R. (2018). Neoliberalising nature: Global networks and ecotourism development in Madagasgar. Journal of Sustainable Tourism, 16(3), 327-344.
Elizabeth Boo. (2018). Ecotourism: The Potentials and Pitfalls. Washington D.C.: World Wildlife Fund-US.
International Labour Office. (2017). Participation by Employers’ and Workers’ Organization Economic and Social Planning. Geneva: International Labour Office.
Krungthai Compass. (2020). เจาะพฤติกรรมท่องเที่ยวใน New Normal: เมื่อโควิดทำชีวิตเปลี่ยน. Retrived September 25, 2565, from https://krungthai.com
United Nations. (2015). Development of international economic and social affairs: Popular participation as a strategy for promoting community level action and national development report of the meeting or the ado group of experts held at UN. New York: United Nation.
