พัฒนาการของคำปฏิเสธ “ไม่” (Historical Development of the Negative "mâj" in Thai)

บทคัดย่อ

การศึกษาจำนวนมากได้ให้ข้อสันนิษฐานถึงที่มาของคำปฏิเสธ ไม่ ไว้แตกต่างกันเนื่องจากเป็นคำที่ไม่สามารถสืบสร้างได้ในภาษาไทดั้งเดิม (Proto-Tai) การศึกษาครั้งนี้มีข้อสันนิษฐานว่า ไม่ เกิดจากการควบรวมคำ (contraction) ระหว่างคำว่า มิ และ ได้ ผลการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่า ความถี่ของคำปฏิเสธ มิได้ มีสูงมากในสมัยอยุธยาตอนกลาง ต่อมาในสมัยอยุธยาตอนปลายพบการใช้คำว่า ไม่ อย่างแพร่หลาย สะท้อนว่าคำว่า ไม่ น่าจะเกิดขึ้นช่วงรอยต่อระหว่างอยุธยาตอนกลางต่อกับอยุธยาตอนปลาย นอกจากหลักฐานเชิงปริมาณแล้วเมื่อวิเคราะห์การปรากฏของ มิได้ ซึ่งมีลักษณะเป็นคำคู่ (collocation) ยังแสดงให้เห็นการใช้ในความหมายที่คลุมเครือกล่าวคือ ใช้ในความหมายว่า “ไม่ได้เกิดขึ้น” และใช้ในความหมายว่า ไม่ การใช้ที่คลุมเครือเช่นนี้แสดงให้เห็นว่า มิได้ เริ่มเป็นหน่วยที่ไม่มีความซับซ้อนของโครงสร้างภายในประกอบการที่มีความถี่สูงเป็นปัจจัยให้เกิดการควบรวมเสียงกลายเป็นคำใหม่ คือ ไม่

A number of previous studies have proposed hypotheses regarding the origin of mâj, since its origins cannot be traced back to Proto-Tai. This study proposes that this negator emerged through the contraction between Old Thai negator mi and the verb dâj ‘to get’. Quantitative data shows that co-occurrences of mi and the verb dâj increased dramatically in Middle Ayutthaya (1488-1629 A.D.). During the later periods of Late Aytthaya and Thonburi (1629-1782 A.D.) mâj took over mi as the most common negator of Thai language. Thus, it is believed that mâj emerged around the late 17th century to compensate for midâj. At the same time midâj, which formed a fixed collocation shows semantic ambiguity. In many cases midâj is interpreted as ‘not realized’ but in other cases it can be interpreted simply as ‘not.’ It is likely that midâj lost its original complexity and with its high frequency, midâj was contracted to mâj.