Studying the Affairs of the Thai Sangha According to the Guidelines of Somdej Phra Buddhacarya (Kiao Upaseno)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1) study the role of the Sangha chief in the administration of the Thai Sangha, a case study of Somdej Phra Buddhacarya (Kiew Upaseno) and 2) study the concept and leadership towards the role of the Sangha chief in the administration of the Thai Sangha, a case study of Somdej Phra Buddhacarya (Kiew Upaseno). This is a qualitative research on the roles of the Thai Sangha chief in all 6 dimensions. The key informants include the Sangha chiefs at various levels namely the regional abbot the provincial abbot the district abbot the secretary of the grand abbot the regional secretary the provincial secretary the officer of the office of the secretary of the grand abbot of the eastern region the vice-chancellor of Mahachulalongkornrajavidyalaya University and the general public. A total of 10 monks/persons were selected using purposive sampling. The instruments used were in-depth interviews and content analysis.
The research results found that 1) The leadership role of Somdej Phra Buddhacarya (Kiew Upaseno) consists of 6 aspects (1) Governance with a broad vision in administration (2) Opening educational opportunities for monks and novices both secular and spiritual (3) Supporting education in line with the Buddhist way and Buddhist schools to allow all people to access Buddhist education (4) Supporting the spread of Buddhism both domestically and internationally (5) Using temple areas as centers for community development and (6) Promoting various projects that help develop people's quality of life. 2) Somdej Phra Buddhacarya's important role as a creative and visionary leader has resulted in the efficient administration of the Thai Sangha and has also inspired subordinates to continuously develop themselves and their organizations
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
References
ณัฐฐาพร จินดาสวัสดิ์. (2558). การปกครองคณะสงฆ์ในประเทศไทย: กรณีศึกษา: มหาเถรสมาคม (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). การบริหารจัดการสาธารณะ. คณะรัฐศาสตร์.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นฤมล เพ็ญสิริวรรณ. (2561). ภาวะผู้นำกับการพัฒนาองค์กรให้มีประสิทธิภาพ. วารสาร มจร. มนุษย์ศาสตร์ปริทัศน์, 4(2), 117-125.
พระใบฎีกาศราวุฒิ หงส์คำ. (2560). การเสริมสร้างประสิทธิผลการบริหารงานของพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 11 (รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.
ไพโรจน์ ดวงศรี. (2558). รูปแบบโครงสร้างองค์การและบทบาทการบริหารงานของพระสังฆาธิการที่มีผลต่อการบริหารกิจการคณะสงฆ์ (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระธรรมปริยัติโสภณ (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2550). พระสังฆาธิการในคณะสงฆ์: บทบาทและความรับผิดชอบ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ปยุตฺโต). (2534). พุทธศาสนาในฐานะเป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: พิมพ์อําไพ
พระอดุลย์ กุสลจิตฺโต(ภักดีกุล). (2561). บทบาทของพระสังฆาธิการที่มีต่อการปกครองคณะสงฆ์ ในเขตการปกครอง จังหวัดเลย. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 13(43), 65-74
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
Bogardus, E. S. (1934). Leader and leadership. Appleton-Century-Crofts.
Campbell, D. J. (1997). Organizations and the business environment. Butterworth-Heinemann.
Dessler, G. (2020). Human Resource Management (16thed.). Pearson.
Fiedler, F. E. (1967). A theory of leadership effectiveness. McGraw-Hill.
Gombrich, R. F. (2006). Theravada Buddhism: A social history from ancient Benares to modern Colombo. Routledge.
Gibson, J. L., Ivancevich, J. M. & Donnelly, J. H. (1997). Organization behavior Structure Process. (9th ed). New York: McGraw-Hill.
Hefner, R. W., and Horvatich, P. (1997). Islam in an era of nation-states: Politics and religious renewal in Muslim Southeast Asia. University of Hawaii Press.
Hastyar, et al. (2021). Leadership Styles and their effects on Organizational Effectiveness. Black Sea Journal of Management and Marketing, 2(2), 26-33
Kotter, J. P. (2007). Leading change: Why transformation efforts fail. IEEE Engineering Management Review, 37(3), 42-48.
Krech D., Crutchfield and E.L. Ballachy. (1984). Individual in Society. Bombay: Tata Mcgraw –hill.
McLaughlin, C. P., and Kunk-Czaplicki, J. A. (2020). Leadership: Theory and practice by Peter G. Northouse. Journal of College Student Development, 61(2), 260-261.
Nelson, D.L. and Quick, J.C. (1997). Organization Behavior: Foundations Realities and Challenges. New York: West Publishing Company.
Tead, O. (1935) The Art of Leadership. McGraw Hill, New York.
Tannenbaum, R., Weschler, I. R., and Massarik, F. (1961). Leadership and organization: A behavioral approach. McGraw-Hill.
Stogdill, R. M. (1950). Leadership, membership, and organization. Psychological Bulletin, 47(1), 1–14.
Likert, R. (1997). The human organization. McGraw-Hill.
Robbins, S.P. and Judge, T.A. (2018) Essentials of Organizational Behavior (14th ed). Pearson Education, Inc., London.
Swearer, D. K. (2010). The Buddhist world of Southeast Asia. State University of New York Press.
Solomon, B. (1950). Leadership of youth. Youth Service.
Tracey, P. (2012). Religion and Organization: A Critical Review of Current Trends and Future Directions. Academy of Management Annals, 6(1), 87-134.
